Δέν είναι καλοκαίρι τούτο το φετεινό... ένα βουρκωμένο σύννεφο έκρυψε πάλι τον ήλιο, θα ξεσπάσει μπόρα. Ο αέραςφυσάει δυνατά, τινάζει τα φύλλα των δένδρων όπως οι κυράδες τινάζουν το πρωί τα σεντόνια.
Πού να σταθεί ο τζίτζικας για να τραγουδήσει;
Οι καρδιές αδελφέ μου κρυώνουν, με τι να σκεπαστούν να ζεσταθούν;
Τα όνειρα μυρίζουν ναφθαλίνη μέσα στα σεντούκια των σπιτιών...
Τα χαμόγελα φυλακισμένα στίς καρδιές των ανθρώπων...
Μιά καμπάνα χτυπάει ξανά, για να μαζέψει τους πιστούς...
Θέλει προσευχές και ταπείνωση ο Θεός για να κάνει το θαύμα...
Μα εμείς το ξέρουμε καλά αδελφέ μου, μας το δίδαξε το αίμα των προγόνων μας,
πως η ζωή θέλει ΑΓΩΝΑ! θέλει φωτιά, να λιώση τα σίδερα και να λεφτερωθει το χαμόγελο, θέλει ήλιο να ξεμυρίσει τ όνειρο...
Ενα περιστέρι κρατάει στο ράμφος του κλαδί ελιάς...
Το βλέπεις αδελφέ μου;
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα...Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ...
Τραγούδα αδελφέ μου, κι αν άργησε το καλοκαίρι έχουμε ακόμα καιρο...
Τραγούδα...
Κούλα Κραντα
