Στη μέση (του Απόστολου Φεκατη)

Βηματίζω αργά αργά..
σε δυο γκρίζες νύχτες
να νανουρίζω τα κύματα 
να σωπαίνουν για τις στιγμές τους..

Πως να κοπώ στα δυο
για της μεταμόρφωσης τ όνειρο
Πάω να μετρήσω τις επιθυμίες
μα λείπουν....
μάλλον αφέθηκαν...
εκεί στης εφηβείας την γνώση..
θα διασχίζουν ακόμη τ άχρονα νερά
κατά πως φαίνεται..

Πως να κόψω στα δυο τους πόθους
του ιερού της καρδιάς
ποιον Παρθενώνα να κτίσω
για να τους λατρέψω
να τους αφοσιωθώ..

Ποιο μαράζι στις αυλές σας
να ταχυδρομήσω
κι ύστερα ως τον Αχέροντα
να ταξιδέψω
την ψυχή μου κατευόδιο να στείλω
στα υπόγεια ρεύματα.
Να μην πονά
στο ξέφωτο του διλήμματος
κι από τον αυγερινό που τόσο αγάπησα
στις προσευχές σας κάθε πρωί
να ρίχνω φως για να μη με ξεχνάτε

Δυο τριανταφυλλιές αγκαλιασμένες
να μην φυτέψετε
παρακαλώ σας
Δύο αγκάθια ένα δάχτυλο δεν αντέχει..

Φεύγω σιγά σιγά
τους ψιθύρους της μέρας να προλάβω
να τους ακούσω
κι εσένα καλύτερα να γνωρίσω
πριν ο ήλιος το σύθαμπο σου
στης θάλασσας...τη μέση...
να σκορπίσει..

Και τα χελιδόνια μην ξεχάσουν
την πόρτα από το καλοκαίρι να κλείσουν
τώρα που έμεινα μόνος...

Απόστολος  Φεκατης