ΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΡΟΎΧΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΆΣ (του Πέτρου Βελουδα)

Μια αμμουδιά να κλάψει

αφήνοντας να κυλήσει σαν βοτσαλάκι χρυσοκίτρινο 

από το φιλί του ήλιου ένα ηλιόλουστο δάκρυ

ρούχο βρεγμένο στις θλιβερές απολήξεις

του μεθυσμένου χειμώνα...

Το δάκρυ αποκτάει αδιάβροχο εικονικό σώμα

στεγνωμένη η εγκατάλειψη του από τα μάτια

που θυμώνουν και δεν δακρύζουν

ούτε στη λύπη ούτε στους ματαιόδοξους καημούς.

Ο ουρανός το παίρνει το εικονικό δάκρυ από το χέρι

και με ταχταρίσματα το αποκοιμίζει τρυφερά

σε συννεφάκια ως μαξιλάρια...

Από τα βάθη του υποσυνείδητου του ήλιου

εγεννήθηκε ένας κόκκινος αστερίας

ζώντας μοναχικά κάθε τόσο στον καθρέφτη του ουρανού

πρόβαρε και διαφορετικά ρούχα.

Μια σαγηνευτική μεταμορφωμένη ως γυναίκα,

ένα πλάσμα φορώντας στα μάτια της

μακιγιαρισμένα τα εικονικά δάκρυα

του προτείνει ως ειδική της μόδας

να φορέσει την δικιά της κολεξιόν...

Η ίδια η μοναξιά έντυσε τον αστερία με ανθρώπινα ρούχα,

του ζωγράφισε με ματωμένα απ' την καρδιά της πινέλα

ένα σαρκαστικό...χαμόγελο.

Σε κάτι ψεύτικά αμαρτήματα ντυμένος την ετικέτα της μοναξιάς

Ένιωσε ξαφνικά ο αστερίας να αλλάζει ο έσω ψυχισμός του

και από μέσα του αναδύθηκε ένας χιονάνθρωπος

λέγοντας του "κρυώνω δάνεισε μου τα ρούχα σου να ντυθώ

εσένα σε ντύνει ο ήλιος"....

Κανείς από τότε δε ξαναφόρεσε τα ρούχα της μοναξιάς,

τόσο ο αστερίας οσο και ο χιονάνθρωπος

ξεδίψασαν από το νερό της...Ανθρωπιάς

και τα δάκρυα τους έχοντας ψυχή

κυλούσαν γαλήνια πάνω σε φέρετρα 

της ανθρώπινης λιγοστής μα και σύντομης για ...δάκρυα ματαιότητας!.

Πέτρος Βελουδας

ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΗΛΙΟΣ (του Πέτρου Βελουδα)

Τα χέρια μάτωσαν τρυπημένα στο καρφί της Αποκάλυψης

Εγινε γκρί η ματιά του Σαββάτου και αναστεναγμοί

ξέπλυναν την θυσία των αμαρτωλών συννεφιών..

Ο ήλιος σταυρωμένος ικέτης  στον ουρανό

της περιπλάνησης,στάζει κίτρινη μελαγχολία.

Αδιάφορα τα πουλιά τον προσπερνάνε.

Το ξημέρωμα δεν πλαγιάζει στο προσκέφαλο

της νύχτας, υπάρχει αιχμάλωτος στον ορίζοντα

της θέλησης...

Τα φεγγάρια δεν τυφλώνονται

στο θελκτικό φώς του ήλιου

τα αστέρια φέγγουν στο παράπονό του,

απροσδόκητα γλυστρούν στην καταχνιά...

Τρείς κουβέντες από το στόμα του ήλιου

και οι αχτίνες του δεμένες με άλυσίδες.

Φωτογράφησε ξανά την προσευχή του

για να βλέπει ο Θεός τις ικεσίες.

Ξέσπασε σε κλάματα

έκαψε τη σιωπή του

και ένα πουλί στο ράμφος του

κρατάει...την ...ψυχή του!...-

Πέτρος Βελουδας

Ερωτικό ηλιοτρόπιο (του Πέτρου Βελούδα)

Στων ματιών την καταιγίδα,
σπίθες έρωτα ξυπνούν,
δεν φωτίζουν τα δωμάτια
που ανασαίνουν ευτυχία,
όλα κρύβονται στις αισθήσεις
που φιλελεύθερα εκφράζονται
με ηδονική προδιάθεση
τη στιγμή για εικονική περιήγηση
στον κόσμο των σωμάτων....
Χάδια που φεγγίζουν σαν λυχνοφάναρα,
πρόσωπα που μεταμορφώνουν
τους πόθους σε διεκδικήσεις,
κάτω από τον μεθυσμένο στα χαμόγελα ήλιο,
ζούν τον έρωτά τους ανθισμένες ψυχές,
λουλούδια που μοσχοβολόυν έρωτα,
καθισμένα στις αυλές των φεγγαριών...
Σπίθες αγάπης φυτρώνουν το φιλί
σαν κατακτούν το αντικείμενο του πόθου,
με όποιο τρόπο ως ένα ιδανικό ερωτικό ηλιοτρόπιο!..


Πέτρος Βελούδας

Φεγγάρι αρματωμένο (του Πέτρου Βελούδα)

Ξεδίψασε από τα δάκρυα της Αμαζόνας,
δίκοπο μαχαίρι, ρουφάει σύγκορμο,φεγγάρι αρματωμένο...
Απλώθηκε σαν σύννεφο και έκλεισε τα βλέφαρά του
στον κίνδυνο υποταγής στο άγνωστο...
Περικνημίδες πορφυρές, ασπίδες άσπρα δόντια,
ακόντια οι προσευχές θώρακας τα..βαγόνια..
Αγγίζει το σύννεφο και μουδιάζει το εγώ του
κοιτώντας την αντοχή από μουχλιασμένο ήλιο,
πόλεμο αναζητά με τα ουράνια..αναστήματα...
Πολεμο καραδόκει με τα..φεγγάρια...
Ο νικήτης εσίγησε και ο νικημένος καταιγίδα,
ξεδίψασε τον πόθο του για ..νίκη στην..Πυθία!


Πέτρος Βελουδας

Η πόλη του πλήθους (του Πέτρου Βελούδα)

Σαπίζει το πλήθος κρεμασμένο

μεσημέρι στα κάγκελα

διάχυτου απόδειπνου,

μυστικά συνθλίβεται η αλήθεια

στα διψασμενα χείλη που στάζουν ήλιο

για το πλήθος που καίγεται...

Τα μάτια του πλήθους

δύο σύννεφα που το νέφος του πόνου

ετοιμάζει καταιγίδα στην κορνίζα της πόλης..

Η πόλη του πλήθους

 χλαμύδα πορφυρή χυμένη

στις μαγγανείες της συννεφιασμένης υποκρισίας

σκεπάζει το πλήθος,

μα η μυρωδιά του σαπίσματος

αποβάλλεται στις εξατμίσεις των..τροχοφόρων!

ΠΕΤΡΟΣ  ΒΕΛΟΥΔΑΣ

ΠΑΡΑΒΟΛΗ (του Πέτρου Βελούδα)

Τον άνθρωπο που ψεύδεται

ποτέ μην τον πιστεύεις

τον άνθρωπο που νήστεψε

σαν δώρο να λατρεύεις

τον άνθρωπο που..έκλεψε

στην σκέψη να τον..κλέβεις!..

Πέτρος Βελούδας

Περιπλανήσεις του νου (του Πέτρου Βελούδα)

Όταν το αύριο νιώσει το χθες
είναι η συνείδηση που υφαίνει 
ενοχές,δίπλα στη στέγη σου
κλείνει στιγμές...
Οταν φθασει η ωρα για
ψέμα,η ίδια η καρδιά σου
θα λέει σε σένα,φτερούγισε
άνθρωπε και άλλαξε
θέμα...
Σκιτσάρεις τη φύση που
σ΄ έχει αφήσει,και όταν
γεράσεις θα έχεις πετάξει...
Όταν το σήμερα γίνει πατρίδα,
ξέχνα τι έλεγες ζήσε το τώρα
που έχει...αξία!


Πέτρος Βελούδας

ΑΧΡΩΜΟ..ΧΩΜΑ (του Πέτρου Βελούδα)

Στις πλεξούδες του ήλιου

δαμάζεται η φυγή του ονείρου

τρισδιάστατη υποταγή,χρυσοκίτρινη

κεντημένη,κάτω από το φόβο του ουρανού..

Αγωνίσματα αλλοτινών εποχών,κύματα

πέτρινων στοιχημάτων στη σκέπη του χρόνου..

Άχρωμο..χώμα σκεπάζει τις σκέψεις,βυθίζει τις

επιθυμίες,νοθεύοντας με θλίψη τις ιδέες και δράσεις

της ανταλλαγής των διεκδικήσεων..Στις πλεξούδες

του ήλιου ματώνει,ιδρώνοντας σιωπές το χώμα χωρίς

χρώμα,αφήνει την σκιά του ενέχυρο των..φαντασμάτων!..

Πέτρος Βελούδας