Χάραξε γκρίζο το στερέωμα
και βούρκωσε
κι άφησε διάφανο το δάκρυ
να κυλήσει
στους δρόμους
που τα βήματά σου ξέχασαν
και το σεργιάνι σου στον κόσμο
έχουν σβήσει
Σαν απαλοί λυγμοί
τη πλάση αναστατώνουν
χλωμό το πρόσωπο
η μέρα καθρεφτίζει
σε στάλες κρύσταλλα
τα μάτια που θαμπώνουν
Μοιάζουνε νότες
μελαγχολικού πεντάγραμμου
σ’ ενός πιανίστα
τα επιδέξια τα χέρια
μια μελωδία
για κανέναν που δεν γράφτηκε
παρά μονάχα
να ακουστεί από τ’ αστέρια
Ενας ζωγράφος
που τα χρώματά του ξέχασε
και μόνο γκρίζο
στη παλέτα ανακατεύει
θλιμμένος πίνακας
στην άκρη που αφέθηκε
μοναχικές ζωές πάντα να συντροφεύει
Παράξενο πως ταίριασε
ο καιρός με τα αισθήματα
η απουσία σου
που έφερε συντροφιά μου
τραγούδι δίχως μελωδία
η αγάπη μου
πίνακας που έχασε τα χρώματα
η καρδιά μου.
Σοφία Κοντογεώργου
