Και πέφτεις, ξανά και ξανά.
Με φόρα, άλλοτε γλιστράς,
καμία φορά σε σπρώχνουν.
Κι αντί να το αποδεχτείς
και να βγάλεις φτερά να πετάξεις,
σέρνεσαι και κλαίγεσαι,
Σου φταίει η μοίρα, ο κόσμος,
η ρουφιάνα η κοινωνία.
Και ποτέ ο εαυτός σου.
Ζητάς σωτήρες και σούπερ ήρωες
για να σε απεγκλωβίσουν από τη μαυρίλα.
Απλώνεις το χέρι σου μπας
και σε τραβήξουν στην επιφάνεια
την ώρα που δεν ξεκουνάς τα πόδια σου.
Κανείς δε σου χρωστάει βοήθεια
πέρα από τον εαυτό σου.
Τι κάνεις για εσένα, εσύ;
Ξέρεις τι κατάλαβα μετά από
τόσα γκρεμοτσακίσματα αγάπη μου;
Πως με λίγη προσπάθεια,
μπορεί να εξομαλυνθεί.
Υπάρχει η δυνατότητα
να μην προσκρούσεις
με τα μούτρα επάνω στα βράχια.
Να πέσεις στα μαλακά
κι ο χρόνος παραμονής σου στο έδαφος
να είναι κάθε φορά όλο και μικρότερος.
Να μη χρειάζεσαι ξένα στηρίγματα
για να ορθώσεις το σώμα σου.
Είσαι δυνατός, χωνεψε το.
Η ζωή είναι καρδιογράφημα.
Και η γραμμή της, οφείλει
να ίπταται και να καταδύεται.
Αν γίνει ευθεία, τελείωσες.
Τις ευθείες να φοβάσαι
κι όχι τις πτώσεις.
Είχες πάντα στην πλάτη σου φτερά
μα δεν είχες μάτια να τα δεις.
Τώρα ξέρεις.
Κάνε τις ελεύθερες πτώσεις
ελεύθερες πτήσεις.
Μπορείς.
