Έρχεται κάποτε η στιγμή
που σπάει ο καθρέφτης
χιλιάδες σκόρπια κομμάτια
η διαρρηγμένη σου αιωνιότητα
απλωμένη σ’ ένα επίπεδο πάτωμα
κι άντε τώρα να βρεις
μες στα θρύψαλα
… το παιδί
... τον αμαρτωλό
… τον τρελό
… τον ερωτευμένο.
Θα ήταν πιο εύκολο, πίστευες.
«Ρε, δεν μ’ αγγίζει, εμένα.»
Δεν θα είσαι για πάντα... αυτό που νόμιζες,
μα προλαβαίνεις
να περισώσεις
δυο-τρια αντιπροσωπευτικά θρυψαλάκια.
Λευτέρης Ασπροπουλος
