΄Ερως Σάπφειρος
γόνιμη έκταση βλασταίνει.
Η ρυθμική επωδός
την ανθολογία σωμάτων ποιεί.
Νωπογραφία οιστρήλατη
τρυφεράδα ματιών ενδύεται.
Η πνέουσα αύρα αειθαλούς αγάπης
στην αιώρα γαλαθηνής αγκάλης
ηδυπαθώς
γνωμοδοτεί το ομοούσιον.
Άγουσα παρείσδυση
ολικής ταύτισης
υψιπετεί στο νεφέλωμα
τής φλόγας του Ωρίωνα
Δική σου είμαι.
Υποδουλωμένη και ανένδυτη
εράσμιο,
λαμπρόν φάος ηελίοιο.
Τέκνο αναίσχυντο
ο αμοργινός χιτώνας σου
στην ευδία της κλίνης μου
η φουσκονεριά μου ξεστρατίζει.
Ακμάζουσα
στην ερωτοσύνθεση των ερογλεφάρων σου
αρδεύομαι.
Κάθιδρη, στις ακρολοφίες του κορμιού σου
ανορθώνομαι.
Προαλείφομαι του προορισμού σου
συν οδοιπορώντας ανασυντάσσομαι.
Στο γλαυκό άπλωμα των ματιών σου
θεάμορφε του ιδανικού, αλιεύομαι.
Συλλεκτική θωριά...
Στην έλευση της ανθηρής λεβεντιάς σου
θυσίασέ με!
Ανθολογία: Συνομιλώντας με την Σαπφώ
‘’Να, το φεγγάρι έγειρε,’’
και βούρκωσε το φως μου.
Εχάθη, τού ήλιου σου ο πυρρός
στο περβόλι των χαμομηλιών μου,
του έρωτά σου τ' αφανέρωτο
αλώβητο άφησε, το αγρίεμα των χειλιών μου.
Ηγήτορα της σάρκας μου,
πεταλούδια λυσίκομα έστιξες
στον πηλό της μετάπλασής μου.
Λευκό κι αν έμεινε τής ένωσης το μεσοφόρι
ακόμη απαιτώ σε, ο αλγεινός βυθός μου
και στ΄ ακρόχειλο η φλόγα του φιλιού
αρνείται ν΄αποκάμει..
Ο ξαγοράρης νωρίς εξαρμάτωσε
στο στίλβων κενοτάφιό μου.
Στην γονυπετή δρυ μου
το αμαρτωλό του πόθου σου να ξυλεύσει...
Κι όσο κι αν σε πεινώ,
να κατευοδώσει του ανέθεσα
την μέθεξη που με συνθλίβει.
Ανθολογία: Συνομιλώντας με την Σαπφώ
Δεν εφάνης ακόμη αλησμονιά
το τραύμα της γης μου να δρέψεις.
Στο απροσμέτρητο της θλίψης ξεχάστηκες
το άσπλαχνο της ματαίωσης εξυμνάς
του καλοκαιριού το ξέφτισμα επωάζεις.
Μήτε εσύ,
αναστάσιμε πουνέντε φάνηκες
τα στάχυα στα δεσμά να σκορπίσεις.
Ολότρα στέκουν
στο ηδύποτο ρουμπίνι του λιογέρματος.
Φως ελλειπτικό
στον καρτερικό ουρανό κρεμιέται
κι ένα φιλί σιωπηλό και ανεξόφλητο
στου ασυνείδητου το επιστέγασμα.
Δεν φάνηκες ακόμη λησμονιά
κι η νύχτα της κόλασης
κι αργεί να ξημερώσει
''Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud'
 |
| Πίνακας Mark Arian |
