Χάραξε και εγώ στον σταθμό
του προαστιακού Κιάτου- Αθήνας.
Έφτασε!!
Άνοίγει η πόρτα και μηχανικά
βρίσκομαι στην θέση μου.
Μόνη μου στις σκέψεις μου
για το λόγο αυτού του ξαφνικού
ταξιδιού.
Η ζωή, αχ τι είναι αυτή η ζωή.
Όλα ανατρέπονται σε μια στιγμή.
Νοιώθω ότι ο χρόνος πάγωσε
για μένα.
Πόσο γρήγορα τρέχουμε
να προλάβουμε το ταξίδι της
ζωής όμως αυτό πάντα μας
προσπερνάει αναρωτιέμαι.
Χάνουμε τις στιγμές ψάχνοντας
τα πρέπει και τα γιατί.
Στιγμές και ώρες αφοσίωσης, αγάπης και αγωνίας που χάθηκαν
σέ ανθρώπους που τους έδωσες την
ευκαιρία να είναι στην ζωή σου
αλλά αυτοί μόνο σε εκμεταλεύτηκαν.
Απόδειξη ούτε μια καλημέρα .!!
Τελικά τι απομένει από αυτό το ταξίδι
και ένα δάκρυ μου θόλωσε τα μάτια.
Γύρισα το θολωμένο βλέμμα μου
στο τζάμι.
Άκουγα τους συρμούς στις ράγες
σαν να 'ναι καλπασμός από κοπάδι αλόγων
που τρέχουν να ξεφύγουν από τον γητευτή
τους.
Αδάμαστα, ελεύθερα εκεί που θέλει
η ψυχή τους!
Βλέπω μαζί τους να τρέχουν τα αμπέλια ο ουρανός,η θάλασσα, τα βουνά.
Ένοιωσα πως ήταν οι συνεπιβάτες μου
και ας ήταν έξω από το τζάμι.
Ένα σφίξιμο ξανά και τότε τον είδα εκεί
ψηλά να ανοίγει περήφανος τα φτερά του.
Ένας αετός.
Δεν μπορεί να τον ακουμπήσει κανείς
δεν ζητάει τίποτα από κανένα.
Απολαμβάνει την μαγεία του ταξιδιού
δεν έχει σχέδια και δεν τον νοιάζει που
θα φτάσει μόνο τις στιγμές του δικού του
ταξιδιού.
Και εγώ ξύπνησα λες ξαφνικά.
Απολαμβάνω και εγώ τις δικές μου
στιγμές μου από ένα τζαμι του
προαστιακού!
Μπορεί μόλις φτάσω στον προορισμό μου
να μην είναι όλα πια ίδια για μένα να μην τις
ζήσω ξανά αυτές τις στιγμές για αυτό χαίρομαι που μου τις χάρισε αυτό το ταξίδι.
Δεν με νοιάζει τι θα ακούσω τι θα γίνει για την ζωή μου.
Μόνο που απόλαυσα αυτή την υπέροχη εικόνα
ενός αετού με απλωμένα φτερά στον ουρανό
αυτό μου δίνει την δύναμη να αγωνιστώ όσο γίνεται για την ζωή μου !!!
Μαρία Ιωάννου - Φιλη
