Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Φωνές, ομιλίες, φράσεις 
πνιγμένες στα ηδύποτα, 
προτάσεις ακατανόητες.
Γέλια, χάδια, ψεύτικοι 
έρωτες. 
Φώτα ακαθόριστου 
χρώματος, επίπλαστη 
ευτυχία τής στιγμής που 
αύριο δεν θα είναι 
ούτε ανάμνηση.
Ήσουν μακρυά. 
Τά λόγια δεν θα συναντιούνταν.
Έτσι, μοιραία, μίλησαν 
οι ψυχές με τήν 
γλώσσα τών ματιών.
Τίποτε δεν ακούαμε.
Τίποτε δεν βλέπαμε.
Ούτε γέλια υποκριτικά, 
ούτε φώτα θολά 
απ' τούς καπνούς.
Τίποτε.
Άδειασε ο τόπος.
Η διαπεραστική, γεμάτη 
νόημα ματιά, καθάρισε 
τήν θολούρα.
Άντρος Νικολάου
Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε 
από τόν Edouard Manet .
Έχει τίτλο :
"Τό μπάρ τού Φολι Μπερζερ"

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Ν' αγγίξω την σκιά 

σου, να φωτιστεί ο κόσμος.

Ν' ακούσω την φωνή 

σου, να γίνει η σιωπή 

τραγούδι.

Να νοιώσω την ανάσα 

σου, να γαληνέψουν οι

ψυχές.

Να σε δω, ν' ανοίξουν 

οι πύλες τού παράδεισου.

Να λάβει υπόσταση το

πεπρωμένο.

Άντρος Νικολάου

Η αράχνη (του Άντρος Νικολάου)

Στον δικό σου 

ιστό θέλω να 

πιαστώ αράχνη 

μου. 

Σκάλα θα κάνω 

τήν περίτεχνή 

σου ύφανση 

νά  'ρθώ να 

σ' ανταμώσω.

Γνωστό το τέλος 

του ανεβάσματος.

Γλυκό θα είναι.

Τροφή σου θα 

γίνω αράχνη μου, 

θυσία στου έρωτα 

τον βωμό.

Άντρος Νικολάου

Πίνακας : " Η αράχνη " 

Νικολάου Γύζη.

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

 

Ανήμπορο το φώς να

αντισταθεί στης νύκτας την μεγαλοπρέπεια, χάνεται στο βάθος του ορίζοντα συμπαρασέρνοντας την ρουτινιασμένη καθημερινότητα.

Άμπωτις κουρασμένων σωμάτων το φεύγα της.

Εντέχνως στολίζεται ο ουράνιος θόλος.

Σταύρος του νότου, οπλιά, 

Αυγερινός, Άρκτος ...

Αστέρια, δρομείς σκυταλοδρόμοι.

Ανά χείρας η σκυτάλη, θηκάρι ονείρων.

Κάθε αστέρι, σταθμός.

Όμορφη, γλυκειά απελευθέρωση.

Αύριο βράδυ πάλι.

Ο αέναος κύκλος συνεχίζεται.

Νύκτα ονείρων, νύκτα ονειρική.

 

Άντρος Νικολάου

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Θυμώνω.

Θυμώνω που εχτές 

σου είπα : Σ' αγαπώ 

στόν υπέρτατο βαθμό.

Αλήθεια ήταν.

Σήμερα όμως, σ' αγαπώ 

πιό πολύ από εχτές.

Μα, θυμώνω πιό 

πολύ, γιατί, αύριο 

θα σ' αγαπώ ακόμα 

πιό πολύ. 

Μεθαύριο, ακόμα 

πιό πολύ.

Αυτή η αγάπη, ένα 

αδιάκοπο, ασταμάτητο 

κρεσέντο.

Άντρος Νικολάου

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Αδύναμο του ήλιου το
φως νά υπερκεράσει την
φωτεινότητα του
προσώπου σου.
Κανένας ήχος επίγειος
δεν καλύπτει την
ένταση του γέλιου σου.
Τηρούν σιγή τα πετούμενα
του ουρανού.
Πασκίζουν να αποστηθίσουν
την νέα μελωδία.
Σώπασαν οι σειρήνες του
πολέμου, η κάπνα της
μάχης καταλάγιασε.
Λιώνουν τα παγωμένα
συναισθήματα, φουντώνουν
τα ποτάμια της ψυχής,
πλημμυρίσουν ζωή οι
κατάξεροι κάμποι.
Σύνθημα επερχόμενης
άνοιξης.
Γενέθλιος ημέρα
διπλής Κυριακής.

Άντρος Νικολάου


Πίνακας : Βάσω Γκιώνη.

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Το σώμα μου
φυλάκισαν, να μήν
σέ συναντήσω.
Φορτώνει η καρδιά
τό όνειρο.
 Λεύτερος
είμαι άνανδροι.
Ολημερίς μαζί σου.
Σ' ακροθαλάσσι
είμαστε ψυχή μου
αγαπημένη.

Άντρος Νικολάου

Άτιτλο (του Αντρος Νικολάου)

Νά  'ξερες πόσο μου λείπεις
κάθε φορά που ο αποσπερίτης
απλώνει το σεντόνι της νύκτας.
Κάθε φορά που ο ήλιος εξ ανατολών γλυκοχαράζει.
Κάθε φορά που ένα πουλί
κελαηδά.
Κάθε φορά που αγναντεύω
το ατέλειωτο μπλέ της
θάλασσας, που εκστατικός
τό βλέμμα ρίχνω στό
γαλάζιο του 'ρανού.
Κάθε φορά που τα βήματα
με φέρνουν σ' ένα στενό δρομάκι.
Νά 'ξερες πόσο μου λείπεις
κάθε φορά που κόβω το
ψωμί, κάθε φορά που τα
χείλη σιγομουρμουρίζουν
ένα τραγούδι.
Κάθε φορά που το χέρι
χαϊδεύει ένα σκυλί, μιά γάτα.
Κάθε φορά που αναπνέω στον
ύπνο, στον ξύπνιο μου.
Κάθε φορά που μου λες καληνύκτα.
Νά  'ξερες ...
Μόνο νά 'ξερες ...

Άντρος Νικολάου