Έναν αιώνα και 3΄ ετοίμαζα την αναχώρηση.
Τόσο μου πήρε.
Ένα χρονόμετρο μέσα στην κόρη του ματιού, κατέγραφε το φεύγα της ψυχής.
Ήθελα να πάρω όλα τα συμπράγκαλα μου. Μη μείνει κάτι άκλαυτο.
Δεν ήταν πολλά, μη φανταστείς.
Μια εφηβεία, πότε οργίλα, πότε καταθλιπτική, που απλά μετοικούσε σε σώμα μεγαλύτερο - δε χωρούσε βλέπεις η διαστολή της στο αύριο - κι ένας κήπος με μαδημένα χρυσάνθεμα. Αλήθεια τι πράμα κι αυτό! Αφού πλήρωνα νοίκι υπέρογκο, γιατί μου κατέστρεφαν τον κήπο κάθε βραδιά;
Α, μη ξεχάσω και τις σπασμένες, τις αποδεκατισμένες ανατολές.
Θα τις συναρμολογήσω πάλι εκεί που θα πάω.
Τα προσωπικά μου είδη, όπως τη ματιά πίσω απ’ το χτιστό παράθυρο, όπως την άτολμη περπατησιά και τα ξέφτια απ’ τα χάδια, τ’ αφήνω στο ίδρυμα κακοποιημένων ονείρων. Μπορεί κάποιο γυμνό βράδυ, ένα από αυτά να ντυθεί πραγματικότητα.
Το καπέλο που φορούσα κάτι μεσάνυχτα – ναι, μη γελάς - τότε που καίγαν οι μνήμες το νου, τότε που τα ανέφικτα στάχτες σκορπούσαν, κάντο ίσκιο των άστρων, δεν θα το πάρω.
Βαρύ παιδί μου, πώς να το μεταφέρω;
Τα ψιλόβροχα του κορμιού στα επιστρέφω. Όπως μου τα άφησες, έτσι είναι, αμεταχείριστα.
Τώρα δεν ξέρω αν μου ανήκει αυτή η κραυγή που ούρλιαζε στα μέσα μου.
Αυτή που ξεσήκωνε τα μάτια σε ανταρσία -
τα μάτια μόνο - γιατί τα υπόλοιπα ήταν φοβισμένα.
Ντρέπονταν κιόλας τους γείτονες, πώς να τους ξυπνούν κάθε τόσο…
Αυτή, μάλλον θα στην αφήσω.
Να ‘χεις ένα ενθύμιο από μένα.
Κι επειδή έστω κι αργά μ’ αγάπησα, θα σου αφήσω και τη συναίνεση μαζί με το ατελέσφορο.
Τι να τα κάνω;
Δε μου χρειάζονται πια υποταγές.
Είμαι ελεύθερη
Σε χαιρετώ
Και μην έρθεις εκεί που θα ‘μαι. Είναι ο τελευταίος όρος της διαθήκης.
Αλλιώς τα κληρονομεί η ουτοπία
Υ.Γ.
Έχω σκουπίσει, έχω καθαρίσει, δεν υπάρχουν ίχνη του εγκλήματος.
Μα δεν έμεινα και πολύ, ώστε να τρέξουν τα σημάδια μου.
Μόνον έναν αιώνα και 3'
Κωνσταντίνα Σταθακοπουλου
