Η καρδιά του τριαντάφυλλου (της Ιωαννέτας Δοκανάρη)

Στην καρδιά του τριαντάφυλλου φωλιάζει  η αγάπη.
Γύρω της κύματα αληθινής ζωής περιμένουν να ζήσουν.
Όμως ο πληγωμένος ιστός θυμάται τα τραύματα.
Τι μοναξιά στο κάλεσμα...
Τι σκληρότητα στη στοργή...
Τι κανόνες βράχοι 
Τι φόβοι ασημαντότητας...
Τι...
Τι...
Τι...
Ο πληγωμένος ιστός ανεβαίνει στη βάρκα της ελπίδας.
Με το  σφουγγάρι της καρδιάς γλυκομιλάει στα τραύματα.
Κι αυτά κουλουριάζονται σε μια γωνιά αδύναμα πια.
Ανοίγει ο δρόμος για την καρδιά του τριαντάφυλλου.
Η αγάπη χορεύει στα χρώματα του ουράνιου τόξου μελωδικά.

Ιωαννέτα Δοκανάρη

Σ' όλη τη γη (της Ιωαννεττας Δοκαναρη)

 

Τα μάτια θάλασσα παρακολουθούν το πέταγμα των γλάρων.
Τα μάτια νύχτα καρφώνουν τα ίχνη της επιθυμίας.
Τα μάτια φθινόπωρο ξαπλώνουν στα πεσμένα φύλλα.
Τα μάτια χλόη παίζουν με τ' αφρισμένα κύματα.
Το δέρμα νύχτα αφήνει τα πινέλα κάτω και χορεύει στη στοργή.
Το δέρμα σύννεφο συνοφρυωμένο, άπληστα, καταπίνει μαλάματα.
Το δέρμα ηλίανθος ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, ήχους και γιορτές.
Το δέρμα παπαρούνα, σταυροπόδι, στέλνει σήματα καπνού για την πλημμύρα που έρχεται.
Η βία, τρελός στρατιώτης, κάνει τα μάτια να δακρύζουν. 
Βάφει τα δέρματα με οδύνη.
Η αγάπη έχει άρωμα έρωτα σ' όλη τη γη

Ιωαννέτα Δοκανάρη

Μοναχικό ταξίδι 2 (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

(ένα κορίτσι χωρίς συνοδεία φεύγει απ τον εμπόλεμο τόπο του)

Η ιστορία του δρόμου

Ξεκινάς  το μακρύ σου ταξίδι.
Με πατάς με τα ελαφρά σου πόδια.
Με ακολουθείς.
Σε προσέχω.

Σε βλέπω μόνη και κουρασμένη. 
Περπατάς στο βουνό.
Αν έρθει άνθρωπος χωρίς καρδιά,
θ' ανοίξω στα δυο να μη σε βλάψει.

Σύννεφο, αν χρειαστεί πέτα τη σκάλα σου
για να ανεβεί.

Μηλιά χάρισέ της νόστιμα κόκκινα μήλα 
για να χαρεί η μικρή ταξιδιώτισσα.

Δέντρο κάνε τον κορμό σου κρεβάτι, 
να μπει να κοιμηθεί.

Μουσική του κόσμου,
τύλιξε το λυπημένο κορίτσι.

Κούκλες του θεάτρου,
παίξτε της μια χαρούμενη ιστορία,
για να ανατείλει το φοβισμένο χαμόγελο.

Η μικρή φτάνει στη θάλασσα.

Της σκουπίζω τα δάκρυα.

Η ελπίδα την πιάνει απ' το χέρι.
Μαζί σου θα μαι,
της ψιθυρίζει απαλά στ' αυτί.

Ιωάννετα Δοκαναρη

Μια μέρα (της Ιωαννετα Δοκαναρη)

 

Λαμπερό το ποτάμι, το νερό καθάριο.

Παρέες παρέες τα ανθισμένα χαμόγελα αγγίζουν τον ήλιο.

Στους θάμνους ύαινες παραφυλάνε.

Περιμένουν τα ασθενικά άνθη για να επιτεθούν.

Δυο καρδιές τρέχουν στον ανήφορο της τραγωδίας.

Η μια αλαφιασμένη τυλίγεται  με μνήμες θύματος. 

Η άλλη του θύτη το σκοτάδι  κραδαίνει .

Η αυτογνωσία πένθιμα μαύρα φορεί.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Ξανά απ την αρχή (της Ιωάννετας Δοκαναρη)

 

Σε συναντώ στο χαμόγελο των παιδιών .

Σε εισπνέω στη φλόγα των ερωτευμένων. 

Σε αγγίζω στο φιλί της θάλασσας.

Σε αισθάνομαι στο χορό των ελεύθερων.

Σε ακούω στο μοίρασμα της ξένης οδύνης.

Σε υποστηρίζω στου δίκιου τις μάχες. 

Σε αφουγκράζομαι στον αναστεναγμό της γης. 

Σε μοιράζομαι στις σελίδες της ιστορίας.

Σε αναγνωρίζω στου δίκιου τις δάφνες.

Ιωάννετα Δοκαναρη

Το χαμόγελο του ουράνιου τόξου (της Ιωαννέτας Δοκανάρη)

 

Τίτλος: Το χαμόγελο του ουράνιου τόξου

Συγγραφέας: Ιωαννέτα Δοκανάρη

Είδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις :Όστρια

Έτος έκδοσης:2019

Σχήμα: 14×21

ISBN: 978-960-604-470-0

Απόσταγμα ζωής ντυμένο με λέξεις γλάρους. Φτεροκοπάνε πάνω απ’ τις θάλασσες των ψυχών. Γυρεύουν την αγκαλιά των εραστών του χάους. Αλήθειες στολισμένες με λόγια μαχαίρια. Κόβουν τις πλάνες με μια μαχαιριά. Φιλιά των αγγέλων σε παραδείσιες φλόγες. Χτίζουν θεμέλια για τις νέες στιγμές.

Ανθός ονείρων (της Ιωαννέτας Δοκανάρη)

Τίτλος: Ανθός ονείρων

Συγγραφέας: Ιωαννέτα Δοκανάρη

Είδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις: Μπονισέλ

Έτος έκδοσης: 2019

Σχήμα: 17×24

ISBN: 978-618-82774-7-2

Η ψυχή του κόσμου περιπλανιέται με χιτώνα τριαντάφυλλα. Ανερμάτιστη αναπνέει την αλήθεια της. Την συναντάει ο ποιητής στην θαλάσσια αύρα. Οι ψυχές τους πάλλονται από συγκίνηση. Αγγίζει τ’ αγκάθια. Οι λέξεις υποφέρουν. Η ψυχή του κόσμου ταξιδεύει στις αγκαλιές των γραμμάτων.

Το τραύμα (της Ιωαννετα Δοκαναρη)

Το τραύμα ολοζώντανο μεταμφιέζεται.

Στο οπλοστάσιό του διαθέτει  στολές που υφαίνονται  στον χρόνο. 

Κάθε φορά με την πιο κατάλληλη

έρχεται κι αναμετριέται στη ζωή σου. 

Μπορεί να μην το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος.

Μπορεί να νομίζεις ότι το χεις χαιρετήσει από καιρό.

Αλλά αυτό αρωματίζει τη ζωή σου ένα γύρω.

Κι όσα γλυκόλογα κι αν του λες ,αν δεν το δεις καταπρόσωπο ,δεν του αλλάζεις μοίρα.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Παιδικά μάτια (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Πράσινη θάλασσα, στροβιλίζεσαι στη μουσική του ανέμου
Τα μακριά μαλλιά σου χτενίζουν οι ριπές.
Το καράβι των ονείρων μου διασχίζει τα κύματά σου.
Κρύβεις την απεραντοσύνη στις σειρές των μακρινών λόφων σου.
Τ απόγευμα δανείζεσαι το κίτρινο του κόσμου.
Τ άλλο πρωί ταΐζεις τα αγγελικά στόματα.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Η γκρίζα εποχή (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Αγαπημένη μου μέσα σου κλαις.
Το κλάμα γίνεται  κραυγές.
Κλέφτες ληστεύουν  τη ζωή σου.
Ψεύτες ανάβουν μια φωτιά.
Μένεις με όνειρα   γυμνά
στην ονειροζωή σου.

Την  αγκαλιά και τα φιλιά
στείλε  στα περασμένα.
Τα χάδια άφησε  κι αυτά
 βορά στα ξεχασμένα.

Αγαπημένη μου σε τείχη σε κλείνουν.
Τοίχους χοντρούς γύρω σου χτίζουν.
Φυτεύουν μέσα σου  το φόβο.
Τροφή  στου άγνωστου τον τρόμο.

Στολίσου πια με μοναξιά ,  χωρίς φιλιά, χωρίς στοργή.
Δέξου μια άνοστη ζωή,μοναχική ,πολύ σκληρή.

Αγαπημένη μου ,γκρίζα  τα  σχέδια για μας.
Αλύπητη  η μαχαιριά  στης ζωής μας τον καμβά.

Αλλά ...εμείς... αμφισβητούμε στόχους  αόρατων εχθρών.
Το νήμα πάντα θα κρατούμε των  πιο βαθιών  αναπνοών.
Θύμα ποτέ σου δε θα γίνεις, γιατί εγώ θα σ' αγαπώ.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Ο φόβος (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Σκοτεινέ άγγελε,
τυλίγεις με τ' αόρατα δεσμά σου τις ψυχές.
Ντύνεις τα κορμιά με παράξενες στενές στολές.
Σαν παλίρροια πλημμυρίζεις τις καρδιές.
Πνίγεις τη μελωδία της χαράς.
Σε σένα μιλάω μικρέ κατακτητή.
Άνοιξε τα παράθυρα στη δύναμη της γης.
Άκουσε τους ψιθύρους της ζωής.
Δεν είναι όλα παιδιά της σκοτεινιάς.
Χαϊδεύω το κρύο σου μέτωπο.
Μιλάω τρυφερά στα γκρίζα σου σενάρια.
Κοιμήσου. Τίποτε δε θα συμβεί.
Η αντίσταση στο φόβο της ζωής καιροφυλακτεί.

Ιωαννεττα Δοκαναρη

Οι ελπίδες (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Στο σπίτι της νέας ζωής
οι ελπίδες πετούν χαμηλά.
Διασχίζουν τις ματιές.
Αγγίζουν τις ανάσες.
Φωτίζουν το δέρμα.
Οι υποσχέσεις μεθούν απ' τ' αρώματα.
Οι προσμονές σιγομουρμουριζουν μελωδίες γλυκιας ζωής.
Ο πόθος για αγάπη φτερουγίζει στην μεγάλη αίθουσα.
Αχ! να χα μια τεράστια καρδιά

Ιωαννετα Δοκαναρη

Από την ποιητική συλλογή
"Το χαμόγελο του ουράνιου τόξου"