Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Κυρία εγώ,
Κύριος και συ...
Ετσι λέμε, δειλοί και φοβισμένοι
για την υπέρτατη γύμνια μας...
Υπηρέτες των πρέπει...
Τι υποκρίσια Θεέ μου...
Στο ναό του έρωτα 
όλα ισοπέδωση.
Βούρκος και διαμάντια ανάκατα,
οι πόθοι αδάμαστοι,
κολυμβήθρα λύτρωσης τα πάθη,
αχράντων μυστηρίων κοινωνία,
σε άβατες κατακόμβες οι ύμνοι 
για το ταξίδι στο Γαλάζιο.
Στοιχειωμένοι και ασάλευτοι
στα πρέπει,
χρόνια μετά,
από τις σχισμές της ψυχής μας,
θυμωμένα απέδρασε ο έρωτας,
για την ύψιστη αχαριστία μας.
Μια χούφτα πετραδάκια 
τα δάκρυα μας,
απο την αγαλμάτινη όψη μας!!!

Λιάνα Ζαχαριου

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

 

Αλλοτε ειμαι κατασκευη γυαλινη...

Αλλοτε απο ατσαλι...

Και τα παραθυρα μου

κι αυτα ειναι κατα περιπτωση

απο υλικα περιεργα...

Ο πανδαματωρ χρονος υποκλιθηκε στην ευρηματικοτητα μου

αφησε ακλαφτους πονους για στιγμες λυτρωσης.

Καθε φορα μια αλλη πραγματικοτητα 

μου φανερωνεται με αλλα υλικα.

Γιατι την αλλη με υλικο ανθρωπινο,

την εχω βαθεια κρυμμενη για τους χειμωνες.

Σαν καλοκαιρινη λιακαδα 

σε επιφυλακη να φωτισει και να ζεστανει τις ανεσπερες και κρυες νυχτες της  προδιαγεγραμμενης λυτρωσης.

Λιάνα Ζαχαρίου

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Μα τι τάχα να γυρευει μια πεταλούδα
στην άκρη ενός κατακοκκινου τριαντάφυλλου,
στα χείλη μιας ολανθιστης μαργαρίτας;
Και γιατί έτσι γρηγορα πεταριζει
τα πολυχρωμα φτερά της;
Θαρρώ
Φλερτάρει ασυστολα με τον ιριδισμο της ηλιαχτιδας...
Γεύεται την γύρη αχόρταγα,
ερωτοτροπεί με του αγεριου το άγγιγμα,
μεσα μόλις σ' ένα ανοιγοκλεισιμο των βλεφάρων μου...

Μα τι τάχα γυρεύει μια πεταλουδα;
Στην άκρη ενός τριαντάφυλλου
στα χείλη μιας μαργαρίτας;
Μια εδώ, μια εκεί, σαν παιχνίδι...

Πέρασα χρονια βλεποντας πεταλούδες..
Θα έλεγα γέρασα, βλέποντας τες...

Την ζωή της γυρευει και την κάνει γιορτή
στον απέραντο χρόνο μιας απλής διαδρομής.

Όταν ο χρονος της απλής
της δικής μου διαδρομής,
είναι το ανοιγοκλεισιμο των δικών σου βλεφάρων,
Θεέ μου...
Οδύνη η αλήθεια  των γιορτών που στοίχειωσαν μια ζωή...


Λιάνα Ζαχαρίου

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Προστασία, βάπτισα
τα κάγκελα στο παράθυρο,
στην πόρτα τις αμπάρες...
Πέτρα στην πέτρα
κτίστηκαν πελώρια τα τείχη.
Κι αυτά τα βάπτισα παλάτια.
Για φυλακή κανείς δεν μίλησε...
Σκουριασμένα χρόνια
πίσω από πολεμίστρες φόβου.
Τώρα...
Σε τεθλασμένη διαδρομή,
με κωδικούς ασφαλείας,
με ήχο εκτάκτου συναγερμού,
πως το Απέραντο γαλάζιο σου,
να συναντήσει τις χαραμάδες της ψυχής μου,
στα στερνά,
Ουρανέ μου;


Λιάνα Ζαχαρίου

Μια κάποια μέρα (της Λιάνας Ζαχαρίου).

Περνώ την τσάντα στο λαιμό
η καλημέρα μου γεμάτη με Ελπίδα...
Τραβώ την πόρτα σιγανά
κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
στην βιοπάλη συναντάω την αλήθεια.

Είχε λιακάδα το πρωί
τώρα γκρι σύννεφα τον ουρανό τρομάζουν.
Σαν κάθε μέρα στην ρουτίνα της δουλειάς
σκάβουν τα χρόνια μου ρυτίδες και γερνάω.

Με χαλασμένη την ομπρέλα μου ανοικτή
βγήκα στον δρόμο - ρίχνει που και που ψιχάλα-
έχει νυχτώσει κι ειν' τα φώτα ανοικτά, έξι και κάτι,
το αστικό καθυστερεί, στάση Καμάρα.

Το σπίτι άδειο
φθινόπωρου μυρωδιές,
κρυφά γλιστράνε,
από την πόρτα και την μνήμη.
Να ετοιμάσω βραδινό
να μην ξεχάσω και να βάλω πλύση.

Συμπυκνωμένα όνειρα,
ασημοκεντημένα
κοσμούσε τον εβένινο μπουφέ
μια γερασμένη εφηβεία να θυμίζουν
παραπονιάρικα το βράδυ τραγουδούν.

Μα τώρα ανοικτή η αγκαλιά μου
σε κάθε ήχο από κλειδί φιλιά χαρίζω,
Δείπνο στο σπίτι
το τραπέζι καρτερεί,
είμαι η μαμά,
μ αγάπη και χαμόγελο τα πιάτα να γεμίσω...

Λιάνα Ζαχαρίου

Απόγευμα (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Νωρίς το απόγευμα ήταν που έφυγα.
Κλείδωσα με ήρεμες κινήσεις την εξώπορτα.
Στον κήπο κοντοστάθηκα.
Είχα φυτέψει πολύ απ την ψυχή μου εκεί μέσα.
Αιώνες οι στιγμές σε δυο βλέμματα...
Στην αγκαλιά της μνήμης και ο κήπος.
Λίγο μετά απ το παγκάκι,
στην πλατφόρμα αναμονής του γραφικού σταθμού,
μιλούσα με τον Όλυμπο.
Έχει καθίσει λες σε θρόνο το ηλιοβασίλεμα.
Αμετακίνητο κι αυτό
σε φωτογραφία θύμησης.
Περίεργο...
Ούτε ένα δάκρυ απ τα μάτια μου...
Γίνεται αποχωρισμός χωρίς δάκρυα;
Γίνεται ταξίδι χωρίς βαλίτσα;
Όλα αφημένα εκεί...
Και τα πριν και τα μετά...
Στου χρόνου το διάβα,
μόνο κρυμμένες αστραπές
σε χαραμάδες της ψυχής, 
φωτίζουν κάποια δευτερόλεπτα
τις δαιδαλώδεις διαδρομές του έρωτα.
Υπήρχε; λες
ή
δεν υπήρχε;
Μακρόσυρτο μοιρολόι από ανείπωτα λόγια.
Ρέκβιεμ γαλάζιων ονείρων,
για τα απάτητα χιονισμένα μονοπάτια,
ο πόνος.
Διερωτώμαι
χρόνια μετά...
Χάδι αγεριού
ή
αναπόφευκτη επιλογή
το διάβα του Ρουβίκωνα;

Λιάνα Ζαχαρίου

Δυο ρουφηξιές ελπίδα. (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Πρωί δυο ρουφηξιές καφέ στα γρήγορα 
την τσάντα βιαστικά περνώ στον ώμο,
στο δρόμο ζέστη κρύο αδιάφορο
οι καλημέρες μου χαμένες μες στον μόχθο.
Μέσα στο πλήθος είμαι ένας αριθμός
κι είναι το ρούχο μου όπως όλων των άλλων μαύρο,
ένα γρανάζι σκουριασμένης μηχανής
γυρίζω άναρχα χωρίς σκοπό και στόχο.
Τι θέλω εδώ;
ποιος όρισε πορεία δύσβατη στα βήματα μου;
Φτερά ελπίδας ποιος με στέρησε
ποιος με αγωνίες θρέφει τα όνειρα μου;
Στην σκοτεινή γωνιά τρεμάμενο ακόμα ένα χέρι απλωμένο
δεν είναι το δικό μου, συλλογίζομαι,
για λίγο κοντοστέκομαι και φεύγω.
Το βράδυ πάλι δύο ρουφηξιές
από μια σούπα λίγο πρόχειρα φτιαγμένη,
εδώ σταμάτησα να είμαι αριθμός,
μέσα σ αυτό το φτωχικό
έχω ένα όνομα
έχω αγκαλιά
και για το αύριο ελπίδα φυλαγμένη.

Λιάνα Ζαχαρίου