Πρωί πρωί ειδα αυτη την εικόνα που με κυνηγά όλη μέρα!
Ένα λουλούδι που άνθισε μέσα από τον τοίχο!
Βρήκε τον δρόμο...
Βρήκε τον τρόπο...
Το λουλουδι τα κατάφερε!
Κι εμείς?
Άνθρωποι μόνοι που δεν λέμε ποτε φωναχτά τις σκέψεις μας.
Ουτε σε εμάς... Σςςς... Μη μιλάς, θα ακουσεις την φωνή σου και τα θέλω σου!!
Ναι...
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...
Σιωπές που κουβαλούν τα βαριά τους έπιπλα, τις βελούδινες κουρτίνες , τα πατημένα από λασπωμένα πόδια χαλιά και τα ράφια με τους ανθρώπους που τους πήραν την φωνή...
Ανθρωποι σε ραφια....αδιάβαστοι άνθρωποι...τι θλίψη!!
Σιωπές που σέρνουν μοναχικές πολυθρόνες και όχι καναπέδες της συντροφιάς μέσα στο μυαλό σου ,που ξεσκονίζουν και σφουγγαρίζουν με μανία την καρδιά να είναι καθαρή μα όχι καθάρια!
Λευκή αποστειρωμένη την θέλουν και όχι κόκκινη την καρδια ΣΟΥ!
Λευκή...και η σιωπή λευκή είναι ,σαν θάλαμος ψυχιατρείου που ποτέ δεν σε κανει καλά ,μονάχα σε κοιμίζει...με ενα σωμα να φορά χίλια αντικαταθλιπτικά για ρούχο...
Πιες λήθη....
Γιατι αλλιώς πως να αντέξεις να ζεις με τις αναμνήσεις από ένα αυριο που δεν εχετε συστηθεί ποτέ;
Πως είναι δυνατόν να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την θύμηση ενός πολύχρωμου γέλιου σαν φορεματάκι καλοκαιρινό;
Χειμώνας από σήμερα.
Το αποφάσισα.
Τους χειμώνες εσύ τους αποφασίζεις.
Τα καλοκαιρια εισβάλουν.
Πάντα....
Για φαντάσου...βάλαμε ζακετούλα και κρύψαμε τα λινά!
Για φαντάσου ...η μανα φώναξε"βαλε μπουφανάκι" για να σου πει με τον δικό της τρόπο "σε αγαπώ".
Και εσυ ...δεν έβαλες!
Από αντίδραση ..από πεισμα...από γινάτι στα καλως καμωμένα του κισμετ μου μάνα!
ΠΟΤΕ δεν έβαλα το....μπουφανακι που μου ζήτησες.
Ουτε τωρα θα το βαλω...κι εσυ το ξερεις....μάνα.
Αχ μάνα !!!
Πίσω απο κοστούμια και σικάτα συνολάκια να το ξερεις ,εγώ στο υπογράφω...πίσω από τις φανταχτερές παρουσιες-απουσίες που φαρασιά φαρασιά, σε πετανε σαν σκόνη ανεπιθύμητη ,κρύβεται πάντα μια παρούσα σιωπή..
Αγια ζευγάρια,αμαρτωλοί εραστές,ησυχοι κακοποιοί,ανήσυχοι πολίτες της τάξης.εφηβοι γερασμένοι και φιλίες που παίζουν τυφλόμυγα...
Ανάμεσα σε δυο λέξεις και μια ανάσα πάντα θα ξεμυτίσει μια σιωπή να σου βγάλει την γλώσσα...να βγάλει γλώσσα αηχη.
Σκαβει λαγούμια σαν τρωκτικό παντού,χώνεται μέσα σου ..στην σκέψη σου κυριως ,και γελάει με ενα γέλιο που δεν ακους ,που σε τρελαίνει...βαθύ σαν την απελπισία σου.
Ρωτάς τις σκιες αν είδαν που έβαλες τα κλειδιά να ...ανοίξει ο εαυτός σου!
Ψάχνεις την ελευθερία των ονείρων και πάνω που ζεις την απόλυτη παράδοση ,ξυπνάς...μια παντόφλα που σερνεσαι και εσυ μαζι της στο πεντακαθαρο πάτωμα να βρωμίζεις τα όνειρα σου που ούτε και σήμερα θα τολμήσεις!
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...αχ και να μετακόμιζαν..αχ και να τους έκανες εξωση ...αχ και να διόρθωνες με ενα μερεμετι ίσως ,αυτή την ρωγμή που σου άφησε μια κατεδάφιση...
<<Κάποιος πάντα κατεδαφίζεται>>σε εναν έρωτα αγάπη μου!
Καποιος πάντα ξυπόλητος χορευει στην άκρη του γκρεμού και διασχίζει με αισιοδοξία ...με δύναμη και ΦΩΝΑΧΤΑ την Ελευθερία απ ακρου εις ακρον!!!
Ετσι δεν είπε ο ποιητής ;
Ποιος είναι ποιος και ποιες οι σιωπές και οι γκρεμοί τους μόνο αυτοί ξέρουν και όσα ποτέ δεν είπαν στο αυριο.
Οσα ποτέ δεν θα πουν στα ανείπωτα του έρωτα τους.
Καληνυχτα από μια γωνιά της γης που τα λουλουδια είναι πιο γενναία από εμάς τους ανθρώπους!
Αναστασία Κορινθίου
Ένα λουλούδι που άνθισε μέσα από τον τοίχο!
Βρήκε τον δρόμο...
Βρήκε τον τρόπο...
Το λουλουδι τα κατάφερε!
Κι εμείς?
Άνθρωποι μόνοι που δεν λέμε ποτε φωναχτά τις σκέψεις μας.
Ουτε σε εμάς... Σςςς... Μη μιλάς, θα ακουσεις την φωνή σου και τα θέλω σου!!
Ναι...
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...
Σιωπές που κουβαλούν τα βαριά τους έπιπλα, τις βελούδινες κουρτίνες , τα πατημένα από λασπωμένα πόδια χαλιά και τα ράφια με τους ανθρώπους που τους πήραν την φωνή...
Ανθρωποι σε ραφια....αδιάβαστοι άνθρωποι...τι θλίψη!!
Σιωπές που σέρνουν μοναχικές πολυθρόνες και όχι καναπέδες της συντροφιάς μέσα στο μυαλό σου ,που ξεσκονίζουν και σφουγγαρίζουν με μανία την καρδιά να είναι καθαρή μα όχι καθάρια!
Λευκή αποστειρωμένη την θέλουν και όχι κόκκινη την καρδια ΣΟΥ!
Λευκή...και η σιωπή λευκή είναι ,σαν θάλαμος ψυχιατρείου που ποτέ δεν σε κανει καλά ,μονάχα σε κοιμίζει...με ενα σωμα να φορά χίλια αντικαταθλιπτικά για ρούχο...
Πιες λήθη....
Γιατι αλλιώς πως να αντέξεις να ζεις με τις αναμνήσεις από ένα αυριο που δεν εχετε συστηθεί ποτέ;
Πως είναι δυνατόν να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την θύμηση ενός πολύχρωμου γέλιου σαν φορεματάκι καλοκαιρινό;
Χειμώνας από σήμερα.
Το αποφάσισα.
Τους χειμώνες εσύ τους αποφασίζεις.
Τα καλοκαιρια εισβάλουν.
Πάντα....
Για φαντάσου...βάλαμε ζακετούλα και κρύψαμε τα λινά!
Για φαντάσου ...η μανα φώναξε"βαλε μπουφανάκι" για να σου πει με τον δικό της τρόπο "σε αγαπώ".
Και εσυ ...δεν έβαλες!
Από αντίδραση ..από πεισμα...από γινάτι στα καλως καμωμένα του κισμετ μου μάνα!
ΠΟΤΕ δεν έβαλα το....μπουφανακι που μου ζήτησες.
Ουτε τωρα θα το βαλω...κι εσυ το ξερεις....μάνα.
Αχ μάνα !!!
Πίσω απο κοστούμια και σικάτα συνολάκια να το ξερεις ,εγώ στο υπογράφω...πίσω από τις φανταχτερές παρουσιες-απουσίες που φαρασιά φαρασιά, σε πετανε σαν σκόνη ανεπιθύμητη ,κρύβεται πάντα μια παρούσα σιωπή..
Αγια ζευγάρια,αμαρτωλοί εραστές,ησυχοι κακοποιοί,ανήσυχοι πολίτες της τάξης.εφηβοι γερασμένοι και φιλίες που παίζουν τυφλόμυγα...
Ανάμεσα σε δυο λέξεις και μια ανάσα πάντα θα ξεμυτίσει μια σιωπή να σου βγάλει την γλώσσα...να βγάλει γλώσσα αηχη.
Σκαβει λαγούμια σαν τρωκτικό παντού,χώνεται μέσα σου ..στην σκέψη σου κυριως ,και γελάει με ενα γέλιο που δεν ακους ,που σε τρελαίνει...βαθύ σαν την απελπισία σου.
Ρωτάς τις σκιες αν είδαν που έβαλες τα κλειδιά να ...ανοίξει ο εαυτός σου!
Ψάχνεις την ελευθερία των ονείρων και πάνω που ζεις την απόλυτη παράδοση ,ξυπνάς...μια παντόφλα που σερνεσαι και εσυ μαζι της στο πεντακαθαρο πάτωμα να βρωμίζεις τα όνειρα σου που ούτε και σήμερα θα τολμήσεις!
Σε κάθε κορμί μέσα κατοικούν οι σιωπές του...αχ και να μετακόμιζαν..αχ και να τους έκανες εξωση ...αχ και να διόρθωνες με ενα μερεμετι ίσως ,αυτή την ρωγμή που σου άφησε μια κατεδάφιση...
<<Κάποιος πάντα κατεδαφίζεται>>σε εναν έρωτα αγάπη μου!
Καποιος πάντα ξυπόλητος χορευει στην άκρη του γκρεμού και διασχίζει με αισιοδοξία ...με δύναμη και ΦΩΝΑΧΤΑ την Ελευθερία απ ακρου εις ακρον!!!
Ετσι δεν είπε ο ποιητής ;
Ποιος είναι ποιος και ποιες οι σιωπές και οι γκρεμοί τους μόνο αυτοί ξέρουν και όσα ποτέ δεν είπαν στο αυριο.
Οσα ποτέ δεν θα πουν στα ανείπωτα του έρωτα τους.
Καληνυχτα από μια γωνιά της γης που τα λουλουδια είναι πιο γενναία από εμάς τους ανθρώπους!
Αναστασία Κορινθίου
