ΟΜΟΙΑ ΑΝΟΙΞΗ (της Κατερίνας Κουτσουνα Μπαχαρη)

 
Ποιο μάρμαρο να στήσω στου λιθόξοου την πόρτα, 
για να  σου φτιάξει άγαλμα που σού πρέπει;

Ποιες φεγγαροβραδιές να κατεβάσω,
πάρτι να κάμουμε αντάμα θησαυρέ μου;
Σε ποια σελίδα του κορμιού σου να καρφώσω τη Σελήνη,
να σε φωτίζει μαγικά τις νύχτες;
Στην οικουμένη απόκαμα να ψάχνω ευτυχία
για σένανε γυναίκα ,
που ανάλαφρη στον ουρανό κρεμιέται ..
Σαν καντηλέρι που φωτίζει τις ζωές μας !
Να μη γκρινιάζει η θάλασσα 
που έκλεψες τ´όνομά της..
Σου ταίριαξε τόσο πολύ....
Κι αν τ´αργυρό φεγγάρι καθρεφτίζεται 
στα γαλανά νερά της ......
Εσένα βλέπω στους αφρούς ..
Εσένα στα λιογέρματα.....
Εσένα στους βυθούς της....
Απέραντή  μου πεθυμιά στ´απέραντό σου διάσελο 
γυρεύω το θρονί που κάθεται η γυναίκα, όμοια  Άνοιξη.....

Κατερίνα Κουτσουνα Μπαχαρη

Πονάω (του Σπήλιου Παναγιωτοπουλου)

 

Είμαστε ίσοι όλοι απέναντι στον νόμο

χρόνια κοιμόμουν μ΄ένα τέτοιο παραμύθι

μα στα πλευρά μου ξαφνικά νιώθω έναν πόνο

όμοιο με εκείνον που και 'συ έχεις στα στήθη.

Και εγώ πονάω

κι όσο πονάω

πάνω στα πρέπει σας σαν λύκος θα ορμάω

τώρα πονάω

κι όσο πονάω

τις δόλιες λέξεις σας σαν όρνεα θα προγκάω.

Κάτσε ρε ήρεμος και κοίτα την δουλειά σου

μιλούν οι ειδήμονες για σένα στα κανάλια

κι όσο εσύ κοιτάζεις μόνο τη κοιλιά σου

το μπον φιλέ θα σου το τρώνε τα τσακάλια.

Αν τ΄όνειρο σου μοιάζει πες μου μ΄οπτασία

να κυνηγάς τα φώτα κει τέλος του δρόμου

κι αν νιώθεις πες μου και εσύ ευαισθησία

πάνω στο σώμα απ΄το βαρύ χέρι του νόμου.

Και εγώ πονάω

κι όσο πονάω

πάνω στα πρέπει σας σαν λύκος θα ορμάω

τώρα πονάω

κι όσο πονάω

τις δόλιες λέξεις σας σαν όρνεα θα προγκάω

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος