Πολλές φορές δε μίλησα.
Είπα θα μιλήσουν τα μάτια και οι πράξεις μου.
Τα σώπασα τα σ' αγαπώ κι αυτά τα λίγα που είπα τα μετάνιωσα
Ίσως όχι για τους άλλους μα να για μένα το σ' αγαπώ
ήταν θηλιά.
Κρεμόταν σαν αγχόνη απ' τα χείλη
και μ' έπνιγε
Στο πρώτο που μαρτύρησα πέρασα τη θηλιά μονάχη μου ψυχοραγγούσα μερόνυχτα.
Στο δεύτερο το φρόντισαν άλλοι,
ομολογώ λίγο πιο χαλαρά από μένα.
Ε... το τρίτο πια το σ' αγαπώ το σκότωσα πριν να το πω.
Το τέταρτο το άργησα πολύ και στη θηλιά του αγκιστρώθηκα γερά.
Πότε πατούσα στο σκαλί και πότε στο κενό χωρίς ανάσα
Κι ορκίστηκα να μην το ξαναπώ.
Θηλιές περνάω και χωρίς αυτό.
Μα να καμιά φορά αναρωτιέμαι για κείνο το τρίτο το σ' αγαπώ που σκότωσα προτού να πω, θά 'τανε άραγε σφιχτή η θηλιά
ή θα με άφηνε κι αυτό να αργοπεθαίνω;
Σοφία Τανακίδου
