Πέλαγος βαθύ η αγάπη μου
Ατέλειωτη, ατέρμονη, πελώρια
Έβαψα την ψυχή μου θαλασσιά
Πρόβαρα απάνω της το "χώρια"
Πως να γιορτάσω μισή πανσέληνο
Πως να τελέψω πες μου τις θάλασσες?
Να εξαφανίσω τα άστρα, πως?
Πως να δεχθώ, που όλα τα χάλασες?
Κόκκινες, κατακόκκινες και άλικες
Στον αυλόγυρο του μικρού σπιτιού μας
Μες στον χειμώνα βγήκαν παπαρούνες
Στη μνήμη του τελευταίου φιλιού μας
Έτσι
λοιπόν τελικά πίστευες και πιστεύεις;
Πως ο καθαρόαιμος έρωτας έρχεται
...με δεύτερες κ' τρίτες ματιές...
Αχ!!!!
Άλλη γνώμη έχω...!
Θαρρώ....
Άλλος τα κανονίζει αυτά...
Όχι εμείς...
Ο αληθινός έρωτας μανάρι μου
είναι θεόσταλτος για να δοκιμάσει τις αντοχές σου...
Βλέπεις...
ΕΊναι αγενής...
έρχεται χωρίς ραντεβού,
απρόσκλητος...
Και το σίγουρο είναι πως σου
συμβαίνει με την πρώτη ματιά....
Με αναίδεια σου τραβάει σαν
χαλάκι την γη κάτω από τα πόδια ..
Κ' έτσι όπως είναι κυνικός κ'
άτιμος...
Σε
μεταμορφώνει σε άγαλμα κ' δίχως έλεος σου τραβάει μια κλωτσιά στα μούτρα
και σε ρίχνει στο κενό...
Του χρόνου κ' του κόσμου...
Το παρήγορο βέβαια..
Είναι πως δεν σου αφήνει το
περιθώριο
ν' αντιδράσεις......
...η αναπάντεχη πτώση της δήθεν
απροσεξίας του σου σε φέρνει αντιμέτωπο με την πιο σκληροπυρηνική
επιθυμία σου....
Να συντριβείς....
Ναι....
Όπως το ακούς...
να συντριβείς...
Πως αλλιώς το επόμενο σου
ξημέρωμα ...θα είναι διαφορετικό από τ' αλλά...
Αν δεν είσαι σε θέση ν'
ανασαίνεις για δύο ψυχή μου !!!
