" Πόση υπομονή πρέπει να κάνω; Γελάω, ενώ μέσα μου κλαίω, πονάω, υποφέρω. Θέλω να.."
- Τα φώτα θα κλείσουν σε δέκα λεπτά. Όλοι να μεταφερθείτε στα κρεβάτια σας. Θα ακολουθήσει έλεγχος.
" Θα μείνω μόνος στο σκοτάδι ξανά. Πρέπει να συνεχίσω να γράφω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς ήθελα να γράψω. Τόσα φάρμακα, τόσες σκέψεις, όλα είναι τόσο θολά στο μυαλό μου. Νομίζω ότι και εγώ ο ίδιος είμαι θολός , ξεθωριάζει η όψη μου, το χαμόγελο μου, η σκέψη μου. "
- Έχετε πέντε λεπτά ακόμη. Τα φώτα θα κλείσουν και θα ακολουθήσει έλεγχος. Σε περίπτωση που δεν είστε στο κρεβάτι σας, θα μεταφερθείτε στην απομόνωση. Τελευταία προειδοποίηση, πέντε λεπτά ακόμη.
" Πέντε λεπτά ακόμη και μετά θα μείνω μόνος στο σκοτάδι μου. Στην αρχή με φόβισε, αλλά σιγά σιγά άρχισα να το αγαπάω και συμβιβάστηκα με αυτό. Ανακάλυψα πως είναι κομμάτι του εαυτού μου, είναι αυτό που με κάνει να δυνατό και συγχρόνως είναι η αδυναμία μου. Εδώ μέσα με βοήθησαν να το αγκαλιάσω, να δω ποιος ακριβώς είμαι, να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι να έρθει το σκοτάδι. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1..!
Καλώς ήρθες σκοτάδι μου. Έχω μόνο λίγα λεπτά μέχρι να έρθει ο έλεγχος, λίγα λεπτά μέχρι να γίνω ελεύθερος ξανά. Ψάχνω μέσα στο σκοτάδι το σεντόνι που τόσα χρόνια με σκεπάζει όταν κρυώνω. Πλέον δεν το χρειάζομαι, δεν θα νιώσω κρύο ξανά.
Ψηλαφίζω μέσα στο δωμάτιο που με φιλοξενεί τόσο καιρό, στο δωμάτιο που με είδε να κλαίω, να πονάω, να γελάω, να υποφέρω. Έπιασα την καρέκλα που πάνω σε αυτή κάθομαι και γράφω τις σκέψεις, και τους φόβους μου. Ανέβηκα στο γραφείο που ακουμπάω το τετράδιο μου που έχει μουσκέψει από τα δάκρυα μου, τέντωσα τα χέρια μου και έπιασα την λάμπα που το φως της, μου πονάει τα μάτια, που μου δείχνει τις πληγές στο σώμα μου, που με βγάζει βίαια από τα σκοτάδια μου. Αυτή την λάμπα επέλεξα να δέσω το σεντόνι μου ώστε να γίνω ζωντανός ξανά. Να μπορέσω να γλιτώσω από το φως μου, από το σκοτάδι μου. Να γλιτώσω από την φυλακή μου που κάποιος την ονόμασε ψυχιατρείο..!"
Σοφία Σταθαρου
