Ατιτλο (της Γεωργιας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Συμβαίνει και έτσι κάποιες φορές
Σε κείνα τα σφαλισμένα από δυστυχία παράθυρα
να τραβάει κάποιος την κουρτίνα
και να στέλνει μια αχτίδα χαράς
ίσα για να θυμίσει ότι η ζωή
πιάνει αγκαζέ χαρές και λύπες
άσχημα και όμορφα, καλά και κακά
και πορεύεται, ανήμπορη να ξαποστάσει,
σ ένα αέναο ταξίδι εναλλαγών
Και κάπου κάπου κάνει και μια στάση
για να κατέβουν κάποιοι
Αλλά και για να ανέβουν...
Και έτσι, κάνουμε κουράγιο
και τραβούμε κι άλλο τις κουρτίνες
να προφτάσουν να μπουν 
όσες χαρές προλάβουν
Για να μπορούμε να αντέχουμε 
στα αναπόφευκτα πολλά  δύσκολα
Για να ισορροπεί η ζυγαριά της ψυχής
με τις λίγες αλλά βαρυσήμαντες χαρές

Γεωργία Kιτσουκη

Έρημος (της Πόλας Βακιρλή)

Αέρας και σκόνη πολλή
Τοπίο ξερό, ανεπεξέργαστο
Ούτε ένα πράσινο κλαράκι
δέντρου γελαστού, καρπωμένου
Ούτε μια αυλακιά στη γη, την παρθένα
Καταραμένος τόπος
Τίποτα δε φυτρώνει
Μονάχα το ψέμα κι ο φθόνος
Κι ο θάνατος, ο αλληλοσπαραγμός
ανάμεσα στα κτήνη ή ενίοτε ανάμεσα σε άνθρωπο και 
κτήνος για το τίποτα
Τυφλώθηκαν από τη σκόνη στη θέση 
του σύννεφου που βροχή δεν θα φέρει
Μια απίστευτη ξηρασία σχέσεων
Οι άνθρωποι δεν ανταμώνουν,  απλά
συναντιούνται σαν τις καμήλες στην έρημο

Πόλα Βακιρλή

Στο γείτονα (του Σταύρου Πέτρου)

 

Ο γείτονας απ’ το δίπλα διαμέρισμα

αποφάσισε να μάθει μπουζούκι.

Παίζει γαρίφαλο νύχτα – μέρα

και εγώ θέλω να κλαίω·

όχι επειδή με ενοχλεί

απεναντίας

ταιριάζει τραγικά αυτή η εύθυμη μουσική υπόκρουση.

Όσο να ’ναι δίνει ένα κινηματογραφικό αέρα στην κατάσταση.

Όταν σταματάει να παίζει θέλω να πάω να του χτυπήσω τη πόρτα.

Τι κάνεις!;

Γιατί σταμάτησες;

Δεν ξέρεις ότι η απελπισία δεν έχει διαλείμματα;

 

Σταύρος Ξ. Πέτρου

Οι αποσκευές (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Ανοιχτή η βαλίτσα στο κρεβάτι,
κι εγώ στη μέση της κάμαρης
κοιτάζω γύρω μου...

Σκέφτομαι τι να βάλω μέσα;
Τι είναι δικό μου;
Τι μου ανήκει;
Τι να αφήσω πίσω;

Άραγε απ' ό,τι αφήσω πίσω
τι θα μου λείψει πιο πολύ;
Σίγουρα θα αφήσω τη συνήθεια
και τα δάκρυα,
ναι... και αυτά θα τα αφήσω πίσω

Κάπου σε κάποιο συρτάρι
έχω κλειδώσει το χαμόγελό μου
να το βρω και να το βάλω στη βαλίτσα

Την αυτοπεποίθηση,
την αποφασιστικότητα,
που τις έχω βάλει;
Αχ, θα γίνει το δωμάτιο άνω-κάτω
για να τις βρω...
Τι με νοιάζει;
Τώρα που ήρθε η στιγμή να φύγω
ας γίνουν όλα άνω κάτω...
Έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια
όλα άνω-κάτω ήταν
μόνο εγώ τα έβλεπα στρωτά...

Αδειάζω ντουλάπες
αναποδογυρίζω συρτάρια
ξεκλειδώνω μπαούλα
Χάσκουν σαν ανοιχτά στόματα
γεμάτα απορία...

Τραβάω το τελευταίο συρτάρι,
επιτέλους τα βρήκα,
με κοιτάζουν με ελπίδα
Παίρνω την αποφασιστικότητα
και την φοράω κατάσαρκα
τυλίγω στο λαιμό μου την αυτοπεποίθηση,
και μετά παίρνω το χαμόγελό μου
και το κουμπώνω στα χείλη..

Στον πάτο του συρταριού
βρίσκω τα ξεχασμένα μου στιχάκια
τα παίρνω στην αγκαλιά μου
και βουρκώνω,
όχι... όχι δάκρυα είπαμε...
Με την άκρη της αποφασιστικότητας
τα σκουπίζω...

Κλείνω τη βαλίτσα
και την αφήνω πάνω στο κρεβάτι
δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο,
τις αποσκευές μου
τις έχω πάνω μου
τις φοράω τις έχω αγκαλιά...
Κάνω ένα βήμα,
και ανοίγω την εξώπορτα...

Ελένη Ταϊφυριανού

ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ (της Σοφίας Κοντεογεώργου)

Σαν αδέσποτες σφαίρες
οι πικρές λέξεις μοιάζουν
σαν σπαθί, το θηκάρι που αφήνει
κι απειλεί τη ζωή
Ο θυμός δεν αφήνει
το μυαλό να ξεφύγει
το σωστό και το λάθος
μπερδεμένο κουβάρι
και η άκρη χαμένη
Την αγάπη μπροστάρη ορίσαμε
σε αναίτιους λόγους
θολωμένο ζητάει
το εγώ να βρεί δίκιο
στους στενούς του ορίζοντες
Μα σαν έρθει η στιγμή
η ζωή να σου δείξει
πως το δίκιο σου
άδικο ήταν
να προσεύχεσαι μόνο
η συγγνώμη να μην εχει αργήσει
Γιατί, αν δεν προλάβεις
η αδέσποτη σφαίρα
κατευθείαν το στόχο της βρίσκει.
                                                                        
Σοφία Κοντογεώργου

Το όνειρο (της Λιλής Βασιλάκη)

Σε μια πλαγιά του νου,
στον ήσκιο του μυαλού,
ένα όνειρο κοιμάται...
Ότι' ναι ξύπνιο ονειρεύεται,
στην πλάση πως διαβαίνει,
μ' ελπίδες το διάβα ραίνει...
Άυλο, όμορφα πλασμένο,
με όλα τα "θέλω"φορτωμένο.
Τη μια στα ουράνια ανεβαίνει,
την άλλη σε δάση μεταβαίνει.
Το ανάστημά του όλο ψηλώνει,
και σαν σταχυόκαμπο μεστώνει...
Να σβήσει την όψη τη θλιμμένη
τη γκρίζα ν' αλλάξει ειμαρμένη...
Ωιμέ... σε ουτοπίας γη,
άρδην, σε όνειρο παρμένο ζει...
Γιατί,
σαν της αλήθειας μια χορδή,
την άκρη του , έστω, αγγίζει,
ξυπνάει έντρομο, σαστίζει.
Το φως της μέρας δεν αντέχει.
Το φως σημαίνει αλήθεια
και τ' όνειρο απ' την αλήθεια απέχει...
Ω, τι κρίμα..., τι αυταπάτη! 
Απ' την ανθόσκαλα της ρέμβης πέφτει.
Κατρακυλά σαν πέτρα από βαλσάτη,
σαν ατυχήσαντα, αδέξιο ορειβάτη...

Λιλή Βασιλάκη 
Από τη συλλογή ροές ψυχής

Ατιτλο (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Κλειδώσαμε τις ψυχές μας 
σε κάτι βαγόνια ξεχασμένα. 
Πόσο αλήθεια να  πονάνε ;
Ξεχασμένες ψυχές στου χθες την ελπίδα 
να ψάχνουν στο αύριο το φως .
Σάπισαν τα όνειρα τους 
Κρεμάστηκαν στους ιστούς 
μιας ξεχασμένης αράχνης ,
να τα υφαίνει στου σκοταδιού 
το τούνελ. 

Σωτηρουλλα Τζιαμπουρή