Λάθος.
Ένα μεγάλο λάθος ό,τι πίστεψα για σένα.
Γέλαγες μαζί μου κι εγώ το έβλεπα χαρά.
Σιωπή.
Μια ατελείωτη σιωπή κι εγώ έλεγα δουλειά.
Ήθελα να μάθω αν μ΄αγαπάς.
Στα μάτια σου, εκεί στην άκρη του βλεφάρου
μια σκιά.
Ρώταγα, αλλά εσύ κοιτούσες χαμηλά.
Ένοιωθα ότι σε ήξερα, αλλά πόσο λάθος έκανα.
Μάτια μου σε έλεγα, μα δεν ήσουν.
Καρδιά μου σε ένοιωθα, μα δε χτύπαγες.
Αδιαφορία με φύσαγε κι εγώ το έβλεπα για σ΄αγαπώ.
Αλλά τώρα, που φύγαν τα σύννεφα
και ξαστέρωσε ο ουρανός,
Τώρα που σιώπησα κι εγώ,
δεν ακούστηκε τίποτα.
Μόνο μια ηχηρή σιωπή για να βάλει σημάδι
στο ποτέ.
Ποτέ εδώ, πάντα απών.
Ένα φυλλαράκι ήμουν, αλλά εσύ με μανία με φύσηξες.
Ήμουν στο λιμάνι αραγμένο καράβι, μα έλυσες τον
κάβο κι έφυγα.
Νόμιζα ότι ζούσα όνειρο, αλλά έσβησε με την αυγή
και τ΄όνειρο τέλειωσε, όπως το κρασί.
Έτσι σβήνουν τα όνειρα, όταν έρχεται η ανατολή.
Δεν πειράζει, είπα στον εαυτό μου,
Τα όνειρα ομορφαίνουν τη ψυχή.
Κι αν εσύ έσβησες το όνομά μου
κι αν εσύ ξέχασες την ύπαρξή μου.
Πίνω στην υγειά μιας καινούριας ανατολής.
Ας έφυγες λοιπόν.
Ας σιώπησες.
Ας ήσουν απών.
Εγώ με την ψευδαίσθηση της παρουσίας σου,
στόλισα με Μάηδες τους χειμώνες μου και
δρόσισα με καλοκαίρια τα φθινόπωρα.
Και τώρα, αγκαλιά με μια Άνοιξη,
χορεύω το βαλς της Ζωής!
