Δροσοσταλίδες θαλασσινού νερού και αλατιού μίας έρημης
ακρογιαλιάς του Αυγούστου απλώνονται στους υπερτατους κόσμους του σύμπαντος
Αηχες σιωπές, απουσίες αλλότριων εποχών και θνητών ερωτών
σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους αισθήσεων και παραισθήσεων
Σπονδή Θείας Κοινωνίας άρτου και οίνου σφράγισε το δάκρυ
Εκείνο που ένωσε σε ιερό όρκο Αγαπης τα σώματα
μέσα στις ομίχλες που η μνημοσύνη καλυπτει την ύπαρξη της
Ευωδιάζουν οι πληγες των ηλων μέλι, σμύρνα και λιβάνι
Έχουν την αφη θεϊκής αφεσης
Πυρριχια ίχνη σκαλίζονται στην άμμο της γης
Πορφυροι Άγγελοι κρατούν σφραγισμένους στα ακροδάχτυλα τους
τους χρησμούς της πληγωμενης μορφης της Αγαπης
Μυστικιστικοι ψαλμοί εξαγνιζουν το σωμα της
με ικεσίες Αγγέλων σε τελετουργίες τοπίων αιωνιας ληθης και συγχώρεσης.
Στεφανι με άνθη γιασεμιών στολίζει τα ξεπλεκα μαλλια της
Ανεσπερο φως αχνοφεγγιζει το παλευκο φόρεμα της κεντημένο με χρυσες κλωστες αστεριών
Βαδίζει αφήνοντας άυλα ίχνη στο ουράνιο στερέωμα προς τις
ανθισμενες Πύλες της Αιωνιότητας.
Συλια Χαδουλη
