ξέρεις
πολλές φορές προσπαθώ
με λέξεις βαριές και δυσκολονόητες
να διασύρω
τη θνητότητα των διαστάσεων
στις οποίες ερωτευτήκαμε
όχι επειδή εχθρεύομαι
την πεπερασμένη φύση μας
- απεναντίας, είναι ανακουφιστική –
απλά να, βλέπεις
το ένστικτο της επιβίωσης
κι αφού δε θα μείνω για πάντα
τεκμηριώνω
με το δικό μου μάταιο τρόπο
ότι τάχα αντιτάχθηκα
όσο μπορούσα στο αναπόφευκτο
ακόμα κι έτσι όμως
πού και πού
θα συναντιόμαστε
επειδή σε αγαπώ
θα διαπερνώ το είναι σου
ίσως ως προβολή
είτε ως παραίσθηση εγγύτητας
ή ως μια τεμνόμενη τυχαιότητα
που διχοτομεί την ύπαρξή σου
στο πριν και το μετά
ναι, θα συναντιόμαστε
όχι όπως παλιά
όμως όσα περάσαμε
αρκούν
για ν' αποτινάξω από πάνω μου
την εξάρτηση όποιας παρούσας
ή μελλοντικής ζωής
για όσο
μην ανησυχείς
σου το ‘χα πει
όταν ήμασταν έφηβοι
σου το ξαναθύμισα
και προχτές που ενηλικιωθήκαμε
ότι πεθαίνουμε νέοι
όλοι πεθαίνουμε νέοι
κάποιοι σαν πυροτέχνημα
διασκορπίζονται άπληστα
στις έναστρες νύχτες
κάποιοι μ’ ένα μακάριο ‘κάποτε’
γκριζάρουν δίχως σκέψεις
σε αποκαρωμένους ορίζοντες
κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί
βιτσιόζικα χαμογελούν
και καυλώνουν με το ‘παράλογο’
είτε έτσι, είτε αλλιώς
πεθαίνουμε νέοι, ναι
κι εγώ πασχίζω απλά
να προλάβω
να καμπυλώσω ποιητικά το χωροχρόνο
για να σε συναντώ όποτε γουστάρω
ως μια ανομοιοκατάληκτη
αυθεντικότητα
που αποστηθίστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου