ΔΑΚΡΥΑ ΘΕΟΎ (Ξένια Ζαρκαδουλα)

 

Νεροποντή έπιασε τάραξε την γη

η πλάση όλη γκριζάρισε απ' άκρη σ' άκρη

σκοτεινιά, κατηφιά τριγύρω.

Ο ουρανός κλαίει κι αυτός

σταγόνες αφήνει στην επιφάνεια της γης

γέμισαν τα ποτάμια κι οι θάλασσες πέρα ως τους ωκεανούς.

Ο άνθρωπος εξόντωσε ό,τι όμορφο υπήρχε στον πλανήτη

κατέστρεψε κι ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα του.

Κλαίει ο Θεός για τα δημιουργήματά Του

τ' άφησε ελεύθερα ν' αποφασίζουν

κι αυτά την πλάτη του γύρισαν,

δεν λογάριασαν, δεν συλλογίστηκαν ευθύνες και συνέπειες.

Ως άλλοι θεοί οι άνθρωποι όρισαν νόμους

και ποτέ δεν τους εφάρμοσαν

σαν ζώα αποπειράθηκαν το ένα το άλλο να εξοντώσει.

Τραύματα τώρα οι άνθρωποι φέρουν σε κορμί και ψυχή

πληγές ανοιχτές τ' αγκάθια της απληστίας και της αχαριστίας

δεν έβαλαν φραγμούς στα πάθη τους και τώρα μετρούν λάθη...

Δάκρυα ρίχνει ο Θεός λυπάται τα δημιουργήματά Του

μπας και συνετιστούν κι ορθά πράξουν άνθρωποι κολασμένοι

με πληγές κι εκδορές.

Ξένια Ζαρκαδουλα

"ΞΕΦΩΤΟ ΑΦΩΤΟ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Στο σκοτεινό των πόθων δεν ξεπροβάλλει η Άνοιξη των σκέψεων.

Ο χειμώνας των παθών σκορπίζει χιόνι και ρημάζει τις ευχές.

Ακόμα και οι αμυγδαλιές θυμώνουν με τούτο το αδιάκοπο χιόνι.

Αρνούνται τη μοσχοβολιά τους στο αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο δεν χαράζει δρόμους.

Βγάζει μπροστά το άλφα της στέρησης.

Και τούτη η στέρηση σου αφαιρεί δικαιώματα.

Με άλφα στερητικό η ελπίδα στα ποτισμένα από λάσπη χαντάκια.

Με άλφα στερητικό το άρωμα σε νοτισμένα με δυσωδία βαλτόνερα.

Με άλφα στερητικό το χρώμα σε πληγωμένα από βράχια μονοπάτια.

Με άλφα στερητικό η δροσιά σε στοιχειωμένα από κάπνα σπήλαια.

Με άλφα στερητικό ο αντίλαλος σε κλειδωμένα από εμπάθειες στόματα.

Με άλφα στερητικό το τοπίο στης ψυχής την αφώτιστη εικόνα.

Με άλφα στερητικό το όνειρο στου νου τον ξεφτισμένο ορίζοντα.

Με στερητική ανάσα το αδιάφανο μέλλον του κόσμου μας.

Το ξέφωτο ανθίζει την Άνοιξη.

Στο σκοτεινό των πόθων η Άνοιξη κρύβεται .

Στο μαστίγωμα των ελπίδων το όνειρο πνίγεται.

Στην κρεμάλα των φόβων η ζωή τεμαχίζεται.

Στην φυλακή των απάνθρωπων η ευγένεια πλήττεται.

Στην οργή  των καημών μόνο η ποίηση δεν συντρίβεται.

Κι άλλαξε όνομα το ξέφωτο.

Βαπτίστηκε Άφωτο.

Μα πίστεψα στην Ποίηση και με το άστρο της, φωτίστηκα.

Κι αν πλησιάζει το τέλος ..θα φωνάξω με δύναμη πάλι την...Ποίηση.

Εύα Μαζοκοπακη