Με λένε Ελευθερία.
Εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου, ζω ολομόναχη σ'ένα μικρό σπιτάκι στο δάσος.
Υποφέρω από εφιάλτες.
Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.Μια τεράστια καφέ αρκούδα έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι και με κοιτά με τα μεγάλα μάτια της.
Κάθε φορά ξυπνάω ουρλιάζοντας και πετάγομαι έντρομη από το κρεβάτι μου, λουσμένη στον ιδρώτα.
Εδώ και λίγους μήνες όμως, από την μέρα που γνώρισα τον νεαρό κυνηγό Τζάκ στο δάσος, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ.
Η μεγάλη αρκούδα που έρχεται κάθε βράδυ απροσκάλεστη, έπαψε να με τρομάζει.
Άλλωστε το είδωλο που καθρεφτίζεται μέσα στα άγρια μάτια της , κάθε φορά που με κοιτάζει, μου είναι πλέον τόσο οικείο.
Μάλιστα το έχω παρακάνει με την αναισθησία μου.
Όταν πλέον ξαφνικά την βλέπω μπροστά μου, αλλάζω πλευρό στο κρεβάτι μου αδιαφορώντας για την παρουσία της, και μάλιστα μερικές φορές, έχω το θράσος να τεντώνω το ένα χέρι μου επάνω της, σχεδόν αγκαλιάζοντας την.
Σήμερα το βράδυ όμως, όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Εκείνη είναι πολλή ανήσυχη, ενώ τα μάτια της είναι υγρά, σχεδόν δακρυσμένα.
Δεν ξαπλώνουμε, είμαστε ξάγρυπνες και οι δυο, καθόμαστε και περιμένουμε μαζί τον Τζάκ.
Σήμερα εκείνος μου υποσχέθηκε ότι θα έρθει για πρώτη φορά να κοιμηθούμε μαζί.
Το κουδούνι χτυπά .Τρέχω να ανοίξω.
Κοιτώ για τελευταία φορά πίσω στο κρεβάτι μου.
Η μεγάλη αρκούδα λείπει.
Στην θέση της ένα μικρό λούτρινο αρκουδάκι, που του λείπουν τα μάτια.
Σοφία Τριανταφυλλιδου
