ΔΙΑΦΥΓΗ (της Έλσα Πέτρα)

 Διαφυγή...

Αέρινα βήματα στο κενό 

για μια ανάγκη, 

που σταμάτησα να θάβω στον βυθό.

Απόδραση από την κόλαση 

του αταίριαστου συμβιβασμού

Εσύ να κοιτάς 

Ένας βουβός παρατηρητής

Το σημειωματάριο κλειστό 

και η πένα χωρίς μελάνι

Ένας ρεπόρτερ στο θεωρείο της αναμονής 

Θα φύγω, πριν το καταλάβεις 

Έλσα Πέτρα

Υγρό Πυρ...(της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)

 

Σταλαγματιές ελευθερίας
πότισαν του σπόρου μου
την άγουρη εφηβεία…

Σταλαγματιές 
ηδονής 
κατρακύλησαν 
στην ήβη 
την απίστευτα γυναικεία…

Σταλαγματιές προσφοράς 
ίδρωσαν στου νου μου 
την πολυάσχολη ανία …

Ωκεανοί συνήθειας
ρίζωσαν στης επιβίωσης 
την αγωνιώδη αηδία…

Σπαράγματα λέξεων
λούστηκαν στης ψυχής μου
την ενοχική υγρασία …

Τέχνης Ανθρωπιά και Ποίηση Έρωτα …
Εσύ … Εσείς
Υγρό Πυρ
στου είναι μου
την απόλυτη ξηρασία …

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου

"’Εν - πνοή" (της Μάντυ Τσιπούρα)

 

Στέγνωσε η έμπνευση στο χαρτί
κι αυτό, χιλιοδιπλωμένο,
μηνύματα s o s στέλνει
σαν υποδουλωμένο άλογο
που θέλει να λευθερωθεί·
κι από καπίστρι ποιητή 
να διαβεί το μονοπάτι 
μέσ' από φυλλωσιές και δάφνες
το γλυκοχάραμα
με της εν- πνοής το φύσημα,
πάνω σε σέλα ολοκαίνουργη
την μούσα του να σύρει
δίχως φτιασίδια κι αρώματα
αυθεντική όπως είναι
με σκέψεις αγνές κι απείθαρχες
στης πρόκλησης τον οίστρο. 

Μοναδική σοδειά, η έμπνευση,
μοναδικών ανθρώπων.

Μάντυ Τσιπούρα

Γίνε το Ποίημά μου (της Χαρούλας Φράγκου)

Έλα...
Θα σε κεράσω μέλι
θα τρέξουμε σε διάσελα και λειμώνες
που θροϊζουν ρυάκια ζωής και 
κρύβονται στο χώμα των καιρών οι προκλήσεις
Έλα...
θα σε δροσίσω αγκαλιές
που μυρίζουν αλμύρα και 
τη γεύση του άχραντου θα γευτείς
Έλα...
Να περπατήσουμε μαζί στο κύμα
μέχρι τα πόδια μας να βγάλουν λέπια
και η άμμος να καθαρίσει
απ' τη λέρα της Γης...

Έλα... 
και δόσμου το βλέμμα να κοιτάξουμε 
τον ήλιο που βιάζεται να κρυφτεί
στην ουρανόκλιτη λιτανεία της νύχτας
και την αυγή καθώς ποζάρει ροδαλός
για τη φωτογραφία της μέρας
Έλα..,,,
Δεν θα πλήξεις μαζί μου
Απ' τη φροντίδα που θα κοινωνήσεις
Απ' το φιλί που θα παραδοθείς
Από το χάδι που θα σε λυτρώσει..

Θα σου μιλώ και θα σου γελώ
Θα σ' αγαπώ και θα σου τραγουδώ
Έλα και στο σκοτάδι μου 
Γίνε το ποίημά μου
Γίνε το ανέσπερο φως μου
μέχρι το τέλος του Κόσμου....

Χαρούλα Φράγκου 
από την Π/Σ   "ΗΔΙΑΛΓΟ ΑΓΓΙΓΜΑ"

.

Πεθαίνει η λογική των λέξεων (της Νόρας Ξένου)

 

Πεθαίνει η λογική των λέξεων
μπροστά στην ύπαρξή του,
γίνεται  μοναδικός της ψυχής της.
 
Τα λόγια σαν φιλιά αφήνονται καθημερινά,
συναισθηματικός παράδεισος αναβλύζει
από την πηγή της ευτυχίας τους
και μια μόνιμη χαρά κυριαρχεί κρεμασμένη στα χείλη.
 
Αχόρταγα φιλιά σημαδεμένα από τους πόθους
σφραγίζουν του πάθους τους την καταιγίδα.
 
Έρωτα τον βάφτισαν και λούζει καθημερινά τα κορμιά τους.
Χέρια λαίμαργα και φιλιά δηλητηριασμένα
βουτούν στα απόκρυφα της ψυχής.
 
Παθιασμένες αλήθειες, καταζητούμενες λέξεις
γλείφουν τις επιθυμίες πάνω στα υγρά γράμματα 
των αναστεναγμών.

Νόρα Ξένου 
Από το βιβλίο "Η φωτιά του έρωτα" εκδόσεις Διάνοια

Ένα ευγενές όνειρο (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στην αγκαλιά ενός ευγενούς ονείρου
βλέπαμε την Ειρήνη 
λευκή περιστερά
ιέρεια στον ναό του πολιτισμού και της ευημερίας.

Όταν ξυπνήσαμε 
το πένθος και η πικρία 
μπαινόβγαιναν από τα παράθυρα των σπιτιών
που έχασκαν- στόματα χωρίς κραυγή-
κι ένα κοράκι έκοβε βόλτες στα χαλάσματα
με μια πάνινη κούκλα στο στόμα
-η ζωή δίπλα στο θάνατο
σχεδόν θάνατος κι η ίδια-
βολτάρισε στην ήσυχη πολιτεία 
Νεκρική ησυχία 
ενός κόσμου που δολοφονεί τη χαρά.

Χρυσαυγή Τούμπα

Ανεμε στα φτερά μου

Τίτλος: Άνεμε στα φτερά μου

Συγγραφέας: Ελεονώρα Καζαντζίδου

ΕΙδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις: Κάπα Εκδοτική

Έτος Έκδοσης: 2020

Σελίδες: 62

Σχήμα: 17 Χ 24

ISBN: : 978-960-628-088-7

Χαμογέλα στη μοίρα που λύπες κερνάει και κλέβει χαρές.

Χαμογέλα στον άνεμο που δέντρα μαδάει και κόβει πνοές.

Χαμογέλα την ώρα που τ' αγρίμι ορμάει και τρομάζει καρδιές

Χαμογέλα τις νύχτες που το δάκρυ κυλάει και ξεπλένει πληγές.

Χαμογέλα στον πόνο που σκληρά μας χτυπάει κι' εξαγνίζει ζωές.

Γέννα (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Τότε πιέστηκε. Τότε θύμωσε το ποίημα

και άρχισε να διαστέλλει τη μήτρα του νου.
Ειπωμένα και ανείπωτα, τινάχτηκαν μέσα από το σώσμα του χρόνου 
και αιχμαλώτισαν με μιαν αλλόφρονη σιωπή τους νευρώνες της στιγμής. 
Αποσύνδεσαν κάθε λειτουργία τους και άρχισαν να συσπώνται ετοιμόκοποι στην τελευταία εξώθηση της κραυγής.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά.
Μόνο τη φωνή σου στο μαξιλάρι να μου ψιθυρίζει:
''Πάρε βαθιά ανάσα και σπρώξε να βγεί ο στίχος. 
Ό,τι μένει στον εγκλεισμό του, νεκρό γεννιέται''.
Δεν μου 'πες όμως, 
πως εκεί που είναι η γέννα, εκεί είναι και η ταφή… 
Αυτό δεν μου το ‘πες...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Ψυχής μελωδία (της Ελεάνας Τσακιροπούλου)

 

Πάτα τα πλήκτρα της ψυχής μου απαλά, μελωδικά να τραγουδάει.

Μ’ αν βρεις παράφωνη χορδή

πιο απαλά να ακουμπάς γιατί πονάει.

Είναι παράφωνη γιατί 

από τη χρήση την κακή έχει ματώσει.

Κι αν μ’ αγαπάς τόσο πολύ

μόνο η αγάπη την πληγή θα επουλώσει.

Είναι τα μάτια μου κελιά 

που μέσα έχουν φυλακίσει εικόνες μαύρες.

Θέλω να δω πιο καθαρά

σπάσε μου εσύ την κλειδαριά και έξω βγάλ’ τες.

Βλέπω θολά την αγκαλιά

είναι σαν να φορώ γυαλιά

που έχουν παλιώσει.

Με γρατζουνιές και δαχτυλιές

κι ας μοιάζουν όλα αυτά να έχουνε τελειώσει.

Παίξε τις νότες μου απαλά

καθάρισέ μου τα γυαλιά και άδειασέ μου τα κελιά

για να σε βλέπω.

Να τραγουδώ, να σε κοιτώ

κι απ’ το κακό το παρελθόν μου να απέχω!

Το ποίημα είναι από την χειροποίητη & τρισδιάστατη ποιητική συλλογή "Λευκό Χαρτί" της Ελεάνας Τσακιροπούλου που την επιμελείται και την κατασκευάζει η ίδια σε παλαιωμένο χαρτί και με χειροποίητη βιβλιοδεσία.

Χορηγός καρδιάς (απόσπασμα) (της Σοφίας Τανακίδου)

 Θα την αγαπώ!

«Παππού μάλλον θα βρέξει κοίτα τα σύννεφα πόσο μαυρίσαν…»

«Ας βρέξει, δεν είμαστε κι από ζάχαρη παιδί μου. Πότε θα έρθει το τρένο;»

«Αργεί ακόμη παππού…»

«Τότε γιατί ήρθαμε τόσο νωρίς εδώ;»

«Ήθελα να μιλήσουμε παππού λίγο πριν έρθει. Μόνοι μας! Ήθελα να σε ρωτήσω αν μου θύμωσες…»

«Γιατί να σου θυμώσω παλικάρι μου;»

«Που παράτησα το στρατό…»

«Κανείς δεν παρατάει το στρατό παλικάρι μου, όλοι στρατιώτες είμαστε της ζωής, εκεί που πας τώρα ξέρεις πόσοι πόλεμοι σε περιμένουνε; Καλό είναι λοιπόν όταν πολεμάς να πολεμάς γι’ αυτό που αγαπάς, αλλιώς ούτε θα παλέψεις, ούτε θα χαρείς την νίκη!»

"Θα βρέξει παππού και ξέχασα να σου πάρω ομπρέλα. Πώς θα γυρίσεις πίσω;»

«Πίσω; Κι εγώ που νόμιζα πως θα με έπαιρνες μαζί σου…»

«Αχ βρε παππού, μακάρι να ερχόσουνα μαζί μου, όλο φεύγω κι όλο σε αφήνω πίσω…»

«Έτσι κάνουν τα αετόπουλα, πετούν μακριά και ψηλά, δεν σε μεγάλωσα εγώ για να σε κρατώ πίσω… αχ αν ήμουν νιος τώρα θα πετούσα κι εγώ μακρύτερα απ’ όσο δε φαντάζεσαι…»

«Βρέχει παππού!»

«Μέσα σου μόνο γιε μου…»

«Κοίτα την, αυτήν την νεράιδα πως στέκεται μες στη βροχή, πονάω παππού που βρέχεται η ψυχή της… κρίμα που δεν πήραμε ομπρέλα».

«Έχεις τα φτερά σου, πήγαινε να την σκεπάσεις…»

«Φοβάμαι μήπως την τρομάξω…»

«Γι’ άλλο να φοβάσαι γιε μου… οι νεράιδες κλέβουν τις καρδιές…»

«Δεν έχω παππού καρδιά, τι να μου κλέψει;…»

«Έχεις… στο τρένο είναι, έφτασε η ώρα, ανέβα…

βιάσου πριν φύγει…»

«Φεύγω… αντίο παππού…»

«Το εισιτήριο σας;»

«Ορίστε!»

«Εσείς είστε ο Στέφανος; Σας περιμένει στο πρώτο βαγόνι…»

«Ποιος;»

«Η καρδιά σας… θέλει να γνωριστείτε πρώτα… να ελέγξει αν την αξίζετε… να βεβαιωθεί πως θα την αγαπάτε… ο κάτοχος της θέλει να είναι σίγουρος… η καρδιά αυτή έχει όνειρα, μην τα ανακατώσετε, κι ένα κομμάτι της καρδιάς της αγαπημένης του…»

«Το ορκίζομαι! Θα την αγαπώ... Θα την αγαπώ!»

«Όλα καλά! Ξυπνάει το παλικάρι μας! Μας τρόμαξες λίγο που δεν ξυπνούσες! Ποια θα αγαπάς Στέφανε;» η φωνή του γιατρού που τον ξύπνησε από την νάρκωση έφτασε σαν βάλσαμο στα αυτιά του.

«Την καρδιά μου!»

«Κι εγώ που νόμιζα κάποιο κορίτσι…»

«Έχει διαφορά; Το κορίτσι είναι μέσα στην καρδιά μου ήδη…»

Σοφία Τανακίδου

Τα μάτια που με κοίταξαν με αγάπη

 

Τίτλος: Τα μάτια που με κοίταξαν με αγάπη

Συγγραφέας: Ιωάννης - Ραφαήλ γ. Κρυονερίτης

ΕΙδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις: Αυτοέκδοση

Έτος Έκδοσης: Αύγουστος 2023

Σελίδες: 60

Σχήμα: 14,8 Χ 21

ISBN: : 978-618-00-4725-7

Μάθε να μιλάς
με τη σιωπή.
Αν ήξερες
πόσες σιωπές
έρχονται ανάσες
να σου λένε σ’ αγαπώ
δεν θα ‘χες ανάγκη
τις λέξεις...

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ (της Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου)

Μια άνοιξη...

Ναι, μια άνοιξη αρχίνησα να ζω,

μια εποχή που σκόρπιζε παντού μυρωδιές μαζί και υποσχέσεις.

Έγινες ο ήλιος μου,

το φως που μου έδινε ζωή

και άνθησα...

Ένα ένα τα πέταλά μου άνοιξα για να δεχτώ εσένα.

Μια γεύση μόνο πήρα της δικιάς σου γλύκας

και χάθηκες μετά,

αφήνοντας πίσω σου σημάδι πως θα γυρίσεις.

Τώρα φθινοπώριασε

κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω.

Τα κιτρινισμένα φύλλα απ’ το χώμα μαζεύω και μετράω...

Πρέπει να μαζέψω πολλά ακόμη,

ένα για κάθε υπόσχεση που μου ’χες δώσει.

Σε χρυσή κλωστή θα τα περάσω

και στον λαιμό θα τα κρεμάσω

να μην μπορώ από το βάρος

το πρόσωπό μου στον ήλιο ποτέ ξανά να σηκώσω...

Φθινοπώριασε κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω...

Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου

Από την ποιητική συλλογή "Ανέμων αγκαλιά"

Άτιτλο (της Γεωργίας Κιουλάχογλου)

Δεμένο σ’ ένα σύννεφο 

χρυσό δεντρί η καρδιά μου

σκορπίζουν τα κλαριά μου

στις φλόγες της αυγής.

Πεφτάστερο μιας χαραυγής

στον ουρανό θα ανάψω

κι ύστερα θα με κάψω

στην άκρη της ζωής.

Στις λίμνες της μακριάς σιγής 

σε ατέλειωτα σκοτάδια

στα πιο βαθιά πηγάδια

στερνής μου της φυγής

και στην πηγή της λησμονιάς

νερό θα πιώ, θα κλάψω

χνουδάκι να πετάξω

πριν γείρω καταγής.

Σκόνη θα γίνω ένα πρωί 

κανείς δεν θα θυμάται

ποιος τάχα που κοιμάται

ήσυχος πια στη γης…

Κιουλάχογλου Χ. Γεωργία

Σκέψεις (της Κατερίνας Γαγανέλη)

 

Πριν από μερικά χρόνια φοβόμουν πολύ τ’ αεροπλάνα. Δεν ξέρω αν ήμουν κλειστοφοβική, σίγουρα πάντως πάθαινα κρίση πανικού και μόνο στη σκέψη ότι θα βρεθώ κλεισμένη σ’ ένα από αυτά...

Βρίσκεται, όμως, ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή σου και σε κάνει να ξεπερνάς τους πιο μύχιους φόβους σου…

Τώρα, πλέον, όταν ταξιδεύω δε χορταίνω να κοιτάζω από ψηλά και να σκέφτομαι τον κόσμο που ζει κάτω από τα πόδια μου...

Ζευγάρια που αγαπιούνται...

Μανάδες που θηλάζουν μωρά…

Άντρες που γυρίζουν ή πάνε στη δουλειά...

Έφηβοι που χτυπάει για πρώτη φορά η καρδιά τους δυνατά στο πρώτο φιλί…

Γέρους που αναπολούν τα νιάτα τα μπερμπάντικα...

Γυναίκες παρατημένες που πνίγουν τον καημό τους τυλιγμένες στον καπνό ενός σέρτικου τσιγάρου, σαν τη μοναξιά τους…

Νέους οπλισμένους με δύναμη και ορμή χάρη στα νιάτα τους, να βγαίνουν για διασκέδαση…

Κι εμένα να γυρίζω στη φωλιά του σπιτιού μου, να ποτίσω τα βασιλικά μου, που άντεξαν στη ζεστή, παρόλο που τα εγκατέλειψα για τόσες μέρες…

Ποιοι είμαστε; Τι είμαστε;

Από ‘κει ψηλά αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή είμαι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κι αντιλαμβάνομαι πόσο μόνοι είμαστε όλοι μας…

Αόρατη μπορεί να είμαι για σένα, αλλά όχι για όλους...

Παραδόξως, χαίρομαι για όλα αυτά που έχω και είναι τόσα πολλά...

Δε μιζεριάζω...

Ξαναβρίσκω τη σταθερή περπατησιά μου και δοξάζω τον Θεό κάθε μέρα!

Κατερίνα Γαγανέλη

Από το βιβλίο Οὐαὶ ὑμῖν

Εκείνη η Λέξη (του Βαγγέλη Ιωσηφίδη)

Μαζεύτηκαν τα μεγάλα κεφάλια μπροστά στο ποίημά του. 

Το περικύκλωσαν. Έστυβαν σοφία εκλεκτή, αποθησαυρισμένη. 
Όλο το κατακερμάτισαν, κόμμα δεν έμεινε ανεξήγητο. 
Εκείνη μόνο τη Λέξη δεν μπορέσαν να ερμηνεύσουν κι επέπλεε αντάρτικα στον ωκεανό της διανόησης. Τα κύματά του χτυπούσαν ματαιοπονώντας σε Εκείνην, που τον χλεύαζε με την παρουσία Της.
"Παρείσακτος τολμηρός, με μια λογοτεχνική αναίδεια που συναρπάζει".
"Άδεια ποιητική, από αυτές που μονάχα οι μέγιστοι φυτεύουν στα χωράφια των σκέψεών τους".
"Ω η Λέξη! Μειδίαμα της Τέχνης παμπόνηρο".
"Μοντέρνα σκέψη, μυσταγωγική η Λέξη, καθώς και ρηξικέλευθη".
"Σημάδι αντήχησης: κοινός ήχος, άλλο νόημα, μία ψυχή ενωμένη".
"Οικοδόμημα ανήκουστο, ανυπέρβλητο, μεγάλο όσο η Μία Λέξη!".
Οι ερμηνείες, που σαν κύματα ψηλώναν, θαυμασμό έφερναν στην ομήγυρη και χειραψίες δέους από τον έναν τρανό διανοητή στον άλλον. 
Άκουσε το σούσουρο κι ο Ποιητής και, σαν είδε τη λέξη την ταλαιπωρημένη, τη χαμένη στη θύελλα των πανάξιων βλεμμάτων, δαγκώθηκε. Ψιθύρισε στον πιστό του σύντροφο:
"Αυτή η λέξη πώς ξέφυγε στο τελικό κείμενο; Οτοκορέκτ ήταν, διάολε!"

Βαγγέλης Ιωσηφίδης

Μίλα, Μαρία (της Ελένης Χατζάκη)

Εσύ, Μαρία
Με τα μελανιασμένα χέρια,
τα πληγιασμένα πόδια,
τα τρομαγμένα μάτια και το πέτρινο χαμόγελο 
Γιατί σιωπάς;
Ο έρωτας μόνο πληγές σου προκαλεί πια
Το άσπρο πουλί που κάποτε θαύμαζες
έγινε μαύρο
Έβγαλε νύχια τρομακτικά
Τα φτερά του έγιναν τερατώδη και απειλητικά 
Θα σε πνίξουν, Μαρία.
Μίλα
Μην υποβιβάζεις τον έρωτα
Θυμήσου πώς είναι
Πώς πρέπει να είναι
Μια λευκή τουλίπα
Που αγαπάει το φως
Θυμάσαι; 
Πώς μπορείς να έχεις ξεχάσει.
Βρες την, Μαρία
Κόψε τα αγριόχορτα
Κράτα μόνο το λευκό λουλούδι 
Χθες στην τηλεόραση είπαν για μια γυναίκα
Που τη σκότωσε ο άντρας της
Γιατί ούτε εκείνη μίλησε
Το είδες κι εσύ τρώγοντας πατατάκια με τα παιδιά σου
Εκείνος άλλαξε κανάλι
Αύριο θα πουν για άλλη
Μεθαύριο θα πουν για σένα 
Στο πρώτο θέμα τους
Μίλα, Μαρία
Φύγε, Μαρία
Πριν είναι πολύ αργά.
Για σένα. Για όλες.

Ελένη Χατζάκη

Για όλες τις γυναίκες που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας...
Για όλους τους ανθρώπους που είναι θύματα βίας οποιασδήποτε μορφής...
Υπάρχει λύση. Μιλήστε!

Για την κόρη Μαχσάν (Της Γεωργίας Δεμπερδεμίδου)

 

Δεν της έφεραν το καλό φουστάνι 

τα καινούργια παπούτσια την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά.
Την έχωσαν στην κάσα με μαύρα ρούχα 
τα  δάχτυλα της κομμένες ελπίδες 
γέμισε το σάβανο σκόνη οστών 
τα χείλη της πίκρα πολύ πίκρα και παγωμένα.
Για ένα μαύρο μαντήλι που έπεσε για λίγο 

και φάνηκαν οι τρίχες από τα μαλλιά έτσι 
σκέπασε όλα τα κρίματα του κόσμου 
τα νιάτα της η αρχοντιά. 
Μια κόρη κηδεύτηκε άδικα 
Και έπειτα το μεγάλο τραύμα 
πόνος αγανάκτηση θυμός.
Είναι σαν να πέρασε ο κόσμος 
το ματωμένο ποτάμι στην απέναντι όχθη. 
Μια κόρη κηδεύτηκε 
Οι ώμοι μου βαραίνουν από θλίψη 
αγκυλώνει μια θηλιά στο στέρνο
να μου κόβει την ανάσα.
Ανελέητη η πράξη κρεμόταν σε εκείνα τα  σκοτεινά πρόσωπα χωρίς ντροπή το μόνο 
που τους ένοιαζε να της κόψουν 
το νήμα της ζωής.
Πάνω από τον τάφο της ψυχές πονούν
και ένας παράδεισος θρηνεί. 
Λίγες ώρες μετά αντί να την στηρίξουμε ζωντανή ας την μνημονεύουμε  πεθαμένη.
                       

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

ΚΑΛΥΨΏ (της Γιώτας Κλουτσούνη - Παπαδάκη)

Κράτησα ψηλά τα δυό μου χέρια.
Πήρα το φεγγάρι αγκαλιά. 

Κι είδα από κοντά όλα τ' αστέρια. 
Πάνω σ' ολομέταξη ποδιά. 

Άλλαξε η ζωή στενό σοκάκι.
Γύρισε σελίδα η ματιά.

Δύο ζωές χαμένες απ' το χάρτη. 
Σβήσανε του πόθου τα φιλιά. 

Πάνω στο φτερό του αεροπλάνου. 
Κοίτα πως φαντάζει από ψηλά. 

Έρωτες του κόσμου αυτό το κάτι. 
Καίγονται απόψε σαν κεριά. 

Κι όμως ένα αστέρι πιό φευγάτο. 
Φέγγει στης βραδιάς τη σιγαλιά. 

Πάνω από του χρόνου τον καθρέφτη. 
Είδα τη ζωή να μου γελά.

Έβαλα γλυκό να την κεράσω. 
Δυό σφηνάκια κόκκινα φιλιά. 

Ήθελα απόψε να ξεχάσω. 
Τα ψαλιδισμένα μου φτερά. 

Πήρα μιά ανάσα οξυγόνο.
Φούμαρα τις στάχτες σου μετά. 

Κι ύστερα σε μία λαιμητόμο. 
Έκοψα στα δύο την καρδιά. 

Φίλησα στα χείλη το φεγγάρι. 
Κι άνοιξα τα  χέρια μου ξανά. 

Άλλη αγάπη να'ρθει να σε πάρει. 
Μέσα απ'την δική μου αγκαλιά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Κάποια στιγμή (του Μάνου Καραβασίλη)

Ο πίνακας είναι του Παύλου Σαμιου

Κάποια στιγμή θα γεννηθείς, και τότε θα κλάψεις.
Έρχεσαι στην ζωή, θα παλέψεις για να την μάθεις.
Αμέσως μετά θα γνωρίσεις τους δικούς σου, 

θα σε πάρουν αγκαλιά, θα σε προστατέψουν.
Θα σε κοιτάνε όπως μιλάς και όπως μεγαλώνεις 

και την ευτυχία σου θα γυρέψουν.
Κάποια στιγμή θα αγαπήσεις, κάποια στιγμή θα ερωτευτείς.
Κάποια στιγμή δεν είναι έτσι θα τους πεις.
Θα αποκτήσεις πείρα, θα έχεις λογική.
Θα αποφασίζεις εσύ για ό,τι δεν θες να σου συμβεί.
Κάποια στιγμή θα διαφωνήσεις με όλους, με κανέναν δεν θα συμφωνείς.
Κάποια στιγμή θα πικράνεις και κάποια άλλη θα πικραθείς.
Κάποια στιγμή θα έρθει κοντά σου ένα πρόσωπο που θα αγαπάς.
Την ίδια στιγμή τα ίδια πράγματα θα έχουν λάμψη χαράς.
Κάποια στιγμή θα γίνεις υπεύθυνος, θα έχεις πολλά.
Κάποια στιγμή θα νοσταλγήσεις τα χρόνια σου τα παιδικά.
Τότε που έτρεχες εσύ για το παιχνίδι και άλλοι για την ζωή.
Τότε δεν υπήρχε στην ματιά σου το χρώμα το γκρι.
Κάποια στιγμή θα χάσεις τους δικούς σου, όμως θα είναι πάντα εκεί.
Τότε θα πεις στον άνθρωπο σου αυτά που θες για την ζωή.
Κάποια στιγμή θα νιώσεις πίκρα, και κάποια άλλη χαρά.
Κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα και ίδια θα μείνουν μετά.
Κάποια στιγμή θα θες να μετρήσεις πόσοι έμειναν ζωντανοί.
Το ένα χέρι θα κρατήσεις θα πέσεις σε περισυλλογή
Θα σου φαίνονται λίγοι αυτοί που απόμειναν ζωντανοί.
Μα θα μετρήσεις τις χαρές σου και θα δεις πως σε όλες ήτανε εκεί.
Κάποια στιγμή θα μείνεις μόνος ή θα νιώθεις πολύ βαριά.
Κάποια στιγμή θα θες να φύγεις, γιατί εδώ δεν βρίσκεις χαρά.
Κάποια στιγμή θα πετάξεις μετά από μια ωραία γιορτή.
Την ίδια στιγμή θα φύγεις, και θα είσαι μαζί τους ψηλά, εκεί.
Κάποια στιγμή θα πούνε για εσένα πως ήσουνα καλός.
Κάποια στιγμή θα ζήσεις αλλού γιατί η ψυχή υπάρχει διαρκώς.
Κάποια στιγμή... κάποια στιγμή... έχουμε ακόμα ώρα.
Κάποια στιγμή για αυτό δυνάμωσε τώρα και προχώρα...

Μάνος Καραβασιλης

Ο πίνακας είναι του Παύλου Σαμιου

Οὐαί ὑμῐν

Τίτλος: Οὐαί ὑμῐν
Συγγραφείς: Κατερίνα Γαγανέλη
Είδος: Συλλογή Διηγημάτων
Εκδόσεις: Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: 2022 (Β' Έκδοση)
Σελίδες: 174
Σχήμα: 15 Χ 22
ISBN: 978-618-00-4275-7

Τι έχουμε εδώ;
Μικρές σύγχρονες ιστορίες που από μόνες τους αποτελούν 

ολοκληρωμένη αφήγηση και αποκαλύπτουν όσα χωράνε 

στις ανθρώπινες σχέσεις, στις αναζητήσεις του εαυτού μας. Ελάτε να σας συστήσουμε και να γνωρίσετε την Κυρά Στάσα, την Ελένη, το Νίκο, τη Σοφούλα, την Ελένη, το Νίκο, τον Κωνσταντίνο... όλους αυτούς που μπορεί να ζουν και δίπλα σας!!!  

Η συγγραφέας μας μιλάει και λίγο για τον εαυτό της, για να τη γνωρίζουμε καλύτερα...

Για την αγορά του βιβλίου απευθύνεστε στην ίδια εδώ

ΠΛΑΝΩΜΕΝΟ ΤΣΙΡΚΟ (Της Αγγελικής Ζευγολάτη)

 Τρομάζουν πλήθη
 Μικροί αστερίσκοι
 Καινούριες συμβάσεις
 Και υπογραφές
 Αχ πώς μου τη δίνει
 Κοινοί θεατρίνοι
 Μ' αυτό το γελάκι
 Που θέλει αμοιβές

 Κι εγώ ακροβάτης 
 Μισός παραβάτης
 Κομπιάζω στις φάσεις
 Με αναβολές
 Με βάρος ακρίδας
 Μιας μπλε βλεφαρίδας
 Απάνω σου πέφτω
 Γι' αγάπη σαν κλαις 

 Πλανώμενο τσίρκο
 Δεν ξέρω αν τη βρίσκω
 Παντού ξενερώνω
 Και κόντρα κρατώ
 Πλανώμενο τσίρκο
 Λαχτάρα και ρίσκο
 Γουστάρω να σ΄έχω 
 Μες στον πανικό

 Πουλιέται η ελπίδα
 Πίσω από βιτρίνα
 Πόρνες είμαστε όλοι
 Αστείες σκιές
 Με συνεξαρτήσεις
 Και με ψευδαισθήσεις
 Μιλάω στα ίσια 
 Το ξέρω με θες

 Αγγελική Ζευγολάτη

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ (της Αρετή Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ )

Δυο Συνωμότες συναπαντήθηκαν απόψε. 
Νύχτα και Μνήμη! 
Πήραν να ξετυλίγουν τους επιδέσμους,
αυτούς που σφιχταγκάλιαζαν τις πληγές της.
Ήταν σίγουρη πως η πούδρα του Χρόνου 
είχε γιάνει της καρδιάς τα τραύματα.
Πόσο γελάστηκε!
Ταινία μικρού μήκους ο έρωτάς τους
με δύο κομπάρσους, Εκείνη κι Εκείνον,
και ταλαντούχους πρωταγωνιστές τις Λέξεις.
Αυτές όμως ακύρωσαν τη συμφωνία τους,
το έργο δεν τέλειωσε, η ταινία δεν προβλήθηκε.
Ακόμη περιμένει ο έρωτας κομπάρσος ένα ρόλο, 
ένα Τέλος, βρε αδερφέ, όπως οι Λέξεις υποσχέθηκαν…
Τι συνωμοσία κι αυτή απόψε!
Πώς να επουλώσει τις χαίνουσες πληγές;

Αρετή Γουργιώτου 
ΦΥΚΟΕΣΣΑ 

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ (Της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κύβοι μικροί σκορπίστηκαν οι μέρες του χειμώνα. 
Κάλυψαν της ζωής τον καλοκαιρινό αιώνα. 
Μάτια με κρυφό φωτισμό 
προσελκύουν 
άγρυπνα χρώματα.
Γνώριμοι θόρυβοι εσωκλείονται 
σε γράμματα προσευχής, 
ζητώντας  να ελευθερωθεί η χαρά. 
Το κουδούνι του χρόνου,  ανοίγει 
την χαλαρή πια αγκαλιά 
και πέφτουν 
οι ανεκπλήρωτες προσμονές. 
Οι ευχές που δεν ευωδόθηκαν 
ζητούν ανανέωση. 
Τα διπλά κεριά έβγαλαν ρίζες στα μανουάλια 
περιμένοντας να πιάσουν τόπο οι προσευχές μας. 
Μάταια. 
Τίποτα δεν θα ρθει πια. 
Τίποτα και κανένας δεν θα' ρθει 
το βάρος των ημερών να σηκώσει 
και να το πάρει μακριά.
Άγριος ο άνεμος σφυρίζει τρελά πάλι.
Δεν μ' αρέσει, που μπλέκεται στα προσωπικά μας.
Ποινές να επιβληθούν βαριές στον άγριο άνεμο,
για το ανεμοσούρι που προκάλεσε στις ζωές μας 
και γίναμε μοναχικοί διαβάτες με αμφίβολο προορισμό. 
Γιατί κάπως έτσι 
χάσαμε τον άνθρωπο 
στην εποχή της πολυκοσμίας...

Αγγέλα Καραγκούνη   

Η καρδιά του τριαντάφυλλου (της Ιωαννέτας Δοκανάρη)

Στην καρδιά του τριαντάφυλλου φωλιάζει  η αγάπη.
Γύρω της κύματα αληθινής ζωής περιμένουν να ζήσουν.
Όμως ο πληγωμένος ιστός θυμάται τα τραύματα.
Τι μοναξιά στο κάλεσμα...
Τι σκληρότητα στη στοργή...
Τι κανόνες βράχοι 
Τι φόβοι ασημαντότητας...
Τι...
Τι...
Τι...
Ο πληγωμένος ιστός ανεβαίνει στη βάρκα της ελπίδας.
Με το  σφουγγάρι της καρδιάς γλυκομιλάει στα τραύματα.
Κι αυτά κουλουριάζονται σε μια γωνιά αδύναμα πια.
Ανοίγει ο δρόμος για την καρδιά του τριαντάφυλλου.
Η αγάπη χορεύει στα χρώματα του ουράνιου τόξου μελωδικά.

Ιωαννέτα Δοκανάρη

ΔΩΡΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (του Βαγγέλη Κανσίζογλου)

Σ’ αυτόν τον κόσμο ήρθες μια βροχερή βραδιά του Οκτώβρη,

μα πιο αβέβαιο και σκοτεινό το μέλλον σου.

Τώρα η ζωή σου ρόδινη φαντάζει,

καθώς αγάπη δέχεσαι.

Και τα μάτια σου μιαν απορία εκφράζουν:

τι είναι ζωή;

Σκληρός ο κόσμος όμως.

Δυστυχία, αδικία, κακό·

κι εσύ ένα κομμάτι του.

Αλήθεια, πόσο θα απέχεις απ’ αυτόν;

Και συνεχώς να ξεδιαλύνεις θες τους φόβους σου.

Τι είναι ζωή;

Κάνοντας όνειρα να τον αλλάξεις προσπαθείς.

Σε ιδεολογίες μπλέκεις και σε συστήματα.

Εκεί ένα σύντροφο επιλέγεις, κι αν είσαι συνετός το παρελθόν αφήνεις.

Οικογένεια, καριέρα… σ’ αυτά αφοσιώνεσαι.

Μόνο μια σκέψη αμυδρά σε βασανίζει:

τι είναι ζωή;

Μονότονα περνά ο καιρός.

Kι ενώ τα χρόνια μπροστά σου φτερουγίζουν,

ο κόπος σε βαραίνει.

Τώρα τα μάτια σου σφιχτά σφαλίζουν

και σαν ανάμνηση σου έρχεται στο νου:

τι είναι ζωή;

(Είναι κάτι που δεν κατανόησαν πολλοί)

Είναι το δώρο που δεν κατάλαβες ποτέ!

Βαγγέλης Κανσίζογλου

Τους περίμενα (της Ελένης Ταϊφυριανού)

 

Τους περίμενα...

Καιρό τώρα τους περίμενα.

Αργούσαν πολύ αλλά εγώ περίμενα.

Και οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη.

Και οι βροχές φέρναν ήλιο.

Κι ο ήλιος τον άνεμο.

Κι εγώ περίμενα.

Και γέμιζα τα σιωπηλά μου δώματα,

πόντο-πόντο με λέξεις,

με άηχες κραυγές,

με ηχηρές σιωπές,

με άναρχες σημασίες...

Μα αργούσαν πολύ να έρθουν.

Δεν ξέρω γιατί;

Ένιωθα πώς με τιμωρούσαν,

πώς μ' εκδικούνταν κατά κάποιο τρόπο.

Γιατί δεν τους κάλεσα να έρθουν;

Γιατί δεν τους παρακάλεσα να έρθουν;

Μα εγώ δεν θέλησα ποτέ

να τους φέρω σε δύσκολη θέση

Δεν έμαθα ποτέ να ζητάω χαρές

Δεν έκανα ποτέ παζάρια

Πόσο κάνει;

Εγώ τόσα δίνω...

Για μένα είναι αυτονόητο

πως αν μου χτυπήσουν την πόρτα

Θ' ανοίξω με χαμόγελο και θα πω...

Περάστε...

Σας περίμενα!

Ελένη Ταϊφυριανού