ΑΣΠΙΛΗ ΜΕΡΑ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Άσπιλη μέρα κάτω απ’ το φως
θαλάσσιες αύρες θυμιατίζουν με μύρα την απεραντοσύνη.
Ελπιδοφόροι κήρυκες φέρνουν σε κάνιστρα λαμπρά 
την αγιότητα των ουρανών,
μεθούν οι ωκεανοί απ’ το φιλί του ήλιου.
Αργυρά όνειρα χτυπούν τα ντέφια τους 
στα πανηγύρια των γλάρων,
ανασταίνονται οι άγιοι κι αγναντεύουν τα πελάγη
απ’ τα ξωκλήσια των βράχων.
Φιλιώνουν οι ώρες και πλάθουν τον άρτο τον επιούσιο,
άκρατο το κρασί του χρόνου.
Μουσικές απ’ τα κύμβαλα των ανέμων
αναγγέλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα του αιώνα.
Νίκη προαιώνια στις επάλξεις της ζωής.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟ ΒΙΟΣ. (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Οι χώρες, μια χούφτα χώμα στην παλάμη.

Οι ώρες, χρυσά πετράδια στο καλάθι.

Λαχταριστές δροσοσταλίδες οι μέρες,

το κεχριμπάρι του ήλιου χρυσό.

Αγριοπούλια αναστατώνουν τον ορίζοντα, 

ερμηνεύουν τον θρύλο της άνοιξης.

Ακυβέρνητα άλογα τ’ ουρανού τα όρη,

καλοπιάνουν τ’ ασύγκριτα όνειρα,

σπέρνουν ολόλευκες τις άγκυρες του φωτός.

Ασημώνουν οι άνεμοι τον ζηλιάρη τον χρόνο,

ξαποσταίνει αδύναμος να ρυθμίσει τον κόσμο.

Σταματά ο ακοίμητος και κοιμάται στα βράχια,

καρτερά τ’ αφροστέφανα των κυμάτων τα νάζια.

Κι ορμηνεύει την Άνοιξη να κερδίσει τη μάχη,

να καθίσει αρχόντισσα στου πελάγου τη ράχη.

Κι αρχινά το τραγούδι του, τραγανό σαν σταφύλι

και λικνίζει τις άγκυρες και τρυγά μαϊστράλια.

Καλοσύνεψε ο σίφουνας και κουρνιάζει στα όρη,

αλαργέψαν τα ξέφτια του, ζευγαρώνουν τα νέφη.

Αργυρό το ξημέρωμα, μες σε χάρες και ύπνους,

κολυμπάνε τα σύννεφα, τρεμοσβήνουνε τ’ άστρα.

Κι ονειρεύονται άνοιξες και χειμώνες και κάστρα

και γλυκά αγριολούλουδα στων κυμάτων τα μπράτσα.

Ευτυχία ολόφωτη στεφανώνει την πλάση,

μεταξένια αγριόκρινα και λευκά γιασεμιά.

Κορδωμένος ο κύριος, ο κοσμάκης ο μέγας,

οργανώνει το σύμπαν του με λαγούτα τρελά.

Καρτερία στα όνειρα και ολόλευκα άτια,

ησυχία στ’ απέραντα, τα γαλάζια νερά.

Κρυσταλλένιος ο άνεμος, με λαμπάδες στα χέρια,

οι ομίχλες οι ατίθασες κυοφορούν γαλανά.

Ας κουρνιάσουνε ήσυχα τα γλαράκια στο κύμα,

τα καράβια σαλπάρουνε μ’ ανοιχτά τα πανιά.

Η ειρήνη, η πεντάμορφη λαγκαδιά των ψυχών,

τα κορίτσια της, δέσποινες σε κλαράκια καιρών.

Σιωπή κι αγριοκέρασα τα λουλούδια του χρόνου,

κωπηλάτες ανήσυχοι οι αντάρτες των αιώνων.

Ολοπόρφυρο όνειρο οι ολόφωτες γέννες,

ανεξάντλητες οι άνοιξες, αντηχούν τα βιολιά.

Διαλαλούνε τα σύμπαντα τη γιορτή τη χρυσή,

η ελπίδα της άσπιλη, λαμπερή, στοργική.

Ας ανθίσουν εξαίσια τα ουράνια γεφύρια, 

που γεφύρωσαν χάσματα του αμόνιαστου χρόνου. 

Κι ας φρουρήσουνε ήσυχα τον καιρό τον σοφό,

που κυλά πάντα φρόνιμος κι ανασαίνει λευκός.

Εργασία αστείρευτη του αιώνιου Λόγου,

που τελείωσες έγκαιρα την πανέμορφη πλάση!

Παρηγόρια τα λόγια σου, επεξήγηση ακέρια,

τα λιβάδια σου έξοχα, χρυσαφιά μυστικά.

Ας διαβεί ολοφώτεινη η χαρά η πλανεύτρα,

ας λυγίσει τον χρόνο μας, ας πληρώσει τ’ αγέρι.

Θα κουρνιάσουν οι θάλασσες, θα γεμίσουνε φως!

Θα στολίσουν αμάλαγα της ειρήνης το βιος!

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, εκδόσεις Βεργίνα.

ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Χρόνια πολλά αρμενίζαμε χωρίς πανιά

σε θάλασσα απρόβλεπτη.

Κρυφό σαράκι η αναζήτηση.

Στα λιμάνια ανάπαυση δε βρήκαμε.

Πατρίδα μας τα κύματα.

Στα πιο ψηλά τους γαληνεύαμε.

Στην αγάπη τους τη χωρίς σύνορα,

χωρίς ελπίδα,

χωρίς ανταπόδοση.

Κι η θάλασσα ανιδιοτελής,

γενναία,

ατιθάσευτη.

Δίχως να υπόσχεται,

δίχως να περιμένει.

Μόνο κάλπαζε γενναία

και μας προκαλούσε,

θύμωνε όταν λογαριάζαμε τα κέρδη μας.

Ζητούσε να της δοθούμε ολοκληρωτικά,

να μάθουμε τα μυστικά της.

Και μεις αρμενίσαμε στα φυλλοκάρδια της,

αναζητήσαμε τη γαλήνη μέσα στη φουρτούνα,

τη στοργή στην κακοκαιριά.

Και μοιάσαμε στο πέλαγος,

αγαπήσαμε τα κύματα τα μεγάλα,

κάναμε σύντροφο τον ωκεανό.

Εμπιστευθήκαμε το βαθύ του βλέμμα,

ξεκουραστήκαμε στην απεραντοσύνη του.

Ελεύθεροι κι άπειροι

σκαρφαλώσαμε στις άκρες τ’ ουρανού,

ακολουθήσαμε τ’ αγριοπούλια στις χώρες του ορίζοντα.

Ιωάννα Αθανασιάδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΣΙΩΠΕΣ, εκδόσεις Βεργίνα.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

  

Ανάμεσα ουρανού και γης

αφουγκραζόμαστε τη δικαιοσύνη

σαν γαλήνη ανεπαίσθητη

στων κυμάτων την κόψη.

Κρύσταλλα του ανέμου στους ωκεανούς

και μια φωνή δυνατή τιθασεύει τις θύελλες.

Ανάμεσα ουρανού και γης

διάφανες οι ψυχές μας,

με μια άνοιξη ανυπόταχτη

ν’ ανασαίνει στο στήθος μας

με τους αγγέλους φιλιωμένους με τις ώρες τις γερόντισσες,

Ανάμεσα ουρανού και γης

τα σύνορά τ’ ανύπαρκτά μας

τα σταυρουδάκια του ήλιου στα μέτωπά μας,

το αίμα του φωτός στην καρδιά μας.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το υπό έκδοση βιβλίο μου.

ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

Το αγιόκλημα σκαρφαλώνει στα παραθύρια
που αγναντεύουν τη θάλασσα,
θροΐζει η νύχτα στον φλοίσβο των κυμάτων.
Ασπαζόμαστε το φεγγάρι
που καθρεφτίζεται στα μάτια της Παναγιάς
στο εκκλησάκι δίπλα στην ακρογιαλιά.
Σβηστό το καντηλάκι του,
σκιές από τα περασμένα ανάβουν το κεράκι τους.
Τα πουλιά κοιμούνται στα κλαδιά του γέρο- πλάτανου,
τ’ αφρόψαρα κυνηγιούνται στα νερά.
Μια νυχτερίδα χορεύει τον πολεμικό χορό της
πάνω απ’ τον σκοτεινό βυθό με τις γυαλιστερές πέτρες,
μια καραβίδα ξεμυτά στην άκρη των βράχων.
Στην αμμουδιά χρυσίζουν τα ονόματα των ερωτευμένων,
ένας χαρταετός ταξιδεύει για τους κόσμους της αθωότητας.
Μικρή βαρκούλα βγαίνει απ’ τα κρυστάλλινα νερά
κι ακουμπά τη ράχη της στην πρόσχαρη στεριά.
Τραγουδά ο ψαράς στην πλανεύτρα θάλασσα
νανουρίζοντας τους λευκούς χειμώνες.
Το αγκίστρι του φεγγαριού ριγμένο στο βάθος του πελάγους,
ασημένιες οι στάλες του ονείρου.
Αναίτιος ο θυμός της πεισματάρας τρικυμίας,
η γαλήνη τη μαλώνει στοργικά.
Τα κρινάκια της αμμουδιάς
κοιμούνται αγκαλιασμένα με τα κοχύλια,
ξαγρυπνούν οι κάτασπροι γλάροι.
Νυσταγμένα τα σύννεφα στον ορίζοντα,
η νύχτα ταξιδεύει στα λευκά τους πανιά.
Χρυσή λύρα κρατά ο άνεμος,
η πανσέληνος, πορφυρή καπετάνισσα.
Ο ουρανός αποκοιμιέται στα σπλάχνα των κυμάτων,
φιλιούνται μυστικά οι ώρες του μεσονυκτίου.
Κι ο φάρος αναβοσβήνει τις στιγμές στην άκρη του λιμανιού,
γίγαντας ακοίμητος των ωκεανών,
φρουρός στην ταξιαρχία των αγγέλων.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΣΙΩΠΕΣ, εκδόσεις Βεργίνα

ΣΚΙΕΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

Όνειρο άπιαστο ο σκιές μας,
μεγαλώνουν το σούρουπο,
ξεπορτίζουν τις νύχτες,
χορεύουν κάτω απ’ τ’ αλώνι του φεγγαριού.
Μαυροπούλια κουρνιασμένα στην πόλη,
σιωπή του Θεού,
μαύρα ράσα αμίλητα.
Η άλλη όψη του προσώπου μας,
το σχήμα του πεπρωμένου μας.
Αλλάζουμε περίγραμμα,
σκορπιζόμαστε στους ανέμους,
λέμε τα παράπονά μας στις νύχτες.
Πόσο λίγο γνωρίζουμε την ψυχή μας!
Μόνοι στους έρημους δρόμους,
ψιθυρίζουμε στο άγνωστο,
χανόμαστε στη σιωπή.
Μοναχική στιγμή η σκιά μας που δεν καταλάβαμε,
αεράκι που ξαλαφρώνει τη μοίρα μας.
Πορεία παράξενη...
Ένα αξεδιάλυτο παρόν...
Ένα αξεδιάλυτο όνειρο...

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΛΟΓΟΥ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ, εκδόσεις Βεργίνα

Η ΧΑΡΑ (της Ιωάννας Αθανασιαδου)

Μια ηλιαχτίδα τρεμόπαιξε,
κάθισε στα μαλλιά των παιδιών.
Μια πεταλούδα πέταξε
κι έπειτα χάθηκε στο φως.
Το νερό κελάρυσε
και το πήρε το ρυάκι.
Χιλιάδες πουλιά στο μεγάλο δέντρο
υμνούν τον Δημιουργό.
Μια σταγόνα φωτός έσταξε στο μάτι
και το ’κανε χρυσή λίμνη.

Δυο χέρια αγκαλιάζουν το σώμα,
ένα σκυμμένο κεφάλι σηκώνεται σιγά σιγά.
Βήματα που βαδίζουν στο πουθενά,
βρίσκουν γαλήνιο μονοπάτι.
Καρδιά έρημη και κρύα,
αγγίζει τη ζεστασιά της προσευχής.

Δρόμοι γκριζωποί, γελούν στο φως του ήλιου,
κορίτσια χορεύουν στη σειρά.
Η πίκρα ξεχάστηκε μονομιάς.
Το νερό της ζωής αστείρευτο, γάργαρο.
Κυλάει στις φλέβες,
δροσίζει τα δάκρυα,
δίνει έκφραση στ’ αμήχανα δάχτυλα.
Τα σφιχτά χείλη γίνονται ροδοπέταλα.

Ανεπαίσθητοι ήχοι δοξολογούν την πλάση.
Η ύπαρξη βρήκε προορισμό.
Πουλιά σπαθίζουν την ομίχλη,
παιδιά κονταροχτυπιούνται με την ερημιά.

Άγιοι αόρατοι θυμιατίζουν τις στράτες.
Ένας φωτεινός σταυρός στη νύχτα
στέλνει τις προσευχές στα ουράνια.

Πολύχρωμος χαρταετός
σκάλωσε στα ρούχα του Θεού
και το γέλιο Του αγκάλιασε τον κόσμο.
Οι παλάμες γέμισαν δώρα ανέλπιστα.

Σώματα γονατιστά υμνούν τη νιογέννητη χαρά.
Τρέχουν τα παιδιά στο κατόπι της
σαν διαβατάρικα πουλιά.
Η ανάσα έγινε ανάλαφρη και γρήγορη.
Άνοιξε τα παραθύρια του το στήθος
και μπαινοβγαίνουν δροσεροί οι άνεμοι.
Η σκέψη μέστωσε σαν τα ώριμα στάχυα.
Ο χρόνος τρυγάει τραγούδια.

Η χαρά κυλά ευωδιαστή.
Στις άκρες των δρόμων αγριολούλουδα.
Κόβουν τα παιδιά και γεμίζουν τις ματιές τους.
Κόβουν κι οι μεγάλοι
και γαληνεύουν τις καρδιές τους.

Ψαλμοί χαρμόσυνοι τους καλούν,
τους ανοίγουν δρόμο στον ορίζοντα.
Κι αυτοί με μάτια γλυκά και γεμάτα όνειρα 
ακολουθούν την  ειρήνη που τόσο περίμεναν…

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το βιβλίο ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, εκδόσεις Βεργίνα

Πότε γίναμε ποιητές; (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

Πότε γίναμε ποιητές;
Νύχτα θολή ριζώσαμε σε χώματα άκαρπα.
Οι ρίζες μας άπλωναν με κόπο σε λέξεις δύσβατες.
Πάντα ένα μοναχικό μονοπάτι σκύλευε το πρόσωπό μας.
Γιατί και ο μόχθος της μέρας πολύς για να πλάσει το νόημά της
κι ο χρόνος των αγαλμάτων άλλαζε διαρκώς
ώστε δεν ξέραμε ποτέ την ηλικία τους
και πόσο ραγισμένη ήταν η καρδιά τους.
Όλα γύρω μας ήταν τόσο άγνωστα,
κι ατέλειωτοι οι αιώνες που έπρεπε να διαβούμε
για να συναντήσουμε το χτυποκάρδι των πουλιών.
Κρατούσαμε λίγο ουρανό στο χέρι μας,
γινόμασταν διάφανοι
κι αναρωτιόμασταν πόση νιότη έπλαθε τον πηλό της ψυχής μας.
Άχρονοι προχωρούσαμε
σε θάλασσες απέραντες,
ναυαγοί, περπατούσαμε λέφτεροι στον βυθό.
Ανασαίναμε τη δροσιά των ονείρων,
συλλαβίζαμε σαν για πρώτη φορά τις λέξεις,
πλάθαμε με το σχήμα και το χρώμα τους το πρόσωπό μας.
κι ο κόσμος ξεκινούσε απ’ την αρχή.

Ιωάννα Αθανασιαδου