Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

 

Το πράσινο της πατρίδας μου 

χάθηκε μες το μαύρο της φωτιάς...

Το γαλάζιο του ουρανού της καλύφθηκε από πυκνό καπνό...

Ο καλοκαιρινός χρυσός ήλιος της,

κόκκινος έγινε από ντροπή 

στα έργα των ανθρώπων...

Κι εγώ μια στάλα άνθρωπος 

κλαίω και θρηνώ

τα δάση που έπαιξα παιδί,

το κελάιδημα των πουλιών 

που σώπασε,

την ανάσα που μου πήραν...

 

Σκάλισα στάχτες και αποκαίδια 

λίγη ελπίδα για να βρω.

Καμμένη γη...

Κουφάρια ζώων με τη φρίκη 

και τον πόνο χαραγμένα στα αθώα πρόσωπά τους.

Δακρυσμένα μάτια και 

κόποι μιας ζωής, χαμένα...

Με χέρια καθαρά σκάλισα τη φρίκη, λίγη ελπίδα για να βρω...

Τι κι αν λερώθηκα, τι κι αν άγγιξα 

τη φρίκη του θανάτου...

Βρήκα ελπίδα στο Θεό και άναψα καντήλι...

Δε μου έμεινε τίποτε άλλο πια...

Μια προσευχή, 

θυμίαμα σ' εκείνον, 

να αναστήσει 

την πατρίδα μου ξανά 

μέσα από τις στάχτες...

Τζούλια Παπα

Photo: Giorgos Stamkos.

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

 Οι ψυχές δε φυλακίζονται.

Δε χωράνε σε κλουβί. 

Ξέρουν μόνο να πετούν. 

Δε λογαριάζουν αποστάσεις, 

εμπόδια, φραγμούς. 

Δύο φτερά όλη τους η περιουσία.. 

Δυο μεγάλα δυνατά φτερά τις οδηγούν..

Σε κρύο και βροχή, σε ζέστη κι απανεμιά, γοργά διαβαίνουν αναζητώντας 

το άπιαστο,

ψάχνοντας το όνειρο...

Έτσι κι η ψυχή μου δε χωράει σε κλουβί. Φτερουγίζει, πετάει ως εκεί 

που ένα  άπιαστο μακρινό όνειρο 

ζει και βασιλεύει... 

Ως εκεί που ο πρίγκιπας του παραμυθιού περιμένει για να φύγουν μαζί, 

να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο,

να ζήσουν το όνειρο... 

Κι ας είναι για λίγο

Για ένα λεπτό

Για μια στιγμή

Για μια αναπνοή

Ψυχή με ψυχή

Καρδιά με καρδιά

Χέρι με χέρι

Στην αιωνιότητα 

του ενός λεπτού...

Τζούλια Παπα

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες...

Οι στιγμές ξεχάστηκαν,

σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Τα λόγια σταμάτησαν να ηχούν,

λες και στέρεψαν οι λέξεις.

Οι υποσχέσεις έσβησαν,

σα να μη δόθηκαν ποτέ.

Μια παράσταση τελειώνει, 

μια νέα ξεκινά...

Κάποιοι ηθοποιοί αλλάζουν, 

κάποιοι παραμένουν οι ίδιοι.

Είναι αυτοί που έχουν σταθερή αξία...

Οι υπεράνω όλων!

Όμως εκείνα τα λιγοστά λεπτά που χρειάζονται για τη μετάβαση από τη μία παράσταση στην άλλη, δε φορούν μάσκα...και τότε μπορεί κάποιος να δει, το πραγματικά άσχημο πρόσωπό τους...

Αρκεί να φανεί τυχερός...

Για λίγα λεπτά μόνο 

αντέχουν χωρίς τη μάσκα τους.

Για λίγα λεπτά...

Και η παράσταση αρχίζει ξανά!

Τζούλια Παπα

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

Οι σκιές μένουν εκεί που κάποτε βρέθηκαν δυο ψυχές.... 

Εκεί που συναντήθηκαν δυο σώματα..

Εκεί που μίλησαν δυο καρδιές..

Εκεί που δόθηκε ένα φιλί,

μία αγκαλιά,

ένα σ' αγαπώ και

ένα αντίο..

Οι σκιές μένουν εκεί..

Επιμένουν να θυμίζουν..

Κι αν τύχει και περάσεις από εκεί 

η καρδιά θα σκιρτήσει, 

ο νους θα ταραχθεί

κι ένα χαμόγελο 

θα κάνει συντροφιά 

στο δάκρυ που θα κυλήσει, 

καθώς τα μάτια θα βλέπουν 

τις σκιές ολοζώντανες 

να ζουν ακόμα εκεί,

στο ίδιο σημείο 

και να θυμίζουν... αγάπη

Τζούλια Παπα

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Μέσα στον κόσμο σου
βυθίστηκα και πάλι...
Στα χρώματα του καμβά σου         

σεργιάνισα...

Μέσα στο δροσερό νερό
που έφτιαξες για μένα,
έπλυνα το πρόσωπό μου.
Κάτω απ' το φως σου γαλήνεψα
και δάκρυσα από συγκίνηση.

Εκεί θα μείνω απόψε...
Μέσα στα καθάρια νερά
της λίμνης σου θα ονειρευτώ...

Εσύ κι εγώ μαζί...
Όπως ο ήλιος με τη θάλασσα.
Μαζί...
Όπως η λίμνη σου με το φεγγάρι της. Μαζί...

Παραδομένοι ο ένας,
στην αγκαλιά του άλλου.
Γλυκό φιλί στα χείλη σου θ' αφήσω
κι εσύ θα ψιθυρίσεις... Σ'αγαπώ...

Ένα θα γίνουμε κάπου εκεί στην όχθη της λίμνης που μας έφερε κοντά.

Κι ο καμβάς θα πάρει ζωή,
θα έχει φωνή,
θα έχει ανάσα και καρδιά,
θα έχει κλείσει μέσα του εμάς,
για μια ολόκληρη ζωή...
Μαζί.

Τζούλια Παπά


Ο πίνακας είναι έργο του εξαίρετου εικαστικού Νικολάου Κοτταρίδη.

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Σε μία μικρή βάρκα
φόρτωσα την ψυχή μου απόψε.
Τόση δα μικρούλα.
Γερό σκαρί όμως.
Αντέχει... έτσι μου είπαν.
Σε αυτήν εμπιστεύτηκα
την ψυχή μου απόψε.

Να με πάρει μακριά της ζήτησα.
Να με πάει στο τέλος της διαδρομής.
Εκεί που το φεγγάρι αγγίζει τη θάλασσα και ο ουρανός υποκλίνεται στην απόλυτη ομορφιά.
Εκεί που όλα ενώνονται
και γίνονται ένα...

Στο βάθος του ορίζοντα
θέλω απόψε να χαθώ.
Μόνο εγώ, η βάρκα μου
και το φεγγάρι...

Να γείρω στην αγκαλιά της θέλω...
Να νιώσω την ψυχή να γαληνεύει.
Να κλείσω τα μάτια και
ν' αρμενίσω σε μέρη μακρινά...

Εκεί που τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.
Εκεί που υπάρχει ευτυχία.
Εκεί που υπάρχει αγάπη.

Κάπου στο βάθος του ορίζοντα...
Στην πολυπόθητη χώρα του ποτέ...

Τζούλια Παπα

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Ροζιαζμένα χέρια
Πρόσωπο γεμάτο θλίψη
Βλέμμα χαμένο σε στιγμές
Σε εικόνες...
Ο νους στριφογυρίζει σε λόγια που χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά.
Και μέσα στον καπνό απ' το τσιγάρο
που σιγοκαίει, σχηματίζεται η μορφή της...

Πάντα μπροστά του
Χρόνια τώρα.
Η κλέφτρα της καρδιάς του...
Έκλεψε και έφυγε.
Εκείνος δεν ξέχασε ποτέ.
Τι κι αν μεγάλωσε
Τι κι αν εγέρασε
Η καρδιά του δε σταμάτησε
ποτέ να χτυπά για εκείνη.
Η μορφή της χαραγμένη
στο μυαλό και στην καρδιά του.

Μια ζωή, χρόνια ολάκαιρα,
τη βλέπει να χορεύει μόνο γι' αυτόν
μέσα στον καπνό του τσιγάρου,
που σιγοκαίει στο χέρι του.
Μια ζωή, χρόνια ολάκαιρα,
τη βλέπει να  χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς του που χτυπάει μόνο για εκείνη, χωρίς εκείνη...

Αγάπησε μια φορά
και ήτανε για πάντα...

Τζούλια Παπά

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Στέκεσαι ακίνητος, σκεπτικός, βουρκωμένος.
Το βλέμμα σου κενό, άδειο.

Ο νους σου τρέχει πάλι εκεί,
σε εκείνα τα ανελέητα γιατί
που σε βασανίζουν
και σε κάνουν να παλεύεις
μέρα νύχτα με θεούς και δαίμονες..

Σε κοιτάζω..
Είμαι εκεί, δε με βλέπεις..
Δε μπορείς να με δεις..
Δε γίνεται να με δεις με τόσο θολωμένα μάτια..

Θέλω να σου μιλήσω,
αλλά φοβάμαι..
Δε θέλω να διακόψω τη σκέψη σου.
Δε θέλω να διακόψω τη σιωπή σου.

Μένω εκεί, δίπλα σου
κι ας μη με βλέπεις
κι ας μη με αισθάνεσαι..

Μένω εκεί γιατί σ' αγαπώ
κι ας μην το βλέπεις...
Κι ας μη με βλέπεις...

Τζούλια Παπά

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

Ψάχνει μέσα στο πλήθος
ένα γνώριμο πρόσωπο.
Προσπαθεί να ακούσει
μέσα στις φωνές του κόσμου,
μια οικεία, γνώριμη φωνή
να λέει το όνομά της.
Κοιτάζει τους περαστικούς στα μάτια, μήπως δει ένα οικείο βλέμμα.

Κοιτάζει και  παρατηρεί,
μήπως δει το πρόσωπο,
το χαμόγελο που αναζητά.
Μήπως μυρίσει ένα γνωστό
μεθυστικό άρωμα,
μήπως δει,
μήπως ακούσει κάτι.

Η ώρα περνάει...
Δε βλέπει, δεν ακούει τίποτα.

Βάζει τα χέρια της στις τσέπες
του παλτού της.
Έχουν παγώσει κι αυτά..
Χαμηλώνει το κεφάλι,
να μη βλέπει πια αδιάφορες μορφές και συνεχίζει μόνη μέσα στο πλήθος.

Μόνη....
μέσα σε εκείνο
το αδιάφορο πλήθος
της μοναξιάς της..


Τζούλια Παπά

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Είναι κι αυτές οι ώρες τις νύχτας
που δεν περνούν.
Οι δείκτες κολλάνε.
Αιώνες τα δευτερόλεπτα.
Ζητάω τη δική σου αγκαλιά.
Τίποτα...
Μοναξιά.

Κλείνω τα μάτια μπας και με πάρει
λίγο ο ύπνος και έρθει πιο γρήγορα
το ξημέρωμα.
Εχθρός μου κι αυτός...

Παλεύω με τα σεντόνια...
Τα πετάω, τα μαζεύεω,
τα κάνω κουβάρι,
τα αγκαλιάζω...
Μα τίποτα.
Μάταιος αγώνας.

Κοντεύουν χαράματα.
Τα βλέφαρα κλείνουν.
Κοιμάμαι για λίγο.
Ονειρεύομαι...

Ένας άνθρωπος έρχεται
προς το μέρος μου.
Δεν τον βλέπω καθαρά.
Στο όνειρό μου είναι μέρα
και το φως του ήλιου με τυφλώνει.
"Έρχεται" σκέφτομαι.
"Μπορεί να είναι αυτός...
Αυτός που λείπει..."

Φτάνει κοντά μου...
Με προσπερνά...

Πετάγομαι λουσμένη στον ιδρώτα...
"Μόνη ακόμα και στα όνειρά μου"
λέω και τρέχει ένα δάκρυ...

Και τότε, η πρώτη ακτίνα του ηλίου           μπαίνει απ' το παράθυρό μου...
Ήρθε για να μου κάνει λίγο συντροφιά.
Ήρθε για να μου πει πως ίσως η καινούργια μέρα σε φέρει κοντά μου...


Τζούλια Παπά

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Περπάτησα μόνη 
στα μέρη που πηγαίναμε μαζί..
Ακολούθησα την ίδια πορεία..

Πάτησα στα χνάρια
που άφησες κάποτε..
Και σ' ένιωσα κοντά μου..

Σα να μου μίλησες..
Σα να μου κράτησες το χέρι..
Σα να μου σκούπισες το δάκρυ..
Σα να με φίλησες ξανά..

Πάτησα στα χνάρια
που άφησες κάποτε...
Σ' ένιωσα κοντά μου.
Χαμογέλασα ξανά...


Τζούλια Παπά

Ξέρω πως (της Τζουλιας Παπά)

Ξέρω πως δε θα σου λείψω...
Ποτέ δε θα με ψάξεις...
Ξέρω πως κανένας στίχος
δεν θα γραφτεί για μένα,
Ούτε μία λέξη...
Ξέρω πως δε θα με ονειρευτείς,
δε χωράω ούτε στα όνειρά σου...
Ξέρω αυτά και άλλα πολλά.
Μακρύς ο κατάλογος
του ποτέ και του δεν...
Έχω όμως κρυμμένη
και μια λίστα ακόμα,
που είναι μόνο δική μου!
Θα μου λείπεις λέει...
Θα σε ψάχνω...
Θα γράφω και θα μιλώ για σένα...
Θα σε ονειρεύομαι και θα είμαι καλά.
Γιατί στην αγάπη είσαι μόνος...
Έτσι δε λένε;
Αγαπώ είναι το ρήμα.... Εγώ....
όχι απαραίτητα εσύ...
Απλά πρέπει να μπορείς
να αγαπάς για δύο...
Κι εγώ, πίστεψέ με... Μπορώ...
Σε βρίσκω και σ' αγαπώ σε κάθε λέξη, σε κάθε ανάμνηση, σε κάθε δάκρυ, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε ανατολή, σε κάθε ηλιοβασίλεμα...
Σε κάθε όνειρο...
Εσύ!

Τζούλια Παπά

Το ευχαριστώ που μου έμαθες εσύ (της Τζούλιας Παπά)

Είναι που σου χρωστάω τόσα πολλά

κι όμως ποτέ δε δέχτηκες

ούτε ένα ευχαριστώ.

Είναι που μου έδωσες

το πιο πολύτιμο δώρο...

το χέρι σου να στηριχτώ.

Είναι που μου χάρισες

χρόνο από το χρόνο σου

και χαμόγελο απ' το δικό σου.

Σκούπισες τα δάκρυά μου

και σήκωσες το κεφάλι μου ψηλά

για να αντικρήσω ξανά τον ήλιο...

Είναι που ενώ πονούσες...

χαμογελούσες για μένα,

για να μου δώσεις

δύναμη και κουράγιο...

Είναι που....

Είναι τόσα πολλά που έκανες για μένα...

Κι όμως δε δέχτηκες ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ...

Κι είχα τόση ανάγκη να στο πω...

Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό...

Αντικρίζω τα μάτια σου

να με κοιτάζουν με αγάπη...

Και ψιθυρίζω απαλά...

"Σε ευχαριστώ καρδιά μου..."

Και νιώθω ότι το ακούς...

Σε βλέπω να χαμογελάς

που ακόμα επιμένω

να σου λέω ευχαριστώ

κι ας ξέρω

ότι δε σου άρεσε καθόλου...

Να ξέρεις όμως...

Πάντα θα το ψιθυρίζω...

Για σένα...

Γιατί σου ανήκει...

Γιατί σου αξίζει...

Το δικό μου ευχαριστώ,

μου το έμαθες εσύ!

Τζούλια Παπά