Όμορφος καμβάς κεντημένος
θάλασσα ημέρας θεϊκής
Όταν δεν θέλεις τίποτα, στην τελειότητα βουτηγμενος.
Μα εγώ, τους κόμπους του να ψάχνω απ την ανάποδη.
Τότε, σκληραίνουν οι ορίζοντες
βρωμίζουν τα νερά
Τα δίχτυα τραβούν ψάρια θολά
Οι ανατολές στο αίμα στάζουν
Οι βενζινάκατοι κλαίνε τη ματαίωση ξανά.
Λιώνουν οι κάβοι
το πέλαγο μαργώνει
σε περιβάλλον όξινο φυκιών
Τορπιλισμένο, ταΐζει βαρβαρότητα το πλαγκτόν
Και η ανελέητη ομορφιά του Ιάσονα τη ρότα αισίως πάλι γράφει
Πιστή, σε πανάρχαιο σκοπό.
Οι Αργοναύτες γύρω παίρνουν θέση
στην ύπνωση του θηρίου με γητειές .
Μετά, φορώντας χάντρες τα πεσμένα του τα δόντια, δένουνε κόμπους τα ξέφτια του καμβά
Μέρα καλή και την πλώρη ο ήλιος φιλά
Καθρέφτης πάλι , τα γαλάζια τα νερά!
Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Σου απλωνα το χερι να πιαστεις...Την ωρα που σκορπιζουν τα πουλιαΓιναν οι μουσικες κραυγες...τα χαδια σου ξυλινα...Κουραστηκα να προσπαθω...Κουραστηκα κ εσυ δεν εμαθες να αγαπας Δεν εμαθες να ...πεθαινεις..
Λένα Βλαχοπούλου
