Ζωή (της Χριστίνας Χριστοφή)

Ένα κλωνάρι φούλι, σημάδεψε τη νιότη μου.
Ένα τοσοδά κλωνάρι σ'ενα χρονοφαγωμένο τενεκέ,
κι όμως με την αυθάδική του ομορφιά να καθηλώνει τ'άτιμο
την ολόκληρη τη νιότη μου!
Κι εγώ να πιστεύω ψυχή και σώματι, η αφελής,
στη μαραμένη αιωνιότητά του.
Μα ουδόλως ευθύνεται για τη μοίρα του.
Όπως και για την ατόφια ομορφιά της ανάσας του.
Κοίταξε το φούλι το ταπεινό, το φιλήσυχο, να κορτάρει
με τ'ανέμου το φίλημα κι ώσπου να τ'ανασαίνω να χάνεται...

Χριστίνα Χριστοφή

Ποιήμα (της Χριστίνας Χριστοφή)

Πρέπει να 'σαι ικανός να κρίνεις πότε ένα ποιήμα τελειώνει.
Πρέπει να μπορείς να τ' αφήνεις λεύτερο,
αφού τελειώσει.
Δε σου ανήκει πλέον.
Την ώρα κείνη την ιερή και ανεπίστρεφτη που γεννιέται,
ίσως λίγο να σου ανήκει.
Τα γεννήματα ενός ποιήματος να τα χαίρεσαι,
στιγμιαία,
να γιορτάσεις, έστω λίγο.
Έτσι για το καλό.
Έτσι για τη χαρά της δημιουργίας.
Για τη ζωή.
Έπειτα άστο.
Πάντα να τ' αφήνεις.
Ουδέποτε σου ανήκε.
Η σκυτάλη στις καρδιές...
Όποιος τ' αγαπήσει,
το ζωντανεύει, το διαιωνίζει...
Τότε υπάρχει, κομμάτι του... Φωνήεν, κόμμα του, τελεία του...
Είναι ζωντανό το ποίημα.
Η ψυχή του πέρασε, διαβάστηκε και έμεινε.
Ανήκει σε όποιον το ένοιωσε.
Σα ρίγος.
Σα δάκρυ.
Σα πικρό χαμόγελο.
Χαρισέ το...
Το ποιήμα, έγινε σκοπός...

Χριστίνα Χριστοφή