Ενύπνιο (της Δωρας Μεταλληνου)

Νιόβγαλτα φιλιά κρατούσαν τα χελιδόνια στο φευγιό τους
ατρύγητους πόθους έρωτα
σφιχτά κρατούσαν τις θάλασσες διαβαίνοντας
μύρο απ' αλάτι τις κερνούσαν
απ τα μαλλιά μου πέρασε το καλοκαίρι
έπαιξε ο άνεμος ανάμεσά τους
και σε πεντάγραμμα έγραψε το τραγούδι σου
το φεγγάρι ακόμα δεν έγειρε
στο λιμανάκι ''η Αθηνά'' λίκνιζε ήλιους
ξεχάστηκαν οι πόλεμοι στη θωριά σου
η περικεφαλαία παρά πόδας
ήταν και κείνο το βλέμμα που τρύπησε τα σύμπαντα
οι ρανίδες καθώς χτυπούσαν στην κουπαστή
ημέρευε ο εκ γενετής φόβος
κι όταν έπεσαν οι ίσκιοι στα νερά
ακόμα ο γλάρος κένταγε ραμφίζοντας αγάπες
μουρμούριζε η κυματούσα
πότε ημέρευε σαν τη διαβαίναμε
πότε έκλαιγε κι αποχαιρετούσε
λαμνοκόποι τα βράδια στη βάρκα του φεγγαριού
περνάγαμε αργά βαριανασαίνοντας
να μην τελειώσει τούτο το καλοκαίρι
να μην πάρει μαζί του τη χαρά
οι θάλασσες χωρίζουν
οι θάλασσες σμίγουν
τα καλοκαίρια περνούν
τα καλοκαίρια έρχονται
θα βγει η Ευρυδίκη δε μπορεί,
να δει το φως
καθώς θα ξεδιπλώνονται τα όνειρα
θα χτυπάνε κρόταλα μεθυσμένα
να σαρκώσουν το άσαρκο
θα γεύονται κόκκινους καρπούς τα χείλη
θα μοσχοβολά η αγάπη γιασεμί
τα χείλη θα κεντούν χαμόγελα
θα ξεχαστούν οι αποπροσανατολισμένες προσμονές
τα αξεδίπλωτα θα φωνάζουν αποφυλάκιση
τα όνειρα δεν θα μας καίνε πια
θα έρθει κι ο φτερωτός ταχυδρόμος
με μαντάτα απρόσμενα
το όνομά σου στον αποστολέα
το δικό μου στον παραλήπτη
και μέσα ένας φρέσκος κάμπος
με υπογραφή....
Πεπρωμένο.


Δώρα Μεταλληνου

Ο εγωισμός μου (της Έλενας Κορινιωτη)

Δεν μπορούσα να σας ζυγίσω,
ούτε καν να λογαριάσω
ποιος απ τους δύο σας μετράει διπλά για μένα.

Ένιωθα, ένιωθα, ένιωθα.
Σε πόσα τετραγωνικά της ψυχής
να στοιβάξω τόσο συναίσθημα;
Αναπόφευκτο το ξεχείλισμα δε νομίζεις;

Να πέφτω για σένα, να με σηκώνει στα βιαστικά εκείνος.
Να καίγομαι για σένα, να με σβήνει εκείνος.
Να γυρνάω σε εσένα, να μου κόβει τη φόρα εκείνος.

Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε.
Σε πόσα κιταπια αντοχών νομίζεις
χωράνε οι συμβιβασμοί μου;
Αναπόφευκτο το χάος του μυαλού, δε νομίζεις;

Να ησυχάζω με εσένα, να μου ροκανίζει τη ζωή εκείνος.
Να ξέρω πως μόνο μαζί σου θα είμαι ευτυχισμένη,
να μου σπερνει τις αμφιβολίες εκείνος.
Να γράφω για σένα, να μου σκίζει τις σελίδες εκείνος.
Μη τυχόν και πέσουν στα χέρια σου.
Μη τυχόν και καταλάβεις.

Ένιωθα. Έπρεπε.
Για σένα έπρεπε να νιώθω, αλλά ας όψεται εκεινος.

Να γυρεύεις εμένα, να σε επισκέπτεται εκείνος.
Να παλεύεις για μένα, να στα κλωτσαει όλα εκείνος.
Να γυρίζεις σε μένα, να σου τρίβει κατάμουτρα
τη δήθεν ευτυχία μου εκείνος.

Έτσι είναι εκείνος.
Ατιμος. Χωρίς μπέσα.
Το πιο κτητικό αρσενικό,
αυτό που κοιμάται μέσα μου.
Εκείνος λοιπόν ή αλλιώς ο απροσπέλαστος εγωισμός μου.
Αυτός που δε θα άντεχε ποτέ να σου χαριστώ
για λίγα ψίχουλα αγαπης.
Αυτός που δε μου επιτρέπει να μιλήσω παραπάνω για σένα.
Κι ήδη είπα πολλά.


Έλενα Κορινιωτη