Θέλω (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Σκέψεις ανομολόγητες,
ανάμεσα σε δύσβατα μονοπάτια ονείρων
Επιθυμίες καρφιτσωμένες
στον καμβά του πεπερασμένου
Χαρές που ξοδεύτηκαν μέσα
σε σκοτεινά και ανίερα βράδια
Στιγμές που χάθηκαν
Ζωή που σκόρπισε
μες στη ρευστότητα του σύμπαντος
Το τώρα δειλό, το χθες μίζερο,
το αύριο ανύπαρκτο
Τα λόγια σιωπούν, οι ήχοι κωφεύουν,
τα χέρια μένουν μετέωρα
Αναζητώ τα σημεία του ορίζοντα
Θέλω να βγάλω τα βαρίδια
που με κρατούν αμετακίνητο
Θέλω να βαδίσω σε λεωφόρους
Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι
Θέλω να ανασαίνω τις στιγμές
Θέλω να γελώ ξεδιάντροπα
Θέλω να μιλώ μεγαλόφωνα
Θέλω να ερωτεύομαι μιά παπαρούνα
Θέλω να λαθεύω και φτου απ' την αρχή
Θέλω να μαθαίνω τη ζωή ως να πεθάνω
Θέλω, θέλω, θέλω....
Αλήθεια...., γιατί δεν ακούω τη φωνή μου.????

Μαρία Χατζηδημητρίου 

Τα λόγια της σιωπής... (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Κρατάς τα λόγια της σιωπής στα χέρια,
κι ο άνεμος σαν κλέφτης σου τ' αρπάζει...

Τα σεργιανάει στ' ακατοίκητα αστέρια,
και πάνω στο ταβάνι του ουρανού τα βγάζει...

Μια ασημένια βροχή στα μαλλιά σου ψιχαλίζει,
και μια γλυκιά προσευχή σιγά σου ψιθυρίζει...

Μήπως κι ακούσουνε της γης οι πικραμένοι,
αυτοί που παίξανε και βγήκανε χαμένοι,
και μέσα στα σκοτάδια τους γυρνούν σαν κολασμένοι...

Να 'ρθούν να φέξουνε το δρόμο να σου δείξουν,
στη πόρτα του παράδεισου απέξω να σ' αφήσουν...

Να την ανοίξεις και να μπείς σιγά για να ζυγώσεις,
αυτούς που μείναν στη σιωπή τα λόγια να τους δώσεις...

Ελένη Ταϊφυριανού.

Όλα τα "Σ'αγαπώ" (της Σοφίας Τανακίδου)

Φοβάμαι τόσο μην το χάσω

Από τα χείλη αν το πω

Φοβάμαι μήπως και πετάξει

Πριν να το ακούσεις στο κενό

Πώς να στο πω

Να το ακούσεις

Πώς να στο πω

Να το δεχτείς

Μέσα στα μάτια

Αν δε το βλέπεις

Μες στα φιλιά μου

Αν δε το ζεις

Αν δε διαβάζεις

Μάτια που κλαίνε

Αν δεν ακούς

Όσα σου λένε

Θα το 'χω πάντα

Μόνο για μένα

Το Σ' αγαπώ

Κρυφό από σένα

Όταν αγγίξεις την ψυχή μου

Τότε θα ακούσεις τη φωνή μου

Όλα τα Σ' αγαπώ

Κρυμμένα

Θα ακουστούν

Μόνο για σένα

Σοφία Τανακίδου

Έλα (της Σοφίας Τανακίδου)

Έλα στο όνειρο μου μόνο

Στη ζωή δεν έχω χώρο

Να κοιμάμαι να σε βλέπω

Μέσα εκεί μόνο να σ' έχω

Τα όνειρα δεν είναι απάτη

Είναι της ψυχής η νάρκη

Το κορμί ανατινάζουν

Και τον πόθο το διατάζουν

Γεννιέμαι και πεθαίνω

Με τη σκέψη σου ανασαίνω

Έλα στο όνειρο μου μόνο

Έχω άπλετο εκεί χώρο

Σοφία Τανακίδου

Η ζωή της.. (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Όταν φώλιασε στη μήτρα της μάνας της,
ο ουρανός είχε ανοίξει τους κρουνούς του
κι η καταιγίδα μαίνονταν τριγύρω...
Έτσι γνώρισε από το κύτταρο της
τους κεραυνούς και τις αστραπές της ζωής της...

Όταν γεννήθηκε ήταν μεγάλη Παρασκευή,
μια θλίψη ασάλευτη απλωμένη στη μέρα
κι η καμπάνα να χτυπάει πένθιμα...
Έτσι δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή της
ο πένθιμος ήχος...κατ' ουσίαν...

Μεγάλωνε μ' ένα φευγάτο απόμακρο βλέμμα,
Φορές μοναχική, σκεφτική, κι αμίλητη,
της το καταλόγισαν ακαταδεξία...
Έτσι έμαθε πολύ νωρίς στη ζωή της
πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η γλώσσα...

Όταν θα φύγει...θέλει να ‘ναι καλοκαίρι,
ένα αυγουστιάτικο ηλιόλουστο πρωινό
αθόρυβα να περάσει τον Αχέροντα...
Κι εκεί, στην αντίπερα όχθη
να στήσει της άλλης ζωής της το γλέντι....

Ελένη Ταϊφυριανού.

ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Τα χρόνια που περάσαν

Τις σκέψεις ωριμάσαν

Και όλη η ζωή μας

η πρώτη δέσμευση μας

Μέχρι που ήρθε η ώρα

Και ξέσπασε η μπόρα

Σαν  μπήκες στη ζωή μου

Και βρήκα την πνοή μου

Είναι αυτό το πάθος

Που όλοι βλέπουν λάθος

Λες κι είναι η ζωή μου

 η πρώτη απόφασή μου

Μα αν  πάω προς τα πίσω

Και ότι έζησα να σβήσω

Τότε ίσως καταλάβω

Και ότι έχασα προλάβω

Να ξανά νιώσω πάλι

Του έρωτα τη ζάλη

Και να με παρασέρνει

Σαν δίπλα μου θα γέρνει

Μα εμπόδιο μπροστά μου

Η οικογένεια μου

Που είναι το μόνο κρίμα

Γι αυτό δεν κάνω βήμα

Τις σκέψεις τότε σβήνω

μα υπόσχεση σου δίνω

Θα σ’ έχω στην καρδιά μου

Και μες τα όνειρά μου


Χρήστος Παπαχρυσάφης

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ (της Βάγιας Μπαλή)

Τα χέρια δεν έλεγαν να χωριστούν. Τα λόγια ζωγράφιζαν γλυκόλογα κι οι ανάσες κοβόντουσαν από το περίσσιο πάθος της στιγμής... Ήταν η ωρα του αποχωρισμού, μα κανείς από τους δύο δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δε θα ξανά αντάμωναν... "Τα δάκρυα μου θα γίνονται άστρα να φέγγουν στο στρατί σου..."
"Οι σκέψεις μου θα είναι στολισμένες μονάχα από τα μάτια και τον ήχο της φωνής σου ", του απάντησε εκείνη... Ακούστηκε στο μικρόφωνο το τελευταίο κάλεσμα των επιβατών της επικείμενης πτήσης. Τα χέρια όπως χωριζόντουσαν, θαρρείς και ακρωτηριαζόντουσαν το ένα απ' τ' άλλο. Αιμορραγία ακατάσχετη στις ψυχές τους... Ένα ασθενοφόρο, ένα ασθενοφόρο για την αγάπη, που εκεί επάνω στον αποχωρισμό θεριεύει. Κι όσο θεριεύει τόσο αιμορραγεί... "Μη φύγεις ", του ψιθύρισε, όταν πια το αεροπλάνο είχε σηκωθεί ψηλά στον ουρανό...
"Δε μου πες ποτέ να μείνω ", είπε σιγανά, καθώς έβλεπε τα σύννεφα από τα μικρά παραθυράκια...
Άλλοι το λένε αδιέξοδο έρωτα...
Άλλοι το λένε εμπειρία ζωής που σε στιγματίζει. Άλλοι πάλι περιμένουν το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"... Μα... ποτέ δε μάθαμε πιο είναι το καλύτερα...

Βάγια Μπαλή

Μια ακόμα λέξη (της Σοφίας Τανακίδου)

Μια ακόμη λέξη σε αυτό το ποίημα

Από τα τόσα που έχω γράψει

Μόνο για σένα

Που έχω κρύψει

Που έχω σκίσει

Που έχω σβήσει

Μια ακόμα λέξη

Την ξαναβρίσκω

Πάντα μπροστά μου

Πώς να ξεφύγω απ' την καρδιά μου

Με μια λέξη

Όλα αρχίζουν

Τι λες...

Και όλα συνεχίζουν

Την κρύβεις

Σχέδια γκρεμίζουν

Κάπου χαμένη

Μέσα στο ποίημα

Δίχτυ απλώνει

Σε κάθε ρίμα

Μια ακόμα λέξη

Που αν δεν ακούσω

Πώς να τη γράψω

Σε άλλο ένα ποίημα

Δίχως τύψεις πάλι θα θάψω

Σοφία Τανακίδου