Αλησμονιά (της Βίκυς Δρακουλαρακου)

 

Δεν εφάνης ακόμη αλησμονιά 

το τραύμα της γης μου να δρέψεις. 

Στο απροσμέτρητο της θλίψης ξεχάστηκες

το άσπλαχνο της ματαίωσης εξυμνάς 

του καλοκαιριού το ξέφτισμα επωάζεις.

Μήτε εσύ, 

αναστάσιμε πουνέντε φάνηκες 

τα στάχυα στα δεσμά να σκορπίσεις. 

Ολότρα στέκουν   

στο ηδύποτο ρουμπίνι του λιογέρματος.  

Φως ελλειπτικό 

στον καρτερικό ουρανό κρεμιέται

κι ένα φιλί σιωπηλό και ανεξόφλητο  

στου ασυνείδητου το επιστέγασμα.

Δεν φάνηκες ακόμη λησμονιά

κι η νύχτα της κόλασης 

κι αργεί να ξημερώσει

Βίκυ Δρακουλαρακου

''Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud'

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Θυμώνω.

Θυμώνω που εχτές 

σου είπα : Σ' αγαπώ 

στόν υπέρτατο βαθμό.

Αλήθεια ήταν.

Σήμερα όμως, σ' αγαπώ 

πιό πολύ από εχτές.

Μα, θυμώνω πιό 

πολύ, γιατί, αύριο 

θα σ' αγαπώ ακόμα 

πιό πολύ. 

Μεθαύριο, ακόμα 

πιό πολύ.

Αυτή η αγάπη, ένα 

αδιάκοπο, ασταμάτητο 

κρεσέντο.

Άντρος Νικολάου