Βρες τον ήλιο σου βρες που να κοιτάζεις(της Στέλλας Μάναλη)

Κάθε ξημέρωμα, σκέφτομαι τα μάτια σου ...
Κάθε δύση σκέφτομαι επίσης, τα μάτια σου ...

...έτσι και τον ήλιο, όταν τον θαυμάζεις, σώζεις την στιγμή χωρίς να σε ενδιαφέρει αν δύει ή ανατέλλει, γιατί αυτό που κοιτάζεις
σου προκαλεί την ανάγκη, να το κρατήσεις για πάντα, κι ας ανατέλλει ή δύει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο...

...έτσι κι εσένα, σαν ήλιο λαμπερό στα μάτια μου σε κρατώ, με τα χρώματα της Δύσης και
της Ανατολής, που δίχως τον ήλιο δεν ξημερώνει, δεν νυχτώνει κι όλα παγώνουν...

...έτσι λοιπόν την ζεστασιά και την αγάπη των ματιών σου, την έκανα ζωή και φως των δικών μου...

"Βρες τον ήλιο σου, βρες που να κοιτάζεις.."

Στέλλα Μάναλη

Επακόλουθο (του Δημήτρη Δημητριάδη)

Όχι δεν γράφω για τον εαυτό μου
Ούτε για εσάς γράφω
Ούτε απ' το βάθος μια φωνή με οδηγεί
Ούτε το πεπρωμένο εννοείται
Άλλο επακόλουθο και του λόγου του
Ουσιαστικά ν' αποτραβηχτώ  ν'
αποσυρθώ θέλω
Και πίστεψε με
Βλέπω λιγότερους
Ακούω λιγότερους
Με κούρασε που εξουθενώθηκα
Με εξόργισε αυτή η διαμάχη των εντυπώσεων
Η άποψη των κατώτερων
Αυτών που κλαίγονται θέλω να πω
Των επ' ακριβώς τρομαγμένων.

Ούτε
για τους φίλους μου γράφω.
Ιδέα δεν έχουν αυτοί.
Αν γνώριζαν δεν θα με πεθυμούσαν.

Δημήτρης Δημητριάδης

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Σωπαίνουμε ακίνητοι
Στους τοίχους ντύσαμε
τα σώματα  των ναυαγών
και στα παράθυρα
οι εκπνοές σχεδιάζουνε
αυθόρμητες ελπίδες
Παράδοξες όψεις
ντύθηκε το όνειρο
και βγήκε νύχτα
στους έρημους δρόμους
Συνωστισμένα πλέον
μόνο συναισθήματα
Χείλη σωτήρια
σε πτώσεις αποφασιστικές
σαν ταξιθέτες
στις απειθάρχητες μας  σκέψεις
Να ενώσω θέλω
τη τύχη μου στα χέρια σας
και ας μη μπορώ να τα αγγίξω
Όταν τα απλώσω
Όταν τα απλώσουμε
να ναι για όλους μας
φθηνά τα διόδια στο φως.


Ελευθερία Θεοδώρου