Το δίχτυ (της Μάντυ Τσιπούρα)

Το δίχτυ του ψαρά σα φονικό
βυθίζεται στα στήθη της θαλάσσης.
Το ύφος του παιδιού απορρημένο.
Η αύρα μεταφέρει αρμύρα ζωτική
κι η άμμος ανασαίνει την θωριά της.
Η παραλία σκορπίζει μαγεία θεϊκή
κι ο ήλιος έγειρε στη βάση της
για αγάπη, θωπεύει τη λαλιά της.

Γαληνεμένο σκοτάδι
απλώνει την παλάμη του
στο στερέωμα του ουρανού,
το κύμα βρυχάται ασθενικό.

Στάσου ψαρόβαρκα
στη μέση του πελάγους
να αισθανθώ τη γλύκα της ψαριάς!

Τα φώτα απόμακρα απ' το γέρο
που ρίχνει τον φόβο στα νερά,
αστραφτερή η θολούρα του βυθού,
αστραφτερή κι η πίκρα της καρδιάς μου.

Μάντυ Τσιπούρα

ΑΝΙΚΗΤΟ ΕΓΩ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Απ' τη φωτιά ξεπήδησε
μιά φλόγα ερωτική
και την καρδιά κατέκαψε.
Ήταν, ολόκληρη εσύ!
Έπνιξα τη φωνή, που έλεγε:
δεν σ' αγαπά, θα φύγει.
Φωτιά εγώ,νερό εσύ,
ανίκητο θεριό
των δυό μας το εγώ.
Το σ' αγαπώ, ανίκανο να μείνει.
Ένα λάθος μικρό
σφύριξε ανέμελα,
πριν θαφτεί στην αδιαφορία.
Το σβήνω το πάθος.
Και κρατιέμαι,
απ' τη φτερούγα του έρωτα,
την ώρα που πετάει μακριά.
Προλαβαίνω, ν' αποχαιρετίσω
το μέλλον, που δείλιασε ....
Αντίο ζωή!

Αγγέλα Καραγκούνη

Νοσταλγία σαν φύγεις (του Τάκη Πάνου)

Σε κάθε ποίημα σε κάθε λέξη
ένα κομμάτι της ψυχής σου τ' άφηκες δώ
να το κρατώ ιλαρό στεκάμενο φως μπρος τα μάτια μου
χέρι σε χέρι στόμα σε στόμα θα δώσω ζωή

γης κι ουρανός
πνιμένος στης θαλασσιάς μιαν άκρη
αμέτρητες πληγές σα μια εικόνα αγιασμένη
σ' άπειρα όνειρα σου ματαιωμένα

Κι όμως εσύ
δεν μ' απαντάς ποτέ σου,
εσύ
σαν ν' άφηκες πόρτες ανοικτές πίσω από τις λέξεις
σαν να μην θέλησες δρόμους  να κλείσεις

ακόμη κι αν λείπεις
όταν σε φθάνω

και κάθε το γλυκοχάραμα με βρίσκεις
μες το βυθό μου ένα ναυάγιο

μια ανέλκυση του πορσελένιου αμφορέα
από την αρχαία Κίνα τ' αραβούργημα
απ' εποχής του Γωγ και του Μορφέα

Μα σ' αγαπώ βαθύτερα σαν φεύγεις απ' το κύμα
κι άνεμος απλώνεται να ανιστορεί στη θάλασσα
τα περιγιάλια γαληνά πριν την βροχή
πριν συναχθεί η ψυχή από τη λέξη μες το
ποίημα

Τάκης Πάνος