Θυμάμαι…
Τα όμορφα σου μαλλιά
Τα δάχτυλά σου
Τα τρυφερά σου μάγουλα
καθώς τα άγγιζα, καθώς τα χάιδευα και τα φιλούσα.
Γερασμένη εσύ
Ένα μικρό μπαουλάκι με δύο πόδια στραβά.
Ένα μικρό μπαουλάκι
γεμάτο με χίλια καλά
θησαυρούς ακριβούς
χίλια της ψυχής κεράσματα που μας τα φίλευες
κάθε που σαν τα πουλιά, μάς περίμενες να ‘ρθουμε …
Ένα μικρό μπαουλάκι εσύ
Γεμάτο από Αγάπη…
Με δύο πόδια στραβά
που κλυδωνίζονταν, βαρκούλα της στεριάς
και δυο χέρια πιο στραβά ακόμη
καθώς ζύμωνες, έπλενες και ύφαινες
της ψυχής μας και του κόσμου μας τα χαρίσματα.
Δυο πλεξούδες ασημένιες αγκάλιαζαν το πρόσωπο σου
κι άλλοτε κάτω από το μαύρο σου μαντήλι
στεφάνωναν, κορώνα αργυρή, το κεφάλι σου.
Κι άλλοτε πάλι, ξεφεύγοντας από την μπόλια σου
ξεπρόβαλαν όλο ντροπή
και ρίχνονταν στους ώμους σου
φιλντισένια σχοινιά δεμένα στο αγκυροβόλι της ζωής σου.
Ένα μικρό μπαουλάκι εσύ
γεμάτο από Αγάπη.
Κι έσταζε αυτή απ’ τα μάτια σου
γλιστρούσε αθρόα από τις απολήξεις των χεριών σου
από τις κατσαρόλες με τις σούπες γιατρικό
από τα ταψιά με το τυρί και τα μεταξένια φύλλα
από τα ζυμάρια τα κολλημένα στα άσπρα σου δάχτυλα
όπως ζύμωναν ανάργητα το ψωμί της στοργής…
Όμορφη μου εσύ
με το γαλατένιο σου δέρμα
το βελούδινο άγγιγμα
τα φιλντισένια σου μαλλιά…
Τα μάτια σου όμως…
Αχ τα μάτια σου…
(Λυπήσου με μνήμη, λυπήσου με!)
Αχ τα μάτια σου αγαπημένη μου...
Αχ... δεν τα θυμάμαι τα μάτια σου…
Τι χρώμα να ‘χαν άραγε τα μάτια σου…;
Μα δεν ρωτώ κανέναν πια.
Κανέναν πια δεν θα ρωτήσω…
Μονάχα να,
μια μέρα, καθώς θα ειδωθούμε ξανά
βαθιά μέσα στα δυο σου τα όμορφα τα μάτια θα κοιτάξω
να ξαναβρώ στο ξεχασμένο τους χρώμα
όλη την νιότη μου που έφυγε, καθώς έφυγες εσύ…
Καλή μου εσύ με τις ασημιές σου κοτσίδες
Τα βελούδινα μάγουλα
Και τα Άγια χέρια…
Τώρα μονάχα μού απέμειναν
οι κατακόκκινες φλοκάτες του αργαλειού
το νυφικό σου σακάκι με τα σιρίτια και τα κοντά μανικάκια
κι ένα πολύχρωμο υφαντό χαλί.
Ο αργαλειός
και οι μαντήλες σου
αναπαύονται πολυκαιρισμένες στα χρόνια τα παλιά
εκεί που μια φορά κι έναν καιρό
υπήρχανε γιαγιάδες που λέγανε τα πιο ωραία παραμύθια…
Καλή μου εσύ με τις ασημιές σου κοτσίδες
και τα βελούδινα σου μάγουλα...
Ένα μικρό μπαουλάκι ήσουνα
Και μέσα του εμείς
του κρυφού θησαυρού σου όλο το χρυσάφι του κόσμου…
Κιουλαχογλου Γεωργία
(Αφιερωμένο)
