ΦΥΣΑΕΙ ΒΟΡΙΑΣ (της Νίκης Γκριζανοφσκι)

 

Σβηστά τα φώτα στην πολιτεία,

παγκάκια άδεια, μικρή πλατεία,

φυσάει βοριάς και με παγώνει,

μονό, μου στρώνει το σεντόνι

Σκουριά ο χρόνος,  χαρακώνει,

σημάδια αφήνει και πληγώνει,

τσιγάρο ανάβω να ξεδιψάσω,

πληγές μου πως να σας χορτάσω;

Απ’ όπου πιάσω την ιστορία,

έρωτας είναι ή προδοσία,

στ’ αστέρια τα όνειρα πετούν,

καπνούς ντυμένα, να χαθούν

Σε ποιο παγκάκι να πλαγιάσω,

μέσα στη νύχτα ν’ απαγκιάσω

στείλε μου δάκρυα καρδιά μου,

να τα στεγνώσω στα όνειρά μου

Φεγγάρια στο βοριά ανάβω,

δυο χείλη υγρά να μεταλάβω,

δυο χέρια να με αγκαλιάσουν,

και έρωτα να με κεράσουν.

Νίκη Γκριζανοφσκι