Πίστευες πως αυτό το σπίτι κατοικείται
κι όμως
ποτέ δεν άκουσες φωνές
κι ένα τραπέζι άδειο έστρωνες
που πάντα άδειο έμενε...
Ένα καινούριο κάδρο
στον τοίχο κάρφωνες
πάνω από τον ξεφτισμένο σοβά
μα εκείνο όλο έπεφτε
ζωγράφιζες χαμόγελα στο ταβάνι μα κι αυτά έσβηναν
καθώς η μοναξιά έσταζε
απ’ τα κεραμίδια
μια πόρτα
που ποτέ δεν μπορούσες
να ανοίξεις ούτε να κλείσεις
μια πόρτα που έλειπε
από τη θέση της…
εδώ και πολύ καιρό…
και τα παράθυρα που στόλιζες
με πολύχρωμες κουρτίνες
τρύπες ανοιχτές ήταν
κι έτσι έμεναν...
τόσο καιρό μπαινόβγαινες
κι όμως ποτέ σου δεν πρόσεξες
πως στην είσοδο υπήρχε
απ’ την αρχή
μια πινακίδα που έγραφε...
"ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ"
