ΘΕΟΦΑΝΙΑ (του Γιώργου Τσιβελέκου)

Τον σταυρό, τον σταυρό
να πέσουμε στα παγωμένα νερά
να πιάσουμε σαν σωστοί ήρωες.
 
Και το παιδί, το παιδάκι,
ο μικρός Χριστούλης,
που πέφτει στα παγωμένα νερά
της Μεσογείου και του Αιγαίου
και πνίγεται
δεν το πιάνει κανένας...
Λες και δε γνωρίζουμε ότι ο Θεός
μόνο μέσω των ανθρώπων πιάνεται.
 
Και του χρόνου πάλι
αγιάζουμε τα νερά,
γιατί πολύ τα βρομίσαμε ξανά.

 
*Τα τελευταία 30 χρόνια πάνω από 30.000 πρόσφυγες 
έχουν πνιγεί διασχίζοντας τη θάλασσα 
στην προσπάθειά τους να βρουν σωτηρία... 
Τόσα χρόνια δεν έχουμε φροντίσει 
να καθαρίσουμε τα νερά με τον καλύτερο τρόπο... 
Αφιερωμένο, λοιπόν, αυτό το ποίημα 
στις πνιγμένες «παράπλευρες απώλειες» των πολιτικών παιχνιδιών...
 
Γιώργος Τσιβελέκος

ΤΡΕΝΑ (του Γιώργου Τζιβελέκου)

Περνούν αβέρτα τα τρένα

και παίρνουν μαζί τους

κομμάτι-κομμάτι

την υπόστασή μου

στην αντανάκλαση των τζαμιών τους

αφήνοντάς με περισσότερο λειψό

και καταντώντας με μια θολούρα

Εγώ γίνομαι τ’ αντικαθρέφτισμά.

 

Δεν αντιπαρέρχομαι στην αποβάθρα.

Περιμένω να με ψάξεις εσύ

μέσα στο ενοχλητικό βουητό

του ανώνυμου πλήθους

και να φύγουμε μαζί

ή απλώς να σταθείς στο πλάι μου

και να στείλουμε ταξίδι

τη ζευγαρωμένη αντανάκλασή μας

να βρει τα υπολείμματα ζωής

που ΄κρυψα στα παρερχόμενα βαγόνια.

Γεώργιος Τσεβελέκος

Λευκή σημαία (του Γιώργου Τσιβελεκου)

Σαν ιστιοφόρο μ' άσπρα πανιά 
Να 'ρθει ντυμένη η ελπίδα 
Μέσα στα νοσοκομεία του κόσμου
Και στο χέρι μ' ανυψωμένη μια λευκή σημαία
Για να δείξει πως έρχεται εν ειρήνη 
Να κηρύξει εκεχειρία
Μεταξύ της αιώνιας πάλης
Ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.  
-Γι' αυτό κι είναι λευκά τα νοσοκομεία.
Δεν είναι ψυχρά ή άψυχα.
Τη συμφιλιωτική τους διάθεση 
Προσπαθούν να δείξουν.
Η θάλασσα επιτέλους να ημερέψει
Και τα κύματα να κοιμηθούν στο ακρογιάλι,
Χωρίς παφλασμούς, ήσυχα κι ονειροπόλα
Με την αίσθηση πως βρήκαν
Σ' ένα κλειστό κοχύλι
Το μυστικό της αθανασίας,
Έπαψαν πια να γεμίζουν οι τάφοι με σώματα
Κι όσες ψυχές δεν πρόλαβαν να σωθούν,
Ένα άσπρο περιστέρι πέταξε ψηλά 
Να τις μαζέψει και να τις φέρει πίσω στη γη,
Γιατί ακόμα κι ο παράδεισος 
Εμπνευσμένος απ' το μεγαλείο της είναι.

Γιώργος Τσιβελεκος

Λούτρινο αρκουδάκι (του Γιώργου Τσιβελεκου)

Τούτη την ήσυχη νύχτα

Το λούτρινο αρκουδάκι

Καθισμένο πάνω στη σιφονιέρα

Με κοιτάζει μ' έναν τρόπο

Που με γονατίζει μπροστά του.

Σαν να 'πεσε η αγάπη απ' τα χέρια του.

Τα μάτια του απέκτησαν μια θλίψη.

Το κεφαλάκι του σκυμμένο.

Μάταια προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που στάζει.

Αμαυρώθηκε ο λόγος της ύπαρξής του

Και ψάχνει να βρει κι αυτό το νόημα της ζωής

Μαζί μ' όλους εμάς τους χαμένους

Που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Δεν γιορτάζουμε παρόλο που αγαπάμε ανυπέρβλητα.

Στα δύο του χέρια βάσταζε μια καρδιά

Που από αφρώδης έγινε πλέον ασήκωτη. Γράφει πάνω «Σ' αγαπώ» με λευκά γράμματα

Που πια τα περνάω για μαύρα,

Σαν να έπαθα αχρωματοψία.

Βλέπω όμως παρά πολύ καλά.

Μάλιστα παρατήρησα πως οι λεπτές κλωστές

Δεν την κρατούν πια στα δάχτυλά του.

Κατά τύχη έχει παραμείνει στερεωμένη

-Ή μάλλον σκοπίμως για να του συνθλίβει

Τα μέρη του σώματος στα οποία έχει μαγκώσει-

Και δεν έχει πέσει στο ξύλινο πάτωμα.

Ευτυχώς για 'μένα δηλαδή, γιατί θα πότιζε το αίμα

Κι άντε να το καθαρίσω μετά

Μην μείνει κι άλλο σημάδι

Να θυμίζει τη στιγμή.

Γιατί μου το επέστρεψες;

Για να καταστήσεις αείμνηστο τον επάρατο χωρισμό;

Εμένα δεν με σκέφτηκες και σου το συγχωρώ.

Την ακαταδεξιά από μέρους σου όμως

Της ψυχής που 'χα κρύψει μέσα στο αφρολέξ,

Δεν θα σου την συγχωρήσω ποτέ!

Γιώργος Τσιβελεκος

Από αύριο (του Γιώργου Τσιβελεκου)

Απ' αύριο σ' αύριο 

Που το ανέβαλα, 

Ήρθε το ποτέ. 

Κι αφού δεν είχε έρθει 

Τ' αύριο ακόµη, 

Γιατί δεν το 'κανα σήµερα 

Και τ' άφηνα γι' αύριο; 

Γιατί δεν επιδαψίλευσα 

Ό,τι είχα και δεν είχα σήµερα; 

Σάµπως θ' αποκτούσα 

Περισσότερα αύριο; 

Αφού στον έρωτα 

∆ίνεις ό,τι δεν κατέχεις. 

Μεγάλο λάθος µου!

Χθες έφυγες, 

Μα σήμερα κατάλαβα

Με τον χειρότερο τρόπο

Πως είχες φύγει πολύ πιο νωρίς,

Κι ας ήσουν φαινομενικά κοντά μου.

Τώρα κάνω τις επανεκτιμήσεις μου

Και ποιος ξέρει;

Τώρα που 'μαθα,

Μπορεί και να σε ξαναφέρω πίσω,

Στο σήμερα μου αυτήν τη φορά

Γιώργος Τσιβελεκος

Ενδοσκόπηση (του Γιώργου Τσιβελεκου)

Θεέ μου,

Είμαι τόσο μικρός 

Όσο ένα τόσο δα μυρμηγκάκι,

Όσο η υποδιαίρεση της υποδιαίρεσης 

Κι ακόμα μικρότερος,

Όμως τα βράδια 

Όταν Σου απευθύνω το λόγο

Και την ταπεινή μου σκέψη,

Νιώθω πως είμαστε μόνο εμείς 

Στον κόσμο όλο,

Όχι από εγωισμό,

Μα γιατί Σε νιώθω πράγματι δίπλα μου

Και γίνομαι μάρτυρας του μεγαλείου Σου,

Του θαύματος να ζω κάθε μέρα και στιγμή...

Γιώργος Τσιβελεκος