Οι σταγόνες αλμυρές να στάζουν νωχελικα απ' το κορμί
Τα χάδια να ναι ζεστά κι ανέπαφα
Τα ίχνη της άμμου ζάχαρη, στα πέλματα των περαστικών
Οι κορυφές ν ανταμώνουν θολές με βεβαιότητα αυριανή
Η γαλήνη να αχνίζει υπέρκοσμη νοσταλγία
Η παραμονή σου να θέλει να καταργήσει το χρόνο
Μπορείς να καυχηθείς πως πέρασες απ' το μονοπάτι της αιωνιότητας κλέβοντας στιγμές
Φωτεινή Ψιρολιόλιου
