Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
Κι ας μπαινοβγαίνουν τα Φθινόπωρα
Στην μοίρα
Το ένα να  δέρνεται, σαν κάτι να σημαίνει
Το άλλο να φλέγεται προσμένοντας 
ελπιδα

Είναι οι σκιές μας στα σκοτάδια αναπαμενες,
Κάτω από φύλλα  του Σεπτέμβρη κρύβονται άστρα,
Μια καρτερα να σβήσει ότι μισοπνεει
Κι η άλλη στου Ουρανού της την ορφανια
Φτιάχνει κάστρα

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
βόλτα αλητικη πριν λήξει η  αυγή
Μια ηλιαχτίδα σε ένα ήλιο γερασμένο
Ή μια ανυπότακτη  φυγή σε άλλη γη

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Αναβοσβηνει η μνήμη μου

Με μια ματιά σου μόνο

Κι αν κλείνει κύκλους ο καιρός

Δεν κρύβεται το φως

Από τα πρώτα λόγια σου

Στου ονείρου μου το θόλο

Κρατάς ένα άστρο σαν Θεός

Δεν είμαι μοναχός

Έλα καί πάρε μια στροφή

Στης πεθυμιας τη νύχτα

Βρες την ουσία στο φιλί

Στης μοναξιάς την φυλακή

Στείλε μια καληνύχτα

Έτσι από μιαν ανάγκη μας

Mα όταν έρθει η αυγή

Ας σβήσουμε το φως

Γεωργία Σχοιναράκη)

Με τις προσευχές σε στοίχιση… (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

-«Πάτερ ημών»…

Προπορεύτηκε μια στιγμή… μια Μνήμη.

Επιρροή… καταφανής, 

από την εικόνα σου πάνω από το κομό.

Λίγο κάρβουνο και μείναν,

για τόσα χρόνια...ανεξίτηλα τα μάτια.

Ούτε η σκόνη, δεν άλλαξε το αδιάφορο τους.

Στο απυρόβλητο και το χαμόγελο, 

Πάνω χείλος, ανάποδη περισπωμένη,

Κάτω, μεσαία παύλα, μην τυχόν και χαθεί ο έλεγχος. 

Κι όλος αυτός ο έρωτας κάπου στο «ω εν τοις ουρανοίς » ,

χυμένος στο άναστρο.

Έτσι μουντζουρώθηκε ένα έλεος απάρνησης, 

πάνω από τον καιρό, πάνω από τη λήθη.

Λίγο έμελλε να κατεβάσω την εικόνα,

να μείνει ορφανός ο τοίχος από "το δήθεν". 

Μα είπα “είναι για καλό” να “παραμένει εικόνα”,

Ν’ αφήσει στα όνειρα μου της χαράς το γνήσιο.

Μα και στο κομό θα ‘λειπε η συντροφιά.

Η Συνήθεια πείθει ενίοτε.

-«Αγιασθήτω τ’ όνομα σου» λοιπόν!

Τραβώ την πόρτα.

Αλλάζω υπνοδωμάτιο.

-«Αμήν»

Γεωργία Σχοιναράκη

Το λάθος (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Μου μιλάς για ασήμαντα, σου μιλώ για μεγάλα

Τόσα λόγια που χάθηκαν, σε μια αδιάφανη γιάλα

Είσαι πάντα ο έρωτας, θα σαι πάντα ο ένας

Όσα λάθη κι αν έκανα, πλήγωσαν μόνο εμένα

 

Κρύψου μες στο πουκάμισο,  μες στη μόνη αλήθεια

Η αγάπη, αγάπη μου κρύβεται μες στα στήθια

Μου μιλάς για το τέλος μας, σου μιλώ για το τώρα

Ότι χάσαμε, χάθηκε σαν μια απρόσμενη μπόρα

Είσαι πάντα ο έρωτας θα σαι πάντα για μένα

Ένα λάθος που γίνηκε το απόλυτο ένα

Γεωργία Σχοιναράκη

“Παρελθόν σε παρένθεση” (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Τη στιγμή που σκεφτόμουνα
 να προσπεράσω
Το δειλό σταυροδρόμι μου
Θηλιά
Παρελθόν σε παρένθεση
Έχω να κάψω
Και την ψευτιά
Στη φωτιά

Τη στιγμή που κρυβόμουνα
Στου νου την χάση
Αφημένης μου υπόσχεσης
πληγή
Προσευχή στην απόφαση
Που έχω να σώσω
Και μια αγκαλιά
Πιο σφιχτή

Μην το πεις σε κανένα
ποτέ μην το ακόυσει η καρδιά
Μυστικά ξεχασμένα
Ας μείνουν μοναχά μυστικά
Σαν κεράκια σβησμένα τα λάθη
στα σκοτάδια ουλές
Στους καιρούς κερασμένα τα πάθη
Σαν αλήτρες σκιές

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Όταν σε μια στιγμή αυτοαμφισβήτησης κοίταξα το παράθυρο
Διαπίστωσα ένα περβάζι στενάχωρο
Ίσως να έφταιγε η δύση και η παρέα της
-Ένα ψιλόβροχο διόλου αθώο-
Οι περαιτέρω αναλύσεις ψύχραναν κάπως το διαυγές στο τζάμι
Ζωγραφίστηκε κι ένα βλέμμα πορτοκαλί αγιοσύνης
Τέτοια γαλήνη
Αυτομολήθηκαν ορμητικά οι κάθε τύπου ερωτήσεις
Ίσως από σεβασμό και στις παλιές μου θυσίες
Από καιρό εις καιρόν ονομάστηκαν “επιθυμίες”
Στα σκληρά χρόνια “ανάγκες”
Λανθασμένη η μετάφραση και στις δύο χρονικές συνθήκες
Εντέλει, οι κουρτίνες ματαιοπόνησαν το σκοτάδι;
Επιλογές, μου είπαν, στην ίδια τη συχνότητα
-Ενοχή;
-Όχι, όχι
Απλά κατανόηση μιας αναπόφευκτης ιεραρχίας
Λαχτάρας αυγή
Μεσαιωνική κατοχή
και…
 Τέλος
Τέλος“σκέτο”, ακόσμητο
Ίσως ένα “τίποτε” να εξοστράκιζε το πλάτος του
Κα μετά;
Μετά τι;
Λέγεται: έπεται η αναγέννηση
Πολύ μετά
Κάποτε- κάποτε και στο “ποτέ” το απέλπιδο
Μέχρι τότε, ξεπληρώνεις, γιατρεύεις, υπομένεις
Συγχωρείς που επέτρεψες, που ανέχτηκες
Που υπήρξες ένας άλλος Εσύ
Και όλα τούτα για το σημερινό “Τίπότα”
Αυτό το “τίποτα” το μοναδικό ανοστάλγητο της ζωής

Ξανακοίταξα το περβάζι
Εντέλει δήλωσε ένοχο

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Στα μάτια σου τα αλλιώτικα
Δυο λόφους στεφανώθηκα
Για ήλιο διψασμένους
Στις ράχες τους κρεμάστηκα
Ψυχή που θυσιάστηκα
Στους φόβους τους κρυμμένους

Θάλασσες  μέρες,  εποχές
Κλέβω του ήλιου δυο ευχές
Στο γαλανό σου τάμα
Στα κύματα σου δυο πληγές
Από δυο κόρες, σαν Θεές
Κερνάν άγιο νάμα

Στα μάτια σου τ’ αλλιώτικα
Μπερδεύτηκα μα σώθηκα
Καρδιά δεν φυλακίζω
Τα ποιήματα κι αν απορούν
Είναι οι ζωές που προχωρούν
Τον ήλιο στον χαρίζω

Λήξαν οι έρωτες, οι εποχές
Στήνω καρτέρι σε φωλιές
Φρένο στου ονείρου μου το ψέμα
Γιατί δεν έχω δυο ζωές
Να χαλαλίζω σε αγκαλιές
Φεγγάρι έλα και κέρνα.

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Τρεις την ώρα
Ξεμακραίνει η ματιά
Κι από τα τόσα βουβαίνει η λαλιά
Τα άδικα σου

Χίλια τώρα
τρομαγμενα φιλιά
Που από τ’ άστρα μαζεύουν κρυφά
Κρίματα σου

Μα προχώρα
Και στο δρόμο θα βρίσκεις δαδιά
Να φωτίσεις με νέα χαρά
Την καρδιά σου

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Δυο δρόμοι παίζουνε κρυφτό
Ποιός τα φυλάει;
Μόνο εγώ
Διαλέγω ήλιο
Σβήνω φεγγάρι
Μα είμαι νύχτα
Δίχως φανάρι

Έχει το άδικο η ψυχή
Καρδιές να καίει
Σε μια στιγμή

Δυο δρόμοι σε κακά στενά
Σπάζω τους τοίχους
Γέρνω βουνά
Χαλάσματα έγινε η ζωή
και σταυροδρόμι
εγώ κι αυτή

Έχει το άδικο η ψυχή
Η αλήθεια στο ψέμα
Έχει κρυφτεί


Γεωργία Σχοιναράκη

Πως θα ήθελα (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Πώς θα ήθελα να ήμουν μέρα…!
Να ντύνονται οι άνθρωποι από τον ήλιο μου.
Τα όνειρα τους να βρίσκουν το φως τους.
Να προσκυνούν για τον κόσμο οι άνθρωποι,
με προσευχές…
για τα παιδιά, για τη χαρά!

Πως θα ήθελα να ήμουν χαρά…!
Να σκιάζω τα κύματα με τραγούδια, να γαληνεύει η μοίρα τις θάλασσες και τις καρδιές...
στα τέσσερα ρυάκια να ξεχύνω, ορμητικά ασκιά με μουσική και γέλιο!

Πως θα ήθελα να ήμουν γέλιο…!
Στον ανήμερο αγέρα να φυσώ απανέμι του Ιούλη,
να καθησυχάζονται οι έχθρες στο νου και στις ψυχές τα μίση...
και σ’ όλα τα χρώματα της γης από άκρη σ’ άκρη, να βασιλεύει αδιαπραγμάτευτη η αγάπη!

Πως θα θελα να ήμουν μέρα, χαρά, γέλιο και αγάπη…!!!
Πως θα ήθελα να ήσουν και συ…!!!

Γεωργία Σχοιναράκη