Και γινόμουν ένα με Σένα (της Θέμις Ταταρη Μπιλληρη)

Στο ξωκλήσι της ερημοτοπιάς

Το αγκαλιασμένο στων κυπαρισσιών

«τα Κύριε ελέησον»

Και μπροστά σ’ ένα κεράκι που τρεμόσβηνε

Στην ξεθωριασμένη μορφή ενός ξεχασμένου άγιου

Γονάτισα

Και με μια χούφτα ταπεινά κυκλάμινα

-καθ’ ένα και μια μετάνοια-

Προσευχήθηκα

Και καθώς Σ’ ένοιωθα ψηλά,

μ’ ανέβαζες ως τα’ άστρα

Και καθώς Σ’ ένοιωθα δίπλα μου

Διαπερνούσες λειτουργικά εντός μου

Και γινόμουν ένα

Με Σένα…

Θέμις Ταταρη Μπιλληρη

Στη μνήμη του πατέρα μου (της Θέμις Ταταρη Μπιλληρη)

Άδειο το δωμάτιο...
Άδειο και σιωπή
Και η απουσία χειροπιαστή
Την πιάνω, την αγγίζω
Στο πόμολο της πόρτας
Στη ράχη της καρέκλας
Στην πλάκα του γραφείου
Στο κρεβάτι το άδειο...
Τέσσερις τοίχοι βουβοί
Μένα στρογγυλό μηδέν
Κλείνουν την απουσία στη σιωπή
Και τη σιωπή στο άδειο το βαθύ...
Και μες στη ξέχειλη σιωπή
Πλημμύρα το μύρο
Εκείνο το μύρο
Το γνώριμο...
Το θλιμμένο...
Το μαβί...
Πώς πονάει το μύρο...
Πώς γίνεται να πονάει το μύρο;
Σφιγμένος αέρας που πονάει
Σφιγμένος μ' ένα κόμπο στο λαιμό
Κι ευωδιάζει
Τι πικρά που ευωδιάζει...
Πώς γίνεται να ευωδιάζει
Η άδεια πια θέση μιας φιάλης οξυγόνου;
Χρόνια ευωδιάζει
Γνώριμα
Πικρά
Θλιμμένα
Μ' ένα κόμποι στο λαιμό
Μέσα στη σιωπή
Μέσα στην απέραντη σιωπή
Που ακούω και μετρώ
Τα βήματα
Της αόρατης παρουσίασ σου
Ακριβέ μου πατέρα...

Θέμις Ταταρη Μπιλληρη

Στη δική μου Μάνα (της Θέμις Ταταρη Μπιλληρη)

Μια ψυχούλα πόσο μοιάζει
μ' αστεράκι σαν βραδιάζει
καντηλάκι που φεγγίζει
συννεφάκι που δακρύζει

Μια ψυχούλα  πόσο μοιάζει
με πουλάκι μες στ' αγιάζι
θυμαράκι που μυρίζει
μελισσάκι που βουίζει

Μια ψυχούλα πώς μυρίζει
ακακία που ανθίζει
φυλλαράκι που σαλεύει
πεταλούδα που χορεύει

Μια ψυχούλα πόσο μοιάζει
με το φλοίσβο σαν βραδιάζει
σιγοσβήνει ψιθυρίζει
θαλασσόκρινα μυρίζει

Το τρεμάμενο αστεράκι
του γιαλού το κυματάκι
το μελίσσι το λουλούδι
το μικρό το πεταλούδι
το θυμάρι το πουλάκι
τ' ουρανού το καντηλάκι...

Πώς θυμίζουν μια ψυχούλα
την ψυχούλα σου Μανούλα!

Θέμις Ταταρη Μπιλληρη

Και γινόμουν ένα με... Σένα (της Θέμις Ταταρη Μπιλληρη)

Στο ξωκκλήσι της ερημοτοπιάς
το απαγκιασμένο στους χορταριασμένους βράχους
με τ' αγριολούλουδα,
και μπροστά σ'ένα κεράκι που τρεμόσβηνε,
στην ξεθωριασμένη εικόνα
ενός ταπεινού ξεχασμένου άγιου,
Γονάτισα.
Και με μια χούφτα ταπεινά κυκλάμινα,
- καθένα και μια μετάνοια -
Προσευχήθηκα.
Και καθώς Σ' ένοιωθα ψηλά,
μ' ανέβαζες ως τ' άστρα.
Και καθώς Σ' ένοιωθα δίπλα μου
διαπερνούσες λειτουργικά εντός μου
και γινόμουν
ένα μ'... Εσένα!

Θέμις Ταταρη Μπιλληρη


(Το ποίημα αυτό φιλοξενήθηκε στον τόμο "Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020"

Άτιτλο (της Θέμις Ταταρη Μπιλληρη)

Σιγοβρέχει…
Κάθε βροχοστάλα στα τζάμια
ένα άρπισμα στο πεντάγραμμο της ψυχής
Κάθε βροχοστάλα
μια νότα χαρμολύπης.
Μια ανάμνηση
Μια νοσταλγία
Για όσα έζησα
Για όσα αγάπησα κι έφυγαν
Μα και για όσα δεν έζησα
και ποθούσα
και πρόσμενα
και δεν ήρθαν.
Για τις χαμένες Ιθάκες
που ποτέ δεν έφτασα
Μα και για δυο μάτια θάλασσες
που κάποτε μέθεξη θεία με κοινώνησαν…

Αγαπώ το ψίθυρο της βροχής…
Αγαπώ τη λυπητερή της σαγήνη
Αγαπώ και τις αναμνήσεις μου
και τις νοσταλγίες μου
και τις ουτοπίες μου
Μα και τη μελαγχολία της στιγμής μου
αγαπώ
Απόψε...

Θέμις Ταταρη Μπιλληρη