Κάποια θαλασσινά νερά
- νύχτα βαθιά –
πως φωσφορίζουν
όταν σαν βέλος
μέσα τους βουτάς!
Άξαφνα λες και ξημέρωσε
στου σκοταδιού τα βάθη ...
Σαν άστρα λάμπουν γύρω σου
- τα σκοτεινά νερά –
πως φωτίζουν τον κάθε πόρο σου
το κάθε κύτταρο σου !
Σαν σκουλαρίκια πλουμιστά
καρφωμένα πάνω σου
- από τις χίλιες και μία νύχτες -
πως σε στολίζουν
στον κάθε κόρφο σου
στο κάθε βότσαλο σου
οι φυσαλίδες των βυθών σου ...
Σαν δέντρα Χριστουγέννων ...
βυθιζόμαστε ...
λαμπρά ... λευκά ...
και ... φωταγωγημένα ...
Μες τα σκοτάδια των βυθών ταξιδεύουμε
πυγολαμπίδες του νερού χορεύουμε
πορευόμαστε ολόφωτοι ,
τα παραγάδια μας μοιραζόμαστε
και ...η λάμψη της ψυχής
στο δέρμα μας αποτυπώνεται ...
Δειλά νομίζουμε πως ονειρευόμαστε
πως ολόφωτα πλάσματα γινόμαστε ...
νυχτόβια … υδρόβια …
γοργά … αστρόφωτα …
στιλπνά … περιστρεφόμενα … δελφινοκόραλα…
Ένας σφυγμός μόνο μας ενώνει ...
ένα σφρίγος του κορμιού μας το χάρτη μεταμορφώνει ...
ένα σφύριγμα της καρδιάς τα θέλω μας ελευθερώνει ...
και... το άγνωστο της απόγνωσης ...
στα βαθιά νερά ...
στα βαθιά σκοτάδια ...
των ωκεανών ...
παγώνει ...
Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου