Στάχτες (του Νίκου Βαρδακα)

 

Όταν με νιώσεις να γεννιέμαι απ΄τις στάχτες
θα θυμηθείς πώς με πέταξες στις ράγες.
Όταν με βρεις μέσ’ τις τσέπες σαν χαρτί
που το έσκισες γελώντας, θα ξεφύγω απ΄την ντροπή
κρατημένος απ΄του ονείρου τους ιμάντες.
Όταν στην άκρη μιας αυγής, γίνω λουλούδι που
ανθίζει εκεί θα είσαι η αρχή, σε ένα δρόμο που
τελειώνει η ζωή.

Νίκος Βαρδακας

"Σκέψου.." (του Νίκου Βαρδάκα)

Σκέψου να ήμασταν ουρανός.

Να αγγίζαμε το άπειρο, σαν στίχος μικρός.

Σκέψου να αφαιρούσαμε το σκοτάδι,

απο της μέρας την θλίψη.

Να γιορτάζαμε σαν πουλιά,

σε μια πτήση πάνω απο λίμνη.

Να μιλάμε σιωπηλοί,

και να είμαστε αντίκρυ.

Σαν εικόνες σε σπασμένο δάκρυ

Σκέψου να ήμασταν η αφορμή.

Να ταξιδεύει η αγάπη, πάνω απ' την γη.

Νίκος Βαρδάκας

"Σήκω" (του Νίκου Βαρδάκα)

Ταξιδεύω στον πλανήτη σου, ένα αστέρι απόσταση
απ’ την μνήμη σου.
Ταξιδεύω στην θάλασσα σου, μία λέξη κομμένα τα όνειρα
σου.
Και εκεί που θυμάσαι, ξαπλώνει το φώς στα κύματα σου.
Και ανασαίνεις, ενώ κοιμάσαι. Γελάς ενώ με μαγεύεις.
Ταξιδεύω στην ζάλη σου, αναμνήσεων σημάδι σου.
Σήκω..

Νίκος Βαρδακας

"Φαλιμέντο" (του Νίκου Βαρδάκα)

Άδολα, δίχως φθόνο και με περίσσιο φόβο ξεκίνησες

το ταξίδι σου το μεγαλύτερο στο φαλιμέντο Μετάλαβες την αδιαφορία την ασώματη κυοφορία του ψέματος της.
 Αργά, συνοπτικά
και δίχως βιασύνη άρχισε να βραδιάζει.

Στο νησί του πόθου, των όμορφων στιγμών που βιώσατε οι δυο σας
έφθασες πριν λίγο. Συντεταγμένη η πομπή, των αναμνήσεων πορεύεται ενώ δεξιά
και αριστερά στέκονται το παρόν και το μέλλον. Σε κοιτάζουνε βαθιά στα μάτια
εκεί που η δύναμη προσφέρει την θέση στο κενό.
Θεό τον βάφτισες, ως άλλο είδωλο απομυθοποίησες το πρόσωπο της.
Ζητάς την παρέα του την ευμετάβλητη κίνηση του μοιραίου.
 Ως άτολμος και αναποφάσιστος
διακρίνεις στο έσχατο του χρόνου το όνομα σου. Μοιάζει μνημείο λαξεμένο,
 με
τεχνη που το κυπαρίσσι σκιά του προσφέρει. Φαλιμέντο, ως απάντηση στα γιατί
των δόλιων συνοδοιπόρων σου.

Σε περιμένει το φώς στην αυγή, ως ένα κλείσιμο μεμιάς των βλεφάρων.

Νίκος Βαρδάκας

Έλλειψη (του Νίκου Βαρδάκα)

Το φως με οδηγεί στο σκοτάδι σου,
την άλλη
πλευρά του πλανήτη σου,
που απέχει μακριά.
Η απόσταση μας ενώνει την θέληση,
το κενό
γίνεται έμπνευση, μία σπίθα που γεννάει φωτιά.
Έλλειψη, ένα λουλούδι που ζητάει την  βροχή.
Έλλειψη, ένα παιδί που ζητάει την μητέρα του.

Νίκος Βαρδάκας

Χορογραφία (του Νίκου Βαρδακα)

Πες ότι είμαστε δύο σταγόνες βροχής. Θα άντεχες
να με βλέπεις χώρια, ενώ πέφτουμε στο διψασμένο
χώμα;
Ανάμεσα στο πριν και το τώρα; Και ας λένε ότι η αγάπη
είναι λυγμοί. Δεν έζησαν ποτέ τους ένα χαμόγελο, να
κρύβει δύναμη που δεν χωράει στην γη.
Αυτοί είναι μια ιστορία με τέλος, και ζηλεύουν εμάς.
Την τρέλα που ενώνει το σήμερα και το χθες.
Πες ότι είμαστε δύο σύννεφα κόκκινα. Την γη να σηκώνουμε
στους ώμους, σαν το πέρασμα μας καταργεί τους
ανθρώπινους νόμους.

Νίκος Βαρδακας

Συμμετρία (του Νίκου Βαρδακα)

Αγαπάω τα όνειρα. Γεννιούνται την ημέρα,
και τρέχουνε
στον δρόμο σαν αυτοκίνητα.
Ανδρώνονται στο ταξίδι της
θλίψης που δεν έχει φρένο,
μα γκάζι  πατημένο.
Αγαπάω την αλήθεια.
Κάθεται σε ένα παγκάκι έρημου
πάρκου την νύχτα,
και δεν ονειρεύεται.
Γιατί αν είχε
συναίσθημα θα ήταν ψέμα.
Δεν θα  περπατούσε στην  γη.
Μα θα ήταν  σύννεφο,
που αναβλύζει  αίμα.
Και ας με μισούν
τα  αστέρια.
Δεν ήμασταν φίλοι ποτέ.
Μα γείτονες σε συμμετρία.



Νίκος Βαρδακας

Ποιητική συλλογή "Δυστοπία"

Aντίο (του Νίκου Βαρδάκα)

«Η μοναξιά αποτυπώνεται στην στιγμή, 

και όχι στα δάκρυα» έλεγε ο φίλος μου. 

Πόσο δίκιο είχε! 

Και αυτός ο ήλιος που σκλάβωνε το βλέμμα μου 

ήταν ένας καθρέφτης της πραγματικότητας. 

Αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι του διαμερίσματος μου 

μετρούσα κεφάλια, ρόδες και διαθέσεις στον δρόμο. 

Ήθελα τόσο πολύ να βγώ έξω για βόλτα!
Όταν χωρίζεις όμως νιώθεις μόνος. 

Θέλεις να διαπιστώσεις τα λάθη σου, 

αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ο εγωισμός 

είναι κακός σύμβουλος. 

Και εκείνη δεν περίμενε να βιώσει 

τις αλλαγές στην συμπεριφορά μου 

λόγω της σχέσης μας. 

Ίσως να μην είναι ο χρόνος 

ο καλύτερος μας σύμμαχος 

αλλά η σύγκρουση.
Αυτή γεννάει ελπίδες ,

διαδρομές και υποσχέσεις. 

Χωρίς άλλο, η στιγμή είναι η μητέρα μας.
Όπως εσύ όταν μου είπες στο τηλέφωνο.
«Αντίο».


Νίκος Βαρδάκας

Εσένα ψυχή μου (του Νίκου Βαρδάκα)

Γιατί οι λέξεις να είναι νεκρές, σαν ελπίδες στις ξέρες; 

Στην αγάπη το θέλω είναι πικρό
σαν μονοπάτι σε απάτητο βουνό.
Γιατί η αλήθεια να έχει τραγούδια, ειπωμένα
από κρίνα που γέρνουν στο δέρμα σου;
Mαζί σου βαδίζω στα σύννεφα, αυτά που
εγκλωβίζουν τα πέλαγα του απείρου. Κολυμπάνε
τα αστέρια και καθρεφτίζουν το ουρί του παραδείσου...
Εσένα ψυχή μου!

Νίκος Βαρδάκας

Από την ποιητική συλλογή "Νοσταλγία"

Βροχή (του Νίκου Βαρδάκα)

Πάνω απ΄τα κεφάλια μας τα σύννεφα, στραγγίζουνε
της νιότης μας την θλίψη .Στο χώμα αργόσυρτα πλαντάζουνε
οι σταγόνες κάθε επιθυμία μας που παρέμεινε απλά απορία.
Με την χούφτα μας κρατάμε την λάσπη, ωσάν λάφυρο της σκέψης
μας που δεν έχει στόχο.
Είναι δύσκολο να πλάθουμε πηλό για να μετατραπεί σε αγγείο, όταν
στην ζωή μας δεν έχουμε ξεκάθαρο τοπίο. Μαθές η λογική είναι όπλο
των δυνατών αν και περήφανα διαλαλώ προς όλους, πώς η σφαίρα θέλει
καλό σημάδι για να πετύχει.
Σιγά σιγά όμως η βροχή στερεύει ,και ψηλά στον ουρανό το ουράνιο τόξο
με γυρεύει.Τα χρώματα του είναι μετρημένα σαν τις επιλογές που έχω
για να βαδίσω τον δρόμο της ζωής που μου απομένει.

Νίκος Βαρδάκας

Απο την συλλογή "Αταίριαστα"

"Σιωπή" (του Νίκου Βαρδάκα)

Όλα έσβησαν μέσα σε λίγα λεπτά, σαν έφυγες μακριά.
Το πρόσωπο, η χάρη, το γέλιο σου. Η νύχτα αυτή ήταν
αρκετή ώστε να γράψω την πρώτη σελίδα στο ημερολόγιο
των αναμνήσεων. Χαρές, λύπες αγκαλιάστηκαν όταν ξεκίνησε 
ο χορός της σιωπής. Κινήσεις βιρτουόζικες, ψυχανεμίστηκαν
την διάθεση του ποιητή.
Χωρίς διάθεση, αλλά σίγουρα με την άνεση του πρώην εραστή
αντιλήφθηκα τους κύκλους που διανύει η ζωή. Αναμφίβολα στην 
ιστορία οι λέξεις γίνονται αποδείξεις αδυναμίας. Scripta manent.
Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, χρόνου παρερχόμενου. Και εγώ εκεί.
Αδύναμος, σαν φτερό στον άνεμο να αμύνομαι στις επιθέσεις του
αυταπόδεικτου. Καθίστανται μεγαλομανία οι προθέσεις μου. Διαλογής
οι σπόροι και κρατώντας ένα συναισθηματικό τιμόνι ονειρεύομαι. Ως
ανόητος που είμαι, ως αμετανόητος άνδρας ελπίζω.
Η μούσα των ποιημάτων μου, οφείλει να παραμένει στον θρόνο. Και ας
μετατραπώ από βασιλιά σε ιπποκόμο.

Νίκος Βαρδάκας