Στένευα τα ρίγη του κορμιού
για να χορέσουν...
Χαμήλωνα τα φώτα των αστερισμών
για να μη φέγγουν δυνατά...
Μαδούσα όνειρα και στοχασμούς.
Ψαλίδιζα ηδονές και αισθήσεις.
Μπάλωνα της καρδιάς μου
το πανί το λαβωμένο...
Μέχρι που ένα σούρουπο, καταμεσής του ηλιοβασιλέματος
-στη μοναξιά μου- συνάντησα τον εαυτό μου...
–Λοιπόν; είπε
–Τα ξέρεις όλα, του απάντησα
–Και τι κάνουμε; επιμένει
–Συνεχίζουμε, είπα...
Συνεχί-ζουμε! γιατί η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα μπορεί, με τον πόνο, με το δάκρυ, ροδόκηπους φυτρώνει, αντέχει και ανθοφορεί...
Γλύφει τις πληγές, τις επουλώνει, ντύνεται Άνοιξη και συνεχί-ζει να μοσχοβολά ζωή...
Ένα θαλασσοπούλι διέκοψε τον συνειρμό των σκέψεων μου και ευθύς, έπιασα τον εαυτό να χαμογελά διακριτικά, με το βλέμμα του στραμμένο προς τη θάλασσα.
Συνέχισα να μονολογώ...
Η επόμενη γυναίκα που θα έρθει στη ζωή μου,
θα πρέπει να μου θυμίζει ότι η αγάπη είναι τρυφερή...
Σαν μίσχος που ξεπηδά από έρωτα
θα μοιάζει η ψυχή της,
που ανθοβολά στης ροδαυγής το κάλλος...
Ροδοπέταλα φιλιά, τρυφερά θα της χαρίζω.
Και μέσα από τα μάτια μου πανέμορφη, μοναδική...του φεγγαριού το θάμπος...
Θα έχει τη χροιά των ποιημάτων
που θα ευχόμουν, να μπορούσα να γράψω.
Εκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και πήρα το δρόμο της επιστροφής
