Ύπαρξη (της Εύας Μήλιου)

Η καρδιά κτυπά μακριά και έξω απ' το σώμα μου,

σαν ν'αποχαιρετά με ένα αντίο,

την κακόμορφη πραγματικότητα.

Γίνομαι αγέρας για να απαλύνω τους χτύπους

της καρδιάς και τους ρυθμούς της άχρωμης ζωής μου.

Γελάει ο ουρανός σαν να περιγελά τα συναισθήματά μου.

Την θύελλα της ψυχής μου.

Την κάθιδρη προσπάθεια για την μη υποδούλωσή μου,στην μοίρα μου.

Τα βήματά μου με φέρνουν κατευθείαν μέσα 

στον πόνο μου...

Αδυνατώ να του κρυφτώ.

Αντικρύζω τις λεωφόρους που ανοίγονται 

μπροστά μου και γίνομαι μόνο μια μικρή κουκίδα

στην ατέρμονη γραμμή της ζωής.

Γίνομαι καταρράκτης για να πνίξω μέσα του 

την εντροπή μου,την μοναξιά μου,την μελαγχολία μου.

Γίνομαι ρυθμός για να εξαφανίσω τον ρόγχο 

της αβεβαιότητάς  μου.

Η ύπαρξή μου κρέμεται από την πιο ευαίσθητη κλωστή της θέλησής μου.

Η καρδιά μου κτυπά δυνατά επιστρέφοντας στη καλόδεχτη αγκαλιά της ύπαρξής μου.

Εύα Μήλιου

Καρδιά, ψυχή, μυαλό (της Εύας Μήλιου)

Δοκιμάζεται η καρδιά,
στα βήματα της αγάπης.
Δοκιμάζεται η ψυχή,
στους δρόμους της προσφοράς.
Δοκιμάζεται ο νους,
στις λεωφόρους της υπομονής.
Ρισκάρει η καρδιά,
με το θαύμα της αγάπης.
Ρισκάρει η ψυχή,
με την ικανοποίηση της προσφοράς.
Ρισκάρει ο νους,
με το απρόσμενο της υπομονής.
Καρδιά, ψυχή, μυαλό,
ακολουθούν πιστά το όνειρο της ζωής.
Καρδιά, ψυχή και νους,
αναζητούν το όνειρο το αγγελικό.
Καρδιά, ψυχή, μυαλό,
ψάχνουν και συναντούν τον δικό τους τον Θεό.

Εύα Μήλιου

Οι αισθήσεις μου (της Εύας Μήλιου)

Δεν βρίσκονται σε ίσια γραμμή
οι αισθήσεις μου.
Φουσκώσουν, καμπυλώνουν,
εξυψώνονται και χαμηλώνουν.

Τριγυρνούν στα πέρατα της οικουμένης
και περπατούν ξυπόλητες
σε βροχερούς καιρούς,
σαν τις τσιγγάνες που χορεύουν
σ'αλλόκοτους ρυθμούς.

Κλώθουν τα πέπλα της σιωπής,
που τα απλώνουνε από νωρίς,
στο θάμπος μιας απρόσμενης αυγής,
στο δάσος μιας ανέλπιστης καταστροφής.

Από τον όλεθρο,
στη σωτηρία της ψυχής.
Από τον ήλιο,
στις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Από την λησμονιά,
στο φέγγος της καινούριας μου ζωής.

Μπήγουν τα νύχια τα γαμψά βαθιά,
ματώνοντας αμέσως την καρδιά,
που δεν χωράει καμμιά αμφιβολία
πώς ανεπανόρθωτα πονά.

Δεν τις συγχώρεσα,
ούτε για αυτές καυχήθηκα,
μήτε τις έθαψα ποτές.
Τις κουβαλάω μέσα μου,
τις σέρνω από τα μαλλιά,
τις αγοράζω και γλυκά, μα θες
κι ας ξέρω πως θα με προδώσουνε αυτές.

Δεν είναι οι αισθήσεις μου,
οι αληθινές, οι πραγματικές.
μόν' είναι οι πλανημένες
χρονικές παραλλαγές.
Οι αισθητήρες μου,
δικές μου είναι αδελφές,
που τραγουδάνε,
να μην μείνουν μοναχές.

Πέρα σαν όνειρο στους δρόμους της ηχούς,
θα περπατήσουμε μαζί, με ήχους φλογερούς,
να συνδεθούμε με δεσμούς αληθινούς
να τραγουδήσουμε μαζί με τους τρελούς.

Εύα Μήλιου

Η ΕΛΛΕΙΨΗ (της Εύας Μήλιου)

Κραυγές αγωνίας.
Ζευγάρια χλωμά.
Τ' αστέρια χαθήκαν
κ'εσύ πουθενά.

Ατέλειωτη νύχτα.
Καμένα βουνά.
Χορτάρι δεν βγαίνει
κ' εσύ πουθενά.

Οι κρήνες στερέψαν.
Βουβά τα πουλιά.
Οι φάροι σβηστήκαν
κ' εσύ πουθενά.

Κομμένη η ανάσα.
Κρεβάτια αδειανά.
Μαράθηκαν τ'άνθη
κ' εσύ πουθενά.

Οι πόρτες σφαλίσαν.
Τα φώτα σβηστά.
Σεντόνια ματώσαν
κ'εσύ πουθενά.

Αχ! πόσο μου λείπεις!
Πεθαίνει η καρδιά.
Το αίμα στερεύει
κ' εσύ πουθενά.

Ακούς; Σου φωνάζω!
Ναι!  Γύρνα ξανά!

Για να 'βγει ο ήλιος!
Να ανθίσει ο κήπος!
Να ρθούν τα πουλιά!
Να μπει η χαρά!!!!

Εύα Μήλιου