Ροζ καρδιές...(της Σταματίνας Βάθη)

Ροζ καρδιές πάνω στου αγέρα τις ριπές, 
να χορεύουν έναν αφηνιασμένο χορό πάνω στου ονείρου τις αγκαλιές. 
Μια μελωδία από αγάπη, 
πάνω στου ήλιου το χρυσό το μονοπάτι. 
Μια του φθινοπώρου γλυκιά σταγόνα πάνω στης γης το εύφορο χώμα.
Λουλούδια ροζ πάνω στα μαλλιά σου,
να κυματίζουν στολίδια στα μαύρα ματοκλαδά σου.
Αέρινα και μοσχομυριστά, πάνω σε κλαδιά, 
να σε προσκαλούν να τα χαϊδέψεις, να τα γευτείς και με την σκέψη τους να κοιμηθείς. 
Να κάνω κορμί σαν δέντρο ζωγραφισμένο,
να τα βάλω πάνω μου σαν φυλαχτό ευλογημένο.
Τόσο συννεφένια, εξωπραγματικά,
χείλη ροζ, που δίνουν ολόγλυκα φιλιά. 
Άνοιξη στην σκέψη,  
καρδιά που ανθοφορεί,
γράμματα,  συλλαβές,  
ιστορίες ολόκληρες για δύο σου ματιές. 
Περπατώντας στα ολάνθιστα μονοπάτια σου, προσμονώντας ένα γέλιο σου,  ένα του ήλιου βλέμμα σου.
Ένα αντίβαρο ψυχής,  λουλούδια το φιλί σου,
πάνω σε κλαδιά δέντρου,  στο γυμνό κορμί σου.
Ποίημα με νότες αισιοδοξίας,να μου τριβελίζουν το μυαλό,  
να με αγκαλιάζουν με το χρώμα τους,
να με φτάνουν σε απύθμενο της αγάπης σκοπό. 
Λέξεις, εικόνες,  μυρωδιές, 
παρελθόν,  
παρόν και μέλλον πάνω στου ανέμου τις καρδιές.
Ο άνεμος να μου σιγομουρμουρίζει,
να μου κλείνει πονηρά το μάτι,  να μου σιγοψυθιρίζει.
Ήχος γλυκός κελαρρυστός, από τα κλαδιά του δέντρου,  τορνευτός. 
Χωρίς φύλλα κλαδιά,  χωρίς ρούχα κορμιά. 
Ψυχές γυμνές,  από την προσμονή του έρωτα ανοιχτές σε αέρινες επιδρομές.
Ένα της φύσης μεγαλεπήβολο σχέδιο, από καρδιές του ανέμου,  ροζ φιγούρες,  ψυχές που από αγάπη τρέμουν.

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας:Moulnti Dimitra

Ένα άγγιγμα μυστηριακό (της Σταματίνας Βαθη)

Ένα άγγιγμα μυστηριακό,

νερό εσύ, φωτιά εγώ.

Μέσα σε ταξίδια της ζωής,

μέσα σε φουρτούνες και θεριά, εξωψυχής.

Να αγναντεύεις ένα γάργαρο νερό

και ας σου θεριέψει τη δίψα,

να σε κάνει όμως να νιώσεις ζωντανός.

Να βάλεις τα χέρια,

να πατήσεις με τα πόδια γυμνά,

να βγάλεις μια κραυγή να ξεγράψεις όσα σου έχουν πονέσει τη καρδιά.

Γιατί είναι πέτρα στο λαιμό που σε τραβάνε βαθιά,

που σε κάνουν τυφλό,

που δεν σε αφήνουν να δεις με καθάρια της ψυχής ματιά.

Και ας βουίζουν τα αυτιά από τη πίεση της ταραχής,

να γίνεις νέος,

να πέσεις στον έρωτα με ζέση, χωρίς αίσθηση λογικής.

Μετά... Μετά...

Θα έχεις στύψει τα σταφύλια,

με την αρμύρα θα έχεις γιγαντωθεί,

θα έχεις βραχεί, θα έχεις κλάψει, ίσως και θα έχεις προδωθεί....

Αλλά θα ζεις....

Θα μεθάς....

Θα χάνεσαι στο γαλάζιο της θάλασσας...

Θα καρδιοχτυπάς.

Θα τρυγάς μυρωδιές,

θα πετάς στους ουρανούς,

θα πίνεις νερό από τη χούφτα της,

θα ζητάς οιωνούς.

Γιατί είναι μάγισσα και θεά...

Μια ιέρεια που θα σε εξουσιάζει,

στα κτήνη θα σε πετά.

Μια θα αισθάνεσαι και εσύ θεριό, 

και μια άγγελος με φτερά σε ταξίδι ονειρικό,

με ανοιχτά πανιά στο άγνωστο ολοταχώς. 

Ίσως έχεις καπνίσει ένα τσιγάρο στριφτό,

ίσως έχεις εθιστεί να γκρεμίζεσαι από ένα ολύμπιο βουνό...

Ίσως... Ίσως...

Μην μου πεις ότι κατά βάθος δεν το αποζητείς,

σαν νεαρό αγόρι με το τιμόνι στα χέρια, το πόδι στο γκάζι την αδρεναλίνη να γευτείς. 

Άραγε υπάρχει αυτό ή το έχεις ονειρευτεί??!!!

Γιατί η ζωή είναι γκάζι στο τέρμα, χωρίς φώτα και πορεία χωρίς υπολογιστή.

Και εάν λες ότι αυτά είναι φανταστικά,

ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι σε έχουν αποχαυνώσει όλα τα ανιαρά και πεζά...

Καλύτερα να πεθαίνεις με μια γυναίκα στην αγκαλιά...

Ίσως είναι ουτοπικός ο έρωτας αλλά θα ήθελες όλα να ήταν αληθινά.

Σε μια πιάτσα με φώτα νέον το χάδι να απαιτείς ,

αλλά το ξέρεις ότι ο εθισμός του λίγο, στο βυθό του, 

αχόρταγα θα σε τραβά να ριχτείς. 

Και η οσμή της σάρκας θα σε βυθίζει πιο πολύ,

θα θέλεις και άλλα, στο χειρότερο θα είσαι επιρρεπής.

Και μετά στο καθρέφτη δεν θα χαμογελάς,

θα κοιτάγεσαι βουβά και θα ψάχνεις το φως, αλλά θα βλέπεις αποκαΐδια της φωτιάς της καρδιάς. 

Γιατί θα έχει "σβήσει" στο καπνό,

θα είσαι σκοτάδι και θα θέλεις να χωθείς στο πιο μοναχικό εγώ.

Αχόρταγος και εθισμένος,

χαμένος και "γερασμένος".

Και μετά θα σκέφτεσαι τη θάλασσα τη πλατιά.

Γυναίκα με ξέπλεκα μαλλιά στη πλάτη και χρόνο μόνο για εσένα στη δική σου αγκαλιά. 

Σαν την θάλασσα τη καθάρια που σε τραντάζει και σε φιλά.

Σαν τη γυναίκα που στην όχθη μέσα από το νερό χάνεται η ματιά.

Ίσως ότι ψάχνεις έχει χαθεί,

απο τη πεζότητα και τη πολλή λογική.

Ίσως, ίσως...

Θέλει η θάλασσα ένα τραγούδι να σου πει...

Σαν τις γοργόνες, σαν τις νηνεμίες,

τις καταστροφές και τις τρικυμίες...

Θέλει μαγεία και στης καρδιάς τις αλχημείες να εθιστείς.

Τι είναι αληθινό??!! Τι φανταστικό??!!

Μέσα σε δύο στίχους δεν μπορώ να σου πω...

Αλλά ξέρω ότι ο νους είναι αχαλίνωτο άλογο που τρέχει γοργά και θα ήθελες η μαγεία και τα αισθήματα να είναι αληθινά.

Και η καρδιά να μπορεί να χτυπά.

Τακ τακ τακ... Μην τα τετραγωνίζουμε τα πράγματα,

ο χρόνος περνά.

"Ας με περιμένει μια Πηνελόπη στο τέρμα μέσα στην υδάτινή της ματιά".

Αυτό εύχεσαι και δεν τολμάς ούτε στα όνειρα να το φανταστείς.

Το παίζεις ορθολογιστής...?!! 

Σκληρός??!!

Αγάπη μου παιδί μιας αγάπης αληθινής θα ήθελες να είχες έρθει στο φως, τη ζωή να ρουφήξεις εκείνη τη πρώτη κραυγή...

Ας το παραδεχτείς...

Η ζωή θέλει καθάρια μαγεία και ας το παίζεις ρεαλιστικός.

Σσσσ... Άκου το νερό πως κυλά στα χέρια της...

Θα ήθελες να ήσουν Ποσειδώνας και Θεός πραγματικός...

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας : Σέργιος κοκκορης

Κόκκινο χρώμα...(της Σταματίνας Βάθη)

Κόκκινο χρώμα,  σταγόνα από αίμα. 

Πόθος στην σκέψη,  πάθος στο βλέμμα. 

Κόκκινα χείλη, αμαρτίας κρασί, 

να θέλεις να το πιεις μέχρι την τελευταία σταγόνα, 

να δώσεις καυτό φιλί. 

Άλικη παπαρούνα,  χάδι στην σάρκα, 

δύο μαύρα μάτια,  κεραυνοί στην ψυχή. 

Λατρείας χρώμα,  ανατολή του έρωτα, 

ήλιος και φεγγάρι,  νύχτα μυστήρια ποθητή.

Έλα δώσε μου της ανάστασης χάδι και αφορμή. 

Εμβρόντητη φιγούρα μέσα στο κόκκινο έχει χαθεί,

αστεροϋφάντινο δάκρυ να σε προσκαλεί.

Τόσο εύθραυστη και αέρινη, 

σε κάθε άγγιγμα, πέταλα στου ανέμου την ριπή. 

Χρώμα από αίμα στον μακρινό ορίζοντα θα στροβιλιστεί.

Και εσύ; 

Μια πασχαλίτσα της Άνοιξης, 

να θέλεις να πιεις νερό από το δάκρυ της ψυχής,

σε ένα πολυπόθητο ταξίδι που είναι τέλος και αρχή μαζί. 

Σε περιμένω, μην αργείς!

Σταματίνα Βαθη

Φωτογραφία: Makis Bitos

Άτιτλο (της Σταματίνας Βάθη)

Μέσα στης νύχτας τα μυστικά, 

με των αστεριών την φεγγοβολιά

και των λουλουδιών την μυρωδιά, 

δύο ψυχές που η μία την αλλη  αποζητούσαν,

κάθονταν και μονολογούσαν.

Θάλασσες, βουνά και κάμποι,

μεταξύ τους στο σκοτάδι.

Τόσο απομακρυσμένοι μα και ερωτευμένοι.

Κάθε τραγούδι και ένα χάδι,

κάθε μυρωδιά και ένα δάκρυ.

Ματιά του φέγγους από προσμονή, 

από της απομάκρυνσης την διδαχή.

Τόση υπομονή για βροχή, 

σε έναν κάμπο με ξερή γη.

Δύο ματιές,  δύο ιστορίες για μεγάλες απουσίες.

Η απόσταση να νομίζουν πως θεριεύει, 

πως στην ελπίδα τους κωφεύει.

Η ανάγκη τους να τους ορίζει, 

σε έναν ουρανό αβεβαιότητας να τους γυρίζει.

Ψυχές που πάλλονται από αγάπη, 

από της έλλειψης το δύσκολο παιχνίδι.

Άστρα, φεγγάρι, νυχτερινό τοπίο, 

σε συγχορδία καμωμένο. 

Με τις ψυχές τις απομακρυσμένες,

να τις συντροφεύουν, να προσπαθούν να τις γιατρεύουν.

Ένας ουρανός κοινός για τους δύο, να τους θυμίζει ότι δεν κάνουν χώρια οι δύο.

Σταματίνα Βάθη

Είναι ο ήχος από μια σταγόνα... (της Σταματίνας Βαθη)

Είναι ο ήχος από μια σταγόνα όπως πέφτει πάνω στο νερό, 

είναι ένα δάκρυ μιας νεράιδας που έχει χαθεί μέσα στον καιρό. 

Κόκκινα πέταλα από ένα τριαντάφυλλο από τα χείλη της σε ένα φιλί, 

είναι ένα χάδι με ένα αγκάθι που την καρδιά την έχει βρει. 

Αίμα πορφυρό να χρωματίζει όλο το πράσινο της γης,

είναι ενός έρωτα το ταξίδι μέσα στου πόθου την φυγή. 

Και ο ήχος να δυναμιτίζει πιο πολύ την αίσθηση αυτή, 

ήχος και βλέμμα,  χρώμα της ημέρας στέμμα, 

δύο σώματα σε ένα,  ρουμπίνι της αγάπης αίμα, 

σε ποθώ στο έχω πει.

Βελούδινο βλέμμα,  χείλη από το τρυφερό  χρώμα της πρώτης αυγής. 

Πες μου πως θα μπορέσεις χωρίς αυτά τα μάτια εσύ να ζεις?

Με ποθείς. 

Της νεράιδας το φιλί θα αποζητείς.

Και ο ήχος γίνεται πιο δυνατός, 

μια καρδιά στο στήθος σε ηχηρό σκοπό. Σε φιλώ.

Σταματίνα Βαθη

Φωτογραφία: Selçuk Süren

Ήταν όπως η σάρκα... (της Σταματίνας Βαθη)

Ήταν όπως η σάρκα γινόταν ένα με το νερό.
Ερεε τρεχούμενο σε κάθε καμπύλη, σε κάθε κρυφό μυστικό.
Πορτοκαλόχρυσα τα φιλιά και αυτή  μια μέλισσα που αποζητούσε με πάθος όλο το νέκταρ, κάθε γλυκιά πινελιά.

Βομβητά από τα χάδια του αγέρα όπως έπαιζε με τα πέταλα, τρυγώντας τα ολόδροσα,
εκλύοντας μυρωδιές θεσπέσιες,
δίνοντας του  ηλιοκράτορα χάδια πάμπολλα από έρωτα καιγόμενα.

Και όπως άγγιζε την πηγή, υγρό να τρέχει άφθονο, να ξεδιψά κάθε εκατοστό, κάθε άνυδρη ψυχή.
Και το λουλούδι να καθρεφτίζεται, νερό διαμάντι το κάθε φιλί.
Άκουγα τις σταγόνες όπως γλυκά λεηλατούσαν την κάθε καρδιά χωρίς υπομονή.

Και αυτή πέταξε με την γύρη γεμάτη πάνω στα φτερά.
Χρύσιζε σε κάθε αχτίδα του ήλιου,
έλαμπε από χαρά.
Την σκόρπισε παντού σε κάθε φύλλο, σε κάθε κρυφή γωνιά.
Και η καρδιά πετάρησε, ήθελε αχόρταγη να κοιμηθεί σε αυτή την αγκαλιά.

Σταματίνα Βάθη



Φωτογραφία :Kostas Andreopoulos

Πόσοι φάροι (της Σταματίνας Βαθη)

Πόσοι φάροι άραγε να υπάρχουν στην ζωή μας?
Αυτές οι πέτρες εκεί δα μια να δυσανασχετούν από τα χτυπήματα της θάλασσας και του αγέρα και μια να χαίρονται, μικρά παιδιά, στων ηλιοκλωστίδων την παρέα.
Και ο φάρος να κάθεται αγέρωχος και σοβαρός μήπως χρειαστεί να ρίξει το δικό του φως, να θαυμάζει όλο το χρυσαφί από του ήλιου την εμφάνιση κάθε πρωί.
Τον περιμένει εκεί, υπομονετικός, οι βράχοι και οι πέτρες, το λιμάνι και η θάλασσα φρουρός.
Θέλει να φύγει το σκοτάδι κάποια στιγμή,
είπε τα μυστικά με το φεγγάρι και τα αστέρια, ήθελε να ντυθεί στα χρυσαφί.
Δυο ψυχές αγνάντευαν τα βουνά από μακριά,
άντρας, γυναίκα, φάρος στεριά.
Ίσως και βράχια που το καράβι πρέπει να δει γιατί η καρδιά πονάει σκληρά, χύνει διαμαντένιο δάκρυ άμα πληγωθεί, αληθινά.
Η ξύλινη προβλήτα περίμενε μια βάρκα να δεθεί, ήταν εκεί και με το χρυσό είχε πιάσει κουβέντα πολύ.
Και οι καρδιές χόρευαν μια στα ψηλά βουνά, μια κατέβαιναν στην θάλασσα μαζί με τα πουλιά και μια στο φάρο καθόντουσαν σιμά σιμά, μια αγκαλιά.
Οι ηλιολαμπίδες γίνανε ένα μονοπάτι όλο φως,
γλυκό χρώμα από θεϊκό δάκρυ είναι ένα με την θάλασσα και τον απέραντο ουρανό.
Οι καρδιές χορεύουν και οι ψυχές μιλούν, οι αισθήσεις ανταρτεύουν και οι σάρκες θα ενωθούν.
Φιλιά χρυσαφένια θα ξεχυθούν.

Σταματίνα Βάθη




Φωτογραφία : Sofia Orologa

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι (της Σταματίνας Βαθη)

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι.
Ένας όρκος,
ένα ψιθύρισμα,
μια φεγγαροαχτίδα στο σκοτάδι.
Ένα γέλιο ποτάμι δροσερό,
ένα πέταγμα πεταλούδας πάνω στα λουλούδια της φύσης,
ένας χτύπος,
ένας λόγος γλυκός.

Ήταν φρουτένιο και ευωδιαστό αυτό το κοκκίνισμα στο πρόσωπο,
ένα πετάρισμα στον ουρανό.
Αγάπη, αγάπη, τι είναι αυτό??
Τόσο δυσεύρετο άραγε με αυτό το α το στερητικό?
Αγάπη.

Πέταξε η πεταλούδα, ευαίσθητη και μικρή.
Τόσο ευάλωτη, τόσο εξιδανικευμένη, τόσο απατηλή...
Αλλά και τόσο απλή.
Τι είναι η ζωή τελικά, μια ριπή??
Και τα φτερά??
Πόσες ταλαντώσεις και πτώσεις,
πόσα πράγματα ψεύτικα και αληθινά??

Ο χτύπος έγινε αγέρας σαρωτικός,
μοίρασε όλη την γύρη,
έπεσε στο χώμα,
έγινε καρπός ...
Μια ο ήλιος, μια η βροχή, ακόμα και το χιόνι, αλλά η ηλιαχτίδα πάλι θα βγει.
Εεεεεε ζωή με ακούς??!!! Σε αγαπώ πολύ!

Σταματίνα Βάθη



Φωτογραφία : Raul Diaz

Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια (της Σταματίνας Βαθη)

Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια!
Τόσο σταθερά, χτυπημένα,
αλλά και τόσο εκφραστικά.
Μέσα στην χούφτα σου νερό ζητούσα.
Νερό καθάριο και ξεδιψαστικό, πηγή ζωής, απαιτούσα.

Δύο χέρια ενωμένα,
θάνατος η απώλεια τους.
Σφιγμένα,
δυνατά αλλά και προδωτικά,
υποθέσεις, αοριστίες
και το γέλιο σου να διαπερνά
την ψυχή μου,
περιγελώντας με για την κρίση μου.

Ράπισμα,  ράγισμα η απόφασή σου,
σκληρό και ανελέητο το γέλιο σου
να μου λέει με το γέλιο αυτό που λάτρεψα
μεσα στην ομήγυρη των φίλων σου, ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ.

Εγώ όμως ήμουν εκεί και περίμενα
με την ψυχή μου ήρεμη και την καρδιά να πάλλεται.
Απλά σαν απλός άνθρωπος έκανα λάθος.
Αυτά τα χέρια δεν μπορούσαν να με αγκαλιάσουν.

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας: Lena Vaka