Η άσβηστη δίψα (της Κατερίνας Ηρακλέους)

 

- πού πας ειρήνη με τα ματια  βουρκωμένα;

- στης ανατολής την αυγή πάω, 

να αράξω εκεί για λίγο,

θέλω να αγγίξω την γη  

που ζω,

είναι πιο γήινη το χάραμα, πιο καθαρή και ανάλαφρη πιο φωτεινή

νιώθω το χέρι του Θεού 

ν' αγγίζει το νέο ξημέρωμα, 

την καινούργια μέρα και να την ευλογεί,

ανοίγομαι πιο πλατιά , 

η γη είναι μία και όχι μοιρασμένη, 

οι θάλασσες ολες να σμίγουν σε μια σπηλιά στο Κάβο Γκρέκο,  να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται,

το βλέμμα μου αγγίζει τον Πενταδάκτυλο που ορθώνει την παλάμη του και χαιρετά όλες τις οροσειρές,

ειναι ο μάρτυρας που είδε, που αναγνώρισε, 

που έσωσε, που μάτωσε 

και φίλησε το χώμα, 

είναι της Πατρίδας 

η όαση της μέρας,

ο ευεργέτης,  

κάθε πονεμένης ψυχής αλλά και ελπίδας,

η αλήθεια μου είναι ότι μπορώ και αναπνέω καλύτερα την ανατολή, 

μπορώ και ξεμπλένω το βάρος της ψυχής μου,

μακάρι να καταφέρει το βλέμμα μου να διαπεράσει μέσα από τα σκοτεινά, σκληρά  μάτια 

της ανθρωπότητας ,

να ξαναγίνω το περιστέρι 

της επίγειας ειρήνης με τα κλαδιά ελιάς να γεμίζουν την γη.

μακάρι να πιστέψουν στα λόγια του Κυρίου,

< Εγώ ειμί το φως του Κόσμου,

Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή και ο καρπος,

ο ακολουθών εμοί,

ου μη περπατήσει εν τη σκοτία >

Κατερίνα Ηρακλέους