μοιάζει με ανατολή,
ίσως και με μιαν ανάσα ζωής.
Μιας αληθινής ζωής,
διάρκειας λίγων ωρών,
που μοιάζουν να σταματούν οι δείκτες
και να χορεύουν στον ρυθμό μας..
Οι τρελλοί...
Η αγκαλιά σου όμως,
τότε που οι δείκτες ηρεμούν
και βρίσκουν,...τα λογικά τους,
την ώρα αυτή που με αγκαλιάζεις τρομαγμένος,...
σαν να φοβάσαι,μην τυχόν
και δεν ξανάρθεις...
είναι η καλύτερη αγκαλιά...
Ξέρεις γιατί;
Γιατί σε "ακούω" σιωπηλά να μου λες......
"Σ' αγαπώ....μα δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ."
Λίγες ώρες αληθινής ζωής,
με αληθινά συναισθήματα....
Σαν ποτάμι ρέει,
κάτι λίγο από... ευτυχία.
Μικρή, λίγη...δεν με νοιάζει,
αρκεί που της μοιάζεις...
Άραγε εγώ...στην θυμίζω;
Στέλλα Μάναλη
