Ανθολογίες (της Άννας Πατσου)

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

ούτε όσο ζω, οι κριτικοί, θα μ' επαινέσουν

από τις κλίκες τους, απέχω.. δεν μ' αρέσουν

ούτε να γλείφω, εκεί που φτύνω, θα με δεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

πλάι σε μεγάλους "ποιητές", να φιγουράρω

ούτε βραβεία όμως συλλέγω, να μοστράρω

και 'γω σπουδαίος, ότι είμαι.. για να πεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

τα ποιήματα μου, ίσως, μετά τον θάνατο μου

να τα διαβάσεις και να πεις: "Το κέρατο μου,

πόσα γραφτήκαν, που δεν διάβασε κανείς;"

(Είναι ωραίος! τούτος 'δω ο ποιητής

μα εδώ και χρόνια είναι νεκρός ο δυστυχής)

 

Άννα Πατσου

ΜΗΝ ΕΡΩΤΕΥΕΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ (της Άννας Πάτσου)

 

Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροϊδεύουν

και πως ποιήματα για εσάς -τις μούσες- γράφουν

ψέματα λένε! έτσι, την έμπνευση τους, τρέφουν

μόνο το αίμα σας, ποθούν, να υπογράψουν,

καινούργια ποιήματα, στης λήθης τα σεντόνια

ενώ τα δάκρυα της θλίψης σας, φιλάνε

και σας στοιχειώνουνε, τα λόγια τους για χρόνια

γιατί πιστέψατε βαθιά, πώς αγαπάνε.

Μην ερωτεύεστε ποιητές, σας κοροιδεύουν

συνήθως τίποτα απ’ αυτά, δεν εννοούν

Θα φταίνε ίσως οι εποχές, που τους μπερδεύουν

και δεν γνωρίζουν, που «ποιούν» και που «γαμούν»!..

Άννα Πατσου

ΚΗΔΕΙΑ (της Άννας Πατσου)

Του χρόνου το παράθυρο

για μας, το κλείνουν άλλοι

και αποφασίζουν αδειανή

να μείνει, κάθε αγκάλη.

Όσοι δεν πάμε απ' τον ιό

θα πάμε από την θλίψη

μην με ρωτάς, να μην ρωτώ

πόσα, μας έχουν λείψει.

Σ' εικονικούς ζούμε καιρούς

τα πάντα είναι στημένα

χρόνια αυτοί που κυβερνούν

μυαλά, έχουν, διεστραμμένα.

Όσοι δεν πάμε απ' τον ιό

θα πάμε από αηδία

μα στην δική μας δεν θα ρθει

κανένας.. την κηδεία.

Και από τον φόβο του κανείς

φοβάμαι, δεν θα κλάψει

νεκρούς μαζί και ζωντανούς

ο χρόνος.. θα μας θάψει!..

Άννα Πατσου

ΠΑΡΑΝΟΙΑ (της Άννας Πατσου)

Πού είσαι;

Δεν αντέχω αυτή τη σιωπή

Νύχτωσε.. ξημέρωσε..

δεν βλέπω, δεν έχω αίσθηση.

Μα πού είσαι;

έντεκα και είκοσι..

τέσσερις και μισή..

οχτώ και τέταρτo..

Tί ώρα είναι;

Τί δείχνουν οι δείκτες;

Τί λέει ο χρόνος;

Πού κρύφτηκε ο πόνος;

Γιατί κλαίει η σιωπή;

Πού είσαι;

Δεν σε μυρίζω..

Δεν σε αγγίζω..

Δεν σε βρίσκω πουθενά.

Πού στον διάολο είσαι;

Σέρνομαι θλιμμένη,

μεθυσμένη η λογική μου

ξερνάει αναμνήσεις,

χύνει παράπονα,

το δάκρυ στα πατώματα,

κουλουριάζομαι..

κι ύστερα

σαν φοβισμένο βρέφος μαζεύομαι.

Κόκκινη λίμνη μ’ αγκαλιάζει,

το κρασί χύθηκε,

μα τα χέρια μου αίματα στάζουν

και τα δάκρυα μου πέφτουν κόκκινα

σαν πυγολαμπίδες της φωτιάς.

Όχι! Δεν πέθανα ακόμα,

ούτε κι έχω παραισθήσεις.

Πάλι ήπια, λίγο, λίγο μόνο

για να ξεχάσω.

Να μην σκέφτομαι,

μα ακόμα… δεν πέθανα,

σε περιμένω..

Μα πού είσαι;

Λιώνει το σώμα μου,

ματώνει η καρδιά μου,

πνίγεται η ψυχή μου

κι αυτά τα σκουλήκια..

ποτέ δεν ήθελα να με πλησιάσουν.

Βρωμάνε... φοβάμαι..

μην τα αφήσεις..

πάρ’ τα από πάνω μου,

τρέμω... φοβάμαι…

Πού είσαι;

Μη…

Μην κλείνετε το φως..

Σκοτάδι..

Έχει τόση ησυχία εδώ πέρα.

Έρχεσαι;

Δεν βλέπω τίποτα..

Δεν ακούω τίποτα..

Δεν νοιώθω τίποτα..

Τίποτα… Τίποτα..

Τίποτα... σου λέω.

Μα πού στο διάολο είσαι;

Πού στο διάολο χάθηκα πάλι, μου λες;

φόβοι.. Σιωπές.. Ενοχές..

Πέθανα.. Μάλλον.. Προχθές!..

ή ίσως αύριο…

δεν ξέρω…

θα μάθω….

μα πότε;…

Άννα Πατσου

(Ποιεί ο Έρωτας, εκδόσεις Άλλωστε)

OΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ (της Άννας Πατσου)

 

Σχεδόν, τριάντα χρόνια, διαφορά

εκείνη, μοιάζει άνθος, που θα κόψεις

και εκείνος, στα σκοτάδια, αγκαλιά

κρατάει, ημερολόγια, μιας νιότης.

Στην έρημο, βρεθήκαν, της σιωπής

βροχές από φιλιά, υγρό, το πάθος

ό,τι ήτανε, γι’ αυτούς, το πιο σωστό

μοιραίο, για τον κόσμο, ήτανε λάθος.

Μα όταν, ερωτεύονται οι καρδιές

τα σώματα, γυμνά, σαν γίνονται ένα

μην ψάχνεις, των ματιών, τις ομορφιές

μα κοίτα, στης ψυχής σου, τα γραμμένα.

Σχεδόν, τριάντα χρόνια, διαφορά

φιλήθηκαν, Ανατολή με Δύση

και δάκρυσε ο ουρανός, τι συμφορά

γιατί, ως την αυγή, θα ‘χαν χωρίσει!..

Άννα Πατσου

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΚΑΠΟΙΑ ΝΥΧΤΑ (της Άννας Πατσου)

Θα πεθάνω κάποια νύχτα, μάλλον φθινοπωρινή
καθώς βλέπω να κυλάει απ’ το τζάμι η βροχή
και θα είμαι μοναχή μου, δίχως νάχω συντροφιά
παρά μόνο δυο βιβλία, στη φτωχή μου αγκαλιά.

Θα χαθούν μακριά τα γέλια, θα σωπάσουν οι φωνές
απ’ της νιότης μου την τρέλα, θα χαιδεύω τις πληγές
και θα έρθουν οι αγάπες, μυστικά για να μου πουν
που οι στοιχειωμένοι μόνο κι οι νεκροί μπορούν ν’ακούν.

Θα πεθάνω κάποια νύχτα, μάλλον φθινοπωρινή
όπως ήταν κι η ζωή μου, όπως ήταν κι η ψυχή
και δεν θα υπάρχει κάτι, κάτι άλλο για να πω
θα χω γράψει, θα χω κάψει.. όσα υπέφερα καιρό.

Και θα έρθει το φεγγάρι, να με πάρει μακριά
να χαθώ, σαν να καιγόμουν, στα δικά του τα φιλιά
κι όπως πέφτουνε τα φύλλα, κάθε αστέρι θα χαθεί
θα πεθάνω κάποια νύχτα.. νύχτα φθινοπωρινή!

Άννα Πατσου


"ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ"- "24γράμματα, εκδόσεις"