Τα γιατί, που χωρίς να το θέλεις μπαίνουν στην ζωή σου.
Σαν παιδί και σαν έφηβος δεν αναρωτήθηκα ποτέ το γιατί αυτός και όχι εγώ. Τα χρόνια πέρασαν, πολλά μαθήματα δόθηκαν, λύπες και χαρές γεύτηκα.
Ήρθε όμως και η δική μου ώρα να ρωτήσω, γιατί τώρα. Ίσως γιατί κουράστηκα να δέχομαι το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ίσως γιατί περίμενα χρόνια για να συναντήσω τις δύο αδερφές ψυχές μου. Τον έρωτα και την αληθινή φιλία. Τους μόνους ανθρώπους που κατάλαβαν κάθε γωνία της ψυχής μου, δεν με έκριναν, δεν μου θύμωναν και δίπλα τους ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός.
Μπορεί να ήρθαν αργά και να έκατσαν λίγο, αλλά αυτό το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Ένα γιατί που όσο κι αν το ψάχνω, ο χρόνος όσο περνάει σιγά σιγά μου δίνει τις δικές του απαντήσεις.
Είναι μερικοί άνθρωποι που έρχονται μόνο μια φόρα και δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Αν είσαι τυχερός θα τους έχεις μια ζωή, αν τα σχέδια είναι διαφορετικά θα έχεις κρατήσεις ότι έζησες σαν φυλαχτό, που σε κάθε δύσκολη στιγμή θα αναπολείς για να παίρνεις δύναμη. Θα βγάζεις την φωτογραφία με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο της στιγμής και θα λες ότι ΕΖΗΣΕΣ!!!
