Άγνωστε διαβάτη (της Έλενας Μαυροειδή)

Άσε με να 'ρθω μαζί σου απόψε άγνωστε διαβάτη, το σκοτάδι βαθύ, κάνει τόσο κρύο εδώ, ούτε δύο λόγια δεν βρήκα να κρατηθώ  ...

Κράτα μου το χέρι, δεν θα σου μιλάω, μου φτάνει μόνο που θα νιώθω το αίμα σου στα ακροδάχτυλα μου να κυλάει σαν παλμός  ...

Δεν σε ρωτάω που βγάζει αυτός ο δρόμος, μην με ρωτήσεις πως έφτασα ως εδώ  ...

Κοίτα, ούτε η σκιά μας δεν φαίνεται στο  σκοτάδι, κι ο ουρανός μαυροφορεμένος, θρηνεί εμάς που διαβάτες της ζωής χαθήκαμε στην μοναξιά  ...

Παράξενο ξένε, νιώθω την ανάγκη να σου μιλάω, έγινα φλύαρη, κι ας είχα πει πως, θα βαδίζω πλάι σου σιωπηλά  ...

Κοίτα ξένε, στο άγγιγμά σου, τα φύλλα της καρδιάς μου ανοίγουν, άραγε μπορείς να τα διαβάσεις  ...

Πρώτη φορά αγαπώ το σκοτάδι απόψε, είναι γιατί δεν θα μπορείς να δεις τη θλίψη που φορώ στα μάτια  μου ...

Μόνο για αγάπη θα σου λέω, κι ίσως δακρύσω για λίγο, μα εσύ δεν θα με δεις,
γι' αυτό σου λέω ξένε, αγαπώ το σκοτάδι απόψε μ' ακούς  ...

Έλενα Μαυροειδή

Άτιτλο (Γεωργία Κιουλαχογλου)

Μικρό πουλάκι που πετάς, τον κόσμο που διαβαίνεις
Πες μου από πού έρχεσαι, πες μου για πού πηγαίνεις;

Πού είναι το σπιτάκι σου, πού είναι η φωλιά σου
Και τί γυρεύεις για να βρεις μακριά από τα κλαδιά σου;

-Είμαι μικρό μα ελεύθερο, στα μάτια σου δεν κάνω
Μα έχω καρδιά ατσάλινη και τα όνειρα μου φτάνω.

Πετάω πάνω από θάλασσες, μιλάω με τα άστρα
Και τα ρωτώ μεσάνυχτα πού είν’ τ’ ουρανού τα κάστρα.

Τα κάστρα της ανατολής που ο χρόνος βασιλεύει
Κι αλλάζουνε οι εποχές και η Άνοιξη χορεύει.

Και αυτά ρωτούνε σαν κι εσέ, και όλο κρυφογελούνε
Θαρρούν πως έχω όνειρα που δεν θα καμωθούνε.

-Μα είσαι μικρό πουλάκι μου και τα φτερά σου λίγα
Και πως ν’ αντέξεις σαν θα δεις πως έχει ο κόσμος πίκρα;

Κι αν σε πληγώσουν και πονάς που θε’ να ξαποστάσεις
Που την φωλιά σου άφησες κι απ’ τα κλαδιά σου εχάθεις;

-Σπίτι δεν έχω το φτωχό μα ο ουρανός αν βρέξει
Είν’ δυνατή η καρδούλα μου και το μπορεί να αντέξει

Κι όσο κι αν βρέξει κι αν βροντά, ο ήλιος θα προβάλλει
Καινούρια μέρα θε’ να ‘ρθει και θα πετάξω πάλι.

Γεια και χαρά σου άνθρωπε και μην το λησμονήσεις
Πόσες φορές το θέλησες σαν το πουλί να ζήσεις,

Γιατί σε βλέπω όπως πετώ, ξέρω σαν σε κοιτάω
Πως λες, πουλάκι να ‘μουνα, ψηλά για να πετάω…

Γεωργία Κιουλαχογλου